Δύο μέτρα και δύο σταθμά από Δύση για Ρωσία και Τουρκία

Οι ανησυχητικές εξελίξεις στην κρίση μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας και η δεδομένη και επιδεινούμενη τουρκική απειλή (με ποικίλες παραβιάσεις εθνικής κυριαρχίας) κατά της Ελλάδος και της Κύπρου, μάς οδηγούν, αναπότρεπτα, σε συγκρίσεις και συμπεράσματα. Η Ουκρανία δεν είναι μέλος του ΝΑΤΟ, ούτε της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Παρά ταύτα, εκδηλώνεται καθημερινά, το τελευταίο διάστημα, η ισχυρή αλληλεγγύη των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην διαμάχη της με τη Ρωσία, η οποία μάλιστα είναι έμπρακτη με αποστολή στρατευμάτων σε γειτονικές χώρες του ΝΑΤΟ, αλλά και στρατιωτικής βοήθειας στην ίδια την Ουκρανία, με στόχο την ενίσχυσή της απέναντι σε ενδεχόμενη ρωσική στρατιωτική επίθεση.

Η Ουκρανία έλαβε αμέριστη διπλωματική και πολιτική υποστήριξη, μεγάλη δημοσιότητα στα ΜΜΕ παγκοσμίως και άμεση εμπλοκή της ανώτατης ηγεσίας όλων των παραπάνω δυτικών χωρών, ταυτόχρονα με την απειλή σοβαρών οικονομικών κυρώσεων κατά της Ρωσίας, χωρίς να αποκλείονται (ρητά τουλάχιστον), στο μέλλον και στρατιωτικά μέτρα. Υπενθυμίζουμε ότι η Ρωσία και η Ουκρανία ανήκαν μέχρι το 1989-1990 στην Σοβιετική Ένωση και στο Ανατολικό Μπλοκ (Σύμφωνο της Βαρσοβίας) και οι λαοί τους έχουν φυλετική, θρησκευτική και γλωσσική συγγένεια.

Εκδηλώνεται, λοιπόν, πολύπλευρη αλληλεγγύη της Δύσης προς την Ουκρανία, κυρίως λόγω της προσάρτησης από την Ρωσία το 2014, της περιοχής της Κριμαίας (που ανήκει στην Ουκρανία από το 1953, οπότε εκχωρήθηκε από την τότε σοβιετική ηγεσία στην Ουκρανία, από την Ρωσία όπου ανήκε νωρίτερα). Επίσης λόγω της εξέγερσης της ρωσικής πλειοψηφίας των κατοίκων στην Ανατολική Ουκρανική Επαρχία του Ντονμπάς (Ντόνετσκ και Λουχάνσκ), τμήματα της οποίας de facto αποσχίσθηκαν από την υπόλοιπη Ουκρανία και δημιούργησαν αυτόνομη τοπική εξουσία που δεν αναγνωρίζεται επισήμως, αλλά είναι βέβαιο ότι υποστηρίζεται από την Ρωσία. Η Δούμα (Ρωσική Βουλή) πρότεινε πρόσφατα την αναγνώριση της ανεξαρτησίας αυτών των δύο αυτοαποκαλούμενων ¨Λαικών Δημοκρατιών¨, την οποία και ανήγγειλε ο πρόεδρος Πούτιν, με διάγγελμά του στις 21/2/22.

Αν θελήσουμε να συγκρίνουμε την παραπάνω κινητοποίηση των συμμάχων και εταίρων μας με την αδιαφορία τους απέναντι στη συμπεριφορά της Τουρκίας (κράτους μέλους του ΝΑΤΟ και υποψήφιου για την Ευρωπαϊκή Ένωση) απέναντι σε δύο χώρες μέλη της ΕΕ (Ελλάδα και Κύπρο) και σε μία χώρα μέλος του ΝΑΤΟ (Ελλάδα), διαπιστώνουμε ότι ο κατάλογος των παράνομων και εχθρικών κινήσεων της Τουρκίας, που είναι γνωστός, είναι ανεξάντλητος!

Το ερώτημα που προκύπτει όμως και το απευθύνουμε στις συμμαχικές χώρες του ΝΑΤΟ και τους εταίρους μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι γιατί ισχύουν αυτά τα διπλά και άνισα κριτήρια στον χειρισμό των απειλών και της χρήσης βίας κατά δύο κρατών μελών (Ελλάδας-Κύπρου) των δύο αυτών Διεθνών Περιφερειακών Οργανισμών;

Αιτιάσεις για Τουρκία

Γιατί η διχοτομημένη και κατεχόμενη Κύπρος, από το 1974, εγκαταλείπεται ουσιαστικά σ’ αυτήν την κατάσταση, η οποία μάλιστα, λόγω της διεθνούς αδράνειας και υποκρισίας, ολοένα διευρύνεται (Βαρώσια-Αμμόχωστος) και μάλιστα επιδεινώνεται (απαίτηση νομιμοποίησης της κατοχής με αναγνώριση της Βόρειας τουρκοκρατούμενης Κύπρου ως Κράτους); Γιατί το Εθνικό Κέντρο (Αθήνα) δεν στέλνει τελεσίγραφο για την επανένωση, εδώ και τώρα (μετά από 48 χρόνια), χρησιμοποιώντας το δικαίωμα της εγγυήτριας δύναμης, εφόσον η Τουρκία αρνείται να αποσύρει τον κατοχικό στρατό της, σε πλήρη αντίθεση με Αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας (ΣΑ)του ΟΗΕ;

Γιατί η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν κατάφερε να αποφασίσει ούτε τις ελάχιστες οικονομικές κυρώσεις που είχε συζητήσει, επί δύο χρόνια τώρα, κατά της Τουρκίας, για τις παράνομες έρευνες και γεωτρήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ και την εν δυνάμει ελληνική υφαλοκρηπίδα; Γιατί άλλα τα κριτήρια στον χειρισμό από τον ΟΗΕ και το ΝΑΤΟ της κρίσης στο Κοσσυφοπέδιο (χρήση βίας χωρίς απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας) και άλλα για το Κυπριακό (ούτε καν σκέψη για χρήση βίας ή κυρώσεων κατά της Τουρκίας);

Γιατί ζητείται από τους Ρώσους να αποσύρουν τις δυνάμεις τους από την μεθόριο με την Ουκρανία, ενώ δεν έχει ζητηθεί αποφασιστικά η αποχώρηση των τουρκικών κατοχικών δυνάμεων από την Βόρεια Κύπρο, τα οποία απειλούν και εκβιάζουν την ελεύθερη Νότια Κύπρο, κράτος μέλος του ΟΗΕ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης; Το ίδιο ισχύει και για την 4η Τουρκική Στρατιά, της Σμύρνης, με 110.000 άνδρες και τον μεγαλύτερο αποβατικό στόλο ίσως παγκοσμίως, όταν οι δυνάμεις αυτές βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής από τα αμιγώς ελληνοκατοικούμενα από χιλιάδες χρόνια ελληνικά νησιά του Ανατολικού Αιγαίου τα οποία απειλούν ποικιλοτρόπως (Ίμια, αποβατικές ασκήσεις, συνεχείς υπερπτήσεις, NAVTEX και απειλητικές δηλώσεις της τουρκικής ηγεσίας ότι πλέον αμφισβητεί την ελληνική κυριαρχία σε αυτά).

Γιατί δεν επιβάλλεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση στην Τουρκία, η προσχώρηση και αποδοχή της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας, το οποίο οφείλει έτσι κι αλλιώς να πράξει ως υποψήφιο κράτος για ένταξη, ώστε να αναγκασθεί να δεχθεί την διεθνή νομιμότητα και να δρομολογηθεί έτσι η αυτόματη προσφυγή (με την Ελλάδα) για την οριοθέτηση της ΑΟΖ/Υφαλοκρηπίδας στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης;

Γιατί δεν επιβάλλεται πλήρες embargo εξοπλισμών προς την Τουρκία, από την Γερμανία, Αγγλία, Ισπανία, Ιταλία και τις ΗΠΑ, ενώ είναι προφανές ότι τα υποβρύχια, το ελικοπτεροφόρο και τα άλλα εξελιγμένα οπλικά συστήματα που έχουν παραγγελθεί και κατασκευάζονται στις παραπάνω χώρες για την Τουρκία, πρωτίστως θα χρησιμοποιηθούν κατά της Ελλάδος και της Κύπρου; Και το ίδιο ισχύει για τα 40 F-16 με σύγχρονο εξοπλισμό viper που ζήτησε να αγοράσει η Τουρκία από της ΗΠΑ!

Τέλος, απευθύνουμε τα ίδια ερωτήματα και προς την ελληνική και την κυπριακή κυβέρνηση, ζητώντας εναγωνίως (εν όψει της πλήρους, πλέον, αποκάλυψης των τουρκικών προθέσεων για το Αιγαίο, τα νησιά μας και την κατεχόμενη Κύπρο) να λάβουν άμεσα, ξεχωριστά αλλά και από κοινού, όλα εκείνα τα δραστικά και αποτρεπτικά μέτρα κατά της εξελισσόμενης τουρκικής απειλής και κατά της συνεχιζόμενης κατοχής, είτε στρατιωτικά, είτε νομικά-θεσμικά (βέτο, καταγγελίες και έντονη ενημερωτική καμπάνια), ώστε να απαιτηθεί -και να διασφαλισθεί- η ακεραιότητα της ελληνικής και κυπριακής επικράτειας, στην ξηρά, στον αέρα και τη θάλασσα, αλλά και η οφειλόμενη, συμβατικά, πολιτικά και ηθικά, έμπρακτη στήριξη και αλληλεγγύη από τους συμμάχους και εταίρους μας. Και βέβαια να οικοδομηθεί ανάλογο αγωνιστικό φρόνημα αντίστασης και ετοιμότητας στον λαό και ιδίως στη νεολαία μας.