Άρρηκτος ο δεσμός ΗΠΑ και Ευρώπης

Πλανώνται πλάνην μεγάλη και πάλιν όπως το 1942, όταν η Χιτλερική Γερμανία κήρυξε τον πόλεμο στην Αμερική, μετά την απερίσκεπτη επίθεση των Ιαπώνων στο Πέρλ Χάρμπορ τον Δεκέμβριο του 1941 – επίθεση που όμως τερμάτισε τον παραδοσιακό απομονωτισμό της Αμερικής.

Τώρα, ο μεν Τράμπ δεν είναι τύπος Humpty-Dumpty(*), να διακόψει τις στενές οικονομικές σχέσεις των 350 εκατομμυρίων Αμερικανών με την αγορά των 500 εκατομ. Ευρωπαίων, η δε Ευρωπαϊκή ηγεσία δεν θα επαναλάβει τον Φόρο «Stamp Tax» επί της ζάχαρις, που επεβλήθη το 1765 και προκάλεσε την Αμερικανική επανάσταση (1766-72) κατά της Βρεταννικής μητροπόλεως, με πολιτιστικά «αποτελέσματα που θα μείνουν ανεξίτηλα στην ανθρώπινη ιστορία», όπως έγραψε ο Μακόλεϋ. Χρειάζεται την Αμερικανική πρωτοπορία που σαρώνει κάθε χρόνο τα βραβεία Νόμπελ.

Βαθιές οι σχέσεις ΗΠΑ και Ευρώπης

Υπεράνω όλων των πολιτικών παρεξηγήσεων μεταξύ των δύο ηπείρων, η σημερινή πανίσχυρη Αμερική δεν παύει να είναι η “Κόρη”, πολύ υπερήφανη, που δεν λησμονεί όμως την “μητέρα” της, Ευρώπη, που δύο φορές τον περασμένο αιώνα, την έσωσε από τον Τευτονικό ολοκληρωτισμό το 1916 και το 1939 και την ανασυγκρότησε με το σχέδιο Μάρσαλ, για να μην ενδώσει στον Μπολσεβικισμό το 1947.

Η Ευρώπη, με τον Ελληνορωμαϊκό πολιτισμό , έδωσε στους Αμερικανούς “θεμελιωτές πατέρες” της ομοσπονδίας, ένα λιτό κι ευέλικτο σύνταγμα, με την σοφία του δημοκρατικού μέτρου και της διακρίσεως των εξουσιών. Κι η Αμερική ανταπέδωσε, με την ελευθερία της ανωτάτης παιδείας και την ανεξιθρησκία, την αξιοποίηση της τεχνολογικής προόδου στην εποχή μας που είχε ξεκινήσει από τον Αγγλοεβραίο Ισαάκ Νεύτωνα και τον Γερμανό φιλόσοφο Λάϊμπνιτς.
Οι σημερινές διαφορές μεταξύ της νέας ηγεσίας των ΗΠΑ και της «ηνωμένης» Ευρώπης εντοπίζονται στον Ουκρανικό πόλεμο και στην χρηματοδότηση του ΝΑΤΟ. Ο μεν προεκλήθη από την εχθροπάθεια του Στέητ Ντιπάρτμεν προς την Ρωσσία, η δε από την αφέλεια να μην πληρώνει η Ευρώπη την ασφάλεια της.

Αμφότερα είναι Αμερικανικά λάθη που τώρα με τον Τράμπ, θα διορθωθούν: Ο πόλεμος θα λήξει στις αρχές του προσεχούς έτους με μία επώδυνη συμφωνία για την Ουκρανία, οι δε “συνεταίροι” του ΝΑΤΟ θα συμμετέχουν στην συμμαχία με συνεισφορά του 2% του ΑΕΠ ετησίως.

Το “αγκάθι” του ΝΑΤΟ και η Ρωσία

Καλλίτερα θα ήταν βέβαια το ΝΑΤΟ να έχει διαλυθή ως ένας αυτοτροφοδοτούμενος επιθετικός οργανισμός με 35.000 υπαλλήλους που φροντίζουν την καριέρα τους αλλά είναι τόσο μεγάλη η καχυποψία των Ευρωπαίων, που δεν βλέπουν την προφανή ανικανότητα του Ρωσσικού στρατού να κερδίσει ένα τριετή πόλεμο με ένα ασθενή γείτονα την Ουκρανία.
Το ΝΑΤΟ έπρεπε να διαλυθή στις δεκαετία του 1990 όταν κατέρρευσε το σοβιετικό Σύμφωνο της Βαρσοβίας. Σήμερα κατέστη μία αναγκαία, κακή συνήθεια που επιτρέπει στην Τουρκία, αν και μέλος του, να ερωτοτροπεί με τους Κινέζους στα BRICS – το ΑντιΝΑΤΟ των αναπτυσσομένων οικονομικώς χωρών(**) με ολοκληρωτικά, λίγο ή πολύ, πολιτεύματα.

Φυσικά η θέσις της Ελλάδος όπως διακήρυξαν ο Ελευθέριος Βενιζέλος κι ο Ιωάννης Μεταξάς είναι με τις δημοκρατίες της δύσεως, επικεφαλής των οποίων είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες, αν κι έχει δίκιο ο κ. Νίκος Δένδιας που υποστηρίζει την αυτόνομη άμυνα της χώρας μας.

Καλές σχέσεις τόσο με τις ΗΠΑ όσο και με την Ρωσσία. Αν με την πρώτη μας συνδέουν γεωστρατηγικοί λόγοι, με την δευτέρα ιστορικοί δεσμοί.

-Κύριε Μητσοτάκη, πείτε Mea culpa για τον “πόλεμό σας” με τον Ρωσσικό λαό!

 

(*) Ένας ανόητος χαρακτήρας στο μυθιστόρημα “Η Αλίκη στην χώρα των Θαυμάτων” του Λιούις Κάρολ που χλευάζει τους κοινωνικούς θεσμούς τα Βικτωριανής εποχής.
(**) Πολυπληθείς χώρες ως Κίνα, Ινδία, Ρωσσία, Βραζιλία, Νότιος Αφρική αλλ’ όχι η Τουρκία με πληθυσμό κατακερματισμένο (Κούρδοι, Λάζοι, Ασσύριοι, Ααλουΐτες βιάίως εξισλαμισμένοι από Τούρκους κλπ.)