Άρχισε η αντίστροφη μέτρηση…

του Μένιου Τασιόπουλου  – 

­­­­Παρά τις ρητορικές διαβεβαιώσεις ότι η ΕΕ έχει αφήσει πίσω την κρίση, η πραγματικότητα είναι ότι ως ένωση εθνικών κρατών, αλλά και ως οικονομική ζώνη έχει μπροστά της περίπου τρία με τέσσερα χρόνια, προκειμένου να ανασυγκροτηθεί. Εάν δεν το πράξει με τόλμη και εγκαίρως η αποσάρθρωση θα καταστεί σταδιακά αναπόφευκτη. O κύκλος των κρίσιμων εκλογικών αναμετρήσεων που άνοιξε με την προεδρική εκλογή στην Αυστρία έκλεισε με τις εκλογές στην Γερμανία.

Η ΕΕ έχει πάψει εδώ και αρκετό καιρό να είναι αυτή που ήταν. Και μόνο η απόφαση των Βρετανών να αποχωρήσουν ισοδυναμεί με ακρωτηριασμό. Το αποτέλεσμα των εκλογές στην Ολλανδία, στη Γαλλία και στη συνέχεια στη Γερμανία, όπως αναμενόταν, δεν οδήγησαν σε ανατροπές. Παρόλα αυτά, επιβεβαίωσαν περισσότερο ή λιγότερο την ενδυνάμωση εθνοκεντρικών και εθνικιστικών δυνάμεων που αντιτίθενται στην ευρωπαϊκή ενοποίηση. Δεν επεκράτησε το κίνημα του Βίλντερς στην Ολλανδία και το «Εθνικό μέτωπο» της Λεπέν στη Γαλλία. Ενίσχυσαν, όμως, την εκλογική επιρροή τους.

Οι ευρωπαϊκές ελίτ της που προωθούν το φεντεραλισμό έχουν ακόμα χρόνο να αναδιοργανωθούν. Δεν έχουν, όμως, περιθώρια να συνεχίσουν με την κομπάζουσα αλαζονεία τους να περιφρονούν τους λαούς της Ευρώπης, αλλά και τη δημοκρατία (του μέσου όρου), όπως κάνουν για δεκαετίες. Ο διάχυτος πανικός που αποτυπώνεται στα συστημικά Μίντια της Ευρώπης δεν είναι δικαιολογημένος.

Στις εκλογές, οι πολίτες έδωσαν μία ακόμα ευκαιρία στις συστημικές δυνάμεις. Η τάση, όμως, αμφισβήτησης του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου και όχι μόνον της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών, είναι ευκρινής. Προς το παρόν μέχρι εκεί. Δεν έχουμε μπροστά μας απαραίτητα συνθήκες Μεσοπολέμου. Έχουμε μποροστά μας την τρίτη και τελική βιομηχανική επανάσταση, όπου τα ρομπότ θα υποκαθιστούν ολοένα και περισσότερο την ανθρώπινη εργασία, συρρικνώνοντας τη μισθωτή εργασία.

Κυοφορείται σύγκρουση

Όπως προαναφέραμε, η Ευρώπη έχει ένα χρονικό ορίζοντα μέχρι το 2020-2021 να αποφασίσει το μέλλον της.  Όχι μόνο σε επίπεδο εταιρειών και τραπεζών. Θα πρέπει να ληφθούν υπόψη και οι λαοί.  Διαφορετικά, όλα τα υπάρχοντα κόμματα, κινήματα και διανοούμενοι της αναθεωρητικής Δεξιάς και της Αριστεράς θα ισχυροποιηθούν ακόμη περισσότερο, θέτοντας σε αμφισβήτηση και αποσταθεροποιώντας τη φιλελεύθερη συναίνεση.

Εάν δεν μεσολαβήσουν ριζικές αλλαγές, η τάση οδηγεί σε σύγκρουση με την Ευρώπη των νεοφεουδαρχικών ελίτ. Σύγκρουση που αρχίζει στις κάλπες, αλλά πιθανότατα να καταλήξει στους δρόμους. Εάν οι μικρομεσαίες κοινωνικές τάξεις αντιμετωπίσουν πρόβλημα αξιοπρεπούς επιβίωσης αναπόφευκτα θα ριζοσπαστικοποιηθούν και από αυτή τη διαδικασία θα αναδυθούν μέσα από το πλήθος και την αμφισβήτηση εθνικές ελίτ που θα είναι εχθρικές προς τον ευρωπαϊσμό.

Κάποιοι οργανώνουν μια νεοαριστοκρατική Ευρώπη. Κάποιοι άλλοι, όμως, στρέφονται προς μία κατεύθυνση που οδηγεί σε μεταμοντέρνες εθνικές επαναστάσεις με στόχο την ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας των κρατών-μελών της ΕΕ από το ευρωπαϊκό διευθυντήριο και το πλέγμα των δεσμών και εξαρτήσεων που έχουν συσσωρεύσει οι δεκαετίες της ευρωπαϊκής ενοποιητικής πορείας.