Εισβολή στην Ουκρανία – Τρία χρόνια μετά

Ο ρωσο-ουκρανικός πόλεμος προέκυψε, βασικά, από δύο λανθασμένους υπολογισμούς και εκτιμήσεις, όπως αποδεικνύεται από την εξέλιξη των γεγονότων με γεωπολιτικές, ενεργειακές, στρατιωτικές παραμέτρους:

Ο πρώτος, είναι ότι η συλλογική Δύση, οι δυτικές δυνάμεις (ΗΠΑ-ΝΑΤΟ- ΕΕ), στηριζόμενες στη θεωρία του Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι, εκτίμησαν ότι είχαν την ευκαιρία να αποδυναμώσουν τη Ρωσία και τον πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν. Ο Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι υποστήριζε ότι ο έλεγχος της Ουκρανίας είναι κρίσιμος για τον περιορισμό της ρωσικής ισχύος

Οι ΗΠΑ και η ΕΕ υιοθέτησαν αυτήν τη στρατηγική, επιχειρώντας να αποσπάσουν την Ουκρανία από τη ρωσική σφαίρα επιρροής, γεγονός που επιδείνωσε τις εντάσεις και συνέβαλε στην απόφαση της Ρωσίας να εισβάλει στην Ουκρανία. Και ο δεύτερος , ότι ο Βλαντιμίρ Πούτιν πίστεψε, ότι θα μπορούσε να καταλάβει την Ουκρανία γρήγορα και με περιορισμένη αντίσταση. Λάθος και οι δύο εκτιμήσεις.

ΕΕ και Τραμπ

Σε αυτό το παζλ των λαθών να προσθέσουμε και την έλλειψη στρατηγικής της ΕΕ. Η Ευρώπη περιορίζεται σε διαμαρτυρίες και διακηρύξεις στήριξης προς την Ουκρανία «για όσο χρειαστεί», χωρίς να έχει παρουσιάσει ένα σαφές σχέδιο ειρηνικής διευθέτησης. Η πολιτική της ΕΕ χαρακτηρίζεται από αδυναμία Στρατηγικού σχεδίου και έλλειψη συνοχής.

Ασφαλώς και έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον το ερώτημα: Είναι υπαρκτή η απειλή της Ρωσίας προς την Ευρώπη; Πολλοί αναλυτές μάλλον υπερβάλλουν αναφορικά με τον κίνδυνο μιας ρωσικής επέκτασης προς την Ευρώπη. Η Μόσχα φαίνεται να επικεντρώνεται στον πόλεμο στην Ουκρανία και όχι σε ευρύτερες επιθετικές επιχειρήσεις εναντίον ευρωπαϊκών χωρών.

Ενεργό ανάμειξη έχει η Γαλλία και ο Πρόεδρος Μακρόν. Αρχικά, ο Εμανουέλ Μακρόν, υποστήριζε τη διπλωματία, ωστόσο πλέον εμφανίζεται ως σθεναρός υποστηρικτής της στρατιωτικής ενίσχυσης της Ουκρανίας. Η αλλαγή αυτή μπορεί να σχετίζεται με γεωπολιτικούς υπολογισμούς και με τις πιέσεις εντός της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Να προσθέσουμε ότι η Γερμανία με την νέα Κυβέρνηση, δεν πρόκειται να αλλάξει πολιτική σχετικά με την Ουκρανία.

Βέβαια, καταλυτικός παράγων στις εξελίξεις θα είναι ο “τυφώνας” Τραμπ που πλήττει την Ευρώπη. Ο Αμερικανός Πρόεδρος προσπαθεί να σταματήσει τον πόλεμο στην Ουκρανία με απευθείας συνομιλίες με τον Πούτιν, χωρίς τη συμμετοχή της ΕΕ και της Ουκρανίας του Ζελένσκι. Η αμερικανική διπλωματία έχει Στρατηγικό σχέδιο και γεωπολιτικούς στόχους για ΕΕ, ΝΑΤΟ, Ρωσία, Κίνα.

Η στάση της Ελλάδος

Η Ελλάδα έχει υιοθετήσει μια πολιτική άνευ όρων στήριξης της Ουκρανίας, γεγονός που έχει πλήξει τις σχέσεις της με τη Ρωσία. Ίσως, θα έπρεπε να παρουσιάσει μια πιο ανεξάρτητη στρατηγική, χωρίς να ταυτίζεται απόλυτα με τις επιλογές της ΕΕ και των ΗΠΑ προ Τραμπ. Μια πιο πολυδιάστατη προσέγγιση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής στον ρωσο-ουκρανικό, θα εξυπηρετούσε καλύτερα τα ελληνικά συμφέροντα.

Σχετικά με την πολιτικο-στρατιωτική διάσταση και την ρωσική στρατιωτική εισβολή στην Ουκρανία, υπενθυμίζουμε ότι: Η ρωσική εισβολή ξεκίνησε με μεγάλη δύναμη πυρός, με περισσότερους από 190.000 στρατιώτες και εκτεταμένους βομβαρδισμούς. Ο πρώτος στρατηγικός στόχος της Μόσχας ήταν η ταχεία κατάληψη του Κιέβου και η ανατροπή της κυβέρνησης Ζελένσκι.

Και οι δύο στρατιωτικοί στόχοι της Μόσχας, απέτυχαν , λόγω της σθεναρής ουκρανικής αντίστασης και κυρίως λόγω της δυτικής (αμερικανικής) υποστήριξης. Ωστόσο, η στρατιωτική κατάληψη μετά από τρία χρόνια της μισής Ουκρανίας συμπεριλαμβανομένης και της απελευθέρωσης της Κριμαίας, δεν λογίζεται ως αποτυχία για τους μεσοπρόθεσμους Στρατηγικούς στόχους της Ρωσίας.

Ωστόσο ο ρόλος του ΝΑΤΟ, ήταν ένας από τους βασικούς λόγους στην απόφαση του Πούτιν να εισβάλει στην Ουκρανία. Η προοπτική ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ αποτέλεσε έναν από τους βασικούς λόγους της ρωσικής εισβολής. Η Μόσχα θεωρούσε μια τέτοια εξέλιξη ως υπαρξιακή απειλή, που θα έφερνε τις δυνάμεις της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας πιο κοντά στα ρωσικά σύνορα. Και φυσικά είναι Στρατηγική επιτυχία της Ρωσίας, η μη ένταξη στο διηνεκές της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ.