Δύναμη κατοχής με συνταγματικό πρόσχημα;

Γράφει ο Σταύρος Λυγερός  – 

Το αποτέλεσμα των εκλογών στην Καταλονία αφενός επιβεβαίωσε τον διχασμό του εκλογικού σώματος, αφετέρου τινάζει στον αέρα την πολιτική πυγμής του Ραχόι. Παρά τη διεθνή απομόνωση, τις πολιτικές διώξεις και φυλακίσεις των ηγετικών στελεχών του αποσχιστικού κινήματος και τις ασφυκτικές οικονομικές πιέσεις (φυγή τραπεζών και εταιρειών, διαρροή καταθέσεων κλπ) το 47,6% επέλεξε την ανεξαρτητοποίηση έναντι του 43,5% που επέλεξε την παραμονή στην Ισπανία.

Οι τοπικοί Ποδέμος με 7,5% δεν υποστηρίζουν την απόσχιση, αλλά τάσσονται υπέρ του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης των Καταλανών, δηλαδή υπέρ της διεξαγωγής δημοψηφίσματος. Η Μαδρίτη, όμως, αρνείται να πάρει το μήνυμα, αρνείται να διαπραγματευθεί με τους αποσχιστές.

Η στάση αυτή, ωστόσο, είναι αδιέξοδη. Τί θα πράξει εάν η νέα τοπική κυβέρνηση, που αναμένεται να σχηματίσουν οι αποσχιστές, επαναφέρει την πράξη ανεξαρτητοποίησης; Ο Ραχόι θα την καθαιρέσει και πάλι, φυλακίζοντας και άλλους; Οι Ισπανοί θα κυβερνούν την Καταλονία ως δύναμη κατοχής;

Είναι μνημείο αυταρχισμού η δήλωσή του πως «κάτι έχει σπάσει μέσα στην καταλανική κοινωνία και θα πάρει καιρό για να το επισκευάσουμε»! Ούτε το ισπανικό, ούτε κανένα Σύνταγμα μπορεί για πολύ να καταστείλει τη βούληση μία εθνότητας, όπως η καταλανική. Εάν η Μαδρίτη συνεχίσει έτσι το μόνο που θα καταφέρει είναι να τροφοδοτήσει περαιτέρω το αποσχιστικό κίνημα.

Όσον αφορά δε την ΕΕ, για πόσο ακόμα θα παρακάμπτει την εκπεφρασμένη πολιτική βούληση των Καταλανών; Θα σεβαστεί τη δημοκρατική αρχή της πλειοψηφίας ή όχι; Με την τωρινή στάση της επιβεβαιώνει για μία ακόμα φορά ότι χρησιμοποιεί δύο μέτρα και δύο σταθμά. Η ψήφος φαίνεται να έχει αξία μόνο όταν είναι συμβατή με τη γραμμή του ευρωιερατείου.