Ευρωεκλογές: Στάση τραίνου σε επαρχιακό σταθμό!

Αυτές οι ευρωεκλογές δεν έχουν δράμα. Θα ακούσουμε θεατρικούς στεναγμούς ανακούφισης ότι γλιτώσαμε από τον ακροδεξιό κίνδυνο, θα δούμε χαμόγελα για την αναγέννηση των εθνών. Παραμύθια της Χαλιμάς και από τους δυο. Υπάρχουν κι άλλα. Οι μαρξιστές πίστευαν ότι θα υποχρέωναν την Ιστορία να πάει πιο γρήγορα μετά την Επανάσταση και αυτό ήταν το μεγαλύτερο λάθος τους. Ο αστικός κόσμος κινείται στο ίδιο μήκος, αλλά από την ανάποδη. Νόμιζε ότι είχε ήδη φτάσει στο ‘Τέλος της Ιστορίας’, με τις ΗΠΑ αιώνιο παντοκράτορα.

Ο Χίτλερ, μετριοπαθέστερος, προσδοκούσε μια χιλιόχρονη αυτοκρατορία! Μια επιπόλαιη ματιά στην Ιστορία βλέπει ότι τα καθεστώτα είναι εφήμερα, ο ρυθμός της αλλαγής είναι αργός. Η Γαλλική Επανάσταση είναι η μόνη τα τελευταία εξακόσια χρόνια που δεν ανέτρεψε απλώς κυβέρνηση, αλλά άλλαξε τον κόσμο. Αυτές οι ευρωεκλογές μοιάζουν με στάση τραίνου σε μικρό επαρχιακό σταθμό. Θα ανεβοκατέβουν μερικοί επιβάτες και η αμαξοστοιχία θα συνεχίσει.

Ο φόβος ή η προσδοκία στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, ενός θαύματος που θα έθαβε τα όσα δυσάρεστα, αν όχι απεχθή, συμβαίνουν, είναι αβάσιμη. Δεν πλανάται ένα καινούργιο «φάντασμα πάνω από την Ευρώπη», ο νεοφασισμός με τον Σαλβίνι και τη Λε Πεν εναντίον του Σόρος και του Ρότσιλντ. Άλλωστε, είναι πλέον κοινό μυστικό ότι το Σύστημα δεν του καίγεται καρφί αν αυτοί που φωνάζουν στο πεζοδρόμιο λέγονται κομμουνιστές, φασίστες ή ότι άλλο. Βάζει ωτοασπίδες.

Αυτές οι ευρωεκλογές δεν μπορούν καν να προδικάσουν εξελίξεις. Όχι επειδή θα είχαν καταργήσει τις εκλογές αν μπορούσαν να αλλάξουν οτιδήποτε. Ο Τσίπρας, με την κωλοτούμπα στο δημοψήφισμα, αλλά και το Brexit, δείχνουν ότι πριν από την κατάργηση των εκλογών υπάρχουν πολλοί άλλοι τρόποι καταστρατήγησης της λαϊκής θέλησης. Το σύστημα σ’ αυτά έχει φαντασία. Το μόνο που δεν φαντάζεται είναι η κατάργησή του με νεκροθάφτη το εαυτό του και τα έργα του.

Ο κόσμος είχε απαυδήσει

Αυτές οι ευρωεκλογές, όπως και οι προηγούμενες, δεν θα αλλάξουν τίποτα το ουσιώδες επειδή το Ευρωκοινοβούλιο δεν επικοινωνεί, εκ κατασκευής, με τον κόσμο και επειδή οι συσχετισμοί στο εσωτερικό του θα μετακινηθούν αλλά όχι ανυπόφορα. Είναι ψεύδος ότι οι εκλογές δεν αλλάζουν τίποτα. Υπήρχε και θα υπάρχει πάντα η απόλυτη ανάγκη, σε οποιοδήποτε καθεστώς, της έγκρισης ή ανοχής του κόσμου, με ή χωρίς το τυπικό της κάλπης. Αλλιώς, οι άρχοντες έχαναν το θρόνο ή και το κεφάλι τους.

Η πτώση της ΕΣΣΔ είναι τόσο διδακτική όσο και η κεραυνοβόλα επικράτηση του Ισλάμ στο χώρο της Μέσης Ανατολής, όπου αντικατάστησε τον Χριστιανισμό. Ο κόσμος είχε απαυδήσει από τους δήθεν κομμουνιστές και από τους δήθεν χριστιανούς, πότε με τον Άρειο πότε εναντίον, πότε με τρισυπόστατο θεό πότε αλλιώς. Όποιος νομίζει ότι αυτά δεν έχουν σχέση με τις ευρωεκλογές, δηλαδή με την εξουσία, καλύτερα να το ξανασκεφθεί.

Λοιπόν, ο κόσμος δεν έχει απαυδήσει από την ενωμένη Ευρώπη. Όχι ακόμα. Είναι αλήθεια ότι η Ευρώπη μοιάζει με ανάπηρο σε αμαξίδιο με τις ΗΠΑ να το σπρώχνουν κατά βούληση. Αλλά χωρίς φωτεινό μονοπάτι διαφυγής επικρατεί ο φόβος του αγνώστου. Τα Κίτρινα Γιλέκα δείχνουν, με τον παρατεταμένο αγώνα τους, ότι το σύστημα πάσχει. Τα Κίτρινα Γιλέκα δείχνουν, με την αδυναμία ανατροπής, ότι το σύστημα αντέχει. Ένα καθεστώς πέφτει όταν είναι αδύναμος κρίκος ενός συνόλου, το οποίο βρίσκεται σε κρίση και επομένως αδυνατεί να υπερασπίσει τον εαυτό του και χωριστά κάθε μέλος του.

Οι δύο μάχες της Ελλάδας

Όταν η ημερομηνία των εκλογών δεν συμπίπτει με ξεσηκωμό των μαζών για αλλαγή, τότε το σύστημα επιβάλλει τη θέλησή του με τον πιο πρόσφορο τρόπο, ή ανατρέπεται. Υπάρχουν εποχές μετάβασης π.χ. τώρα στις ΗΠΑ ο έκδηλος, οξύτατος και παρατεταμένος βαθύς διχασμός με άγνωστη κατάληξη. Στη σύγκρουση εξουσίας στις ΗΠΑ, για πρώτη φορά σε τέτοια έκταση μετά το Βιετνάμ, έχει μαζική ανάμιξη ο κόσμος, ψηφίζοντας. Το σύστημα στη Γερμανία έχει αρκετή ζωτικότητα, ώστε να αντικαταστήσει τη Μέρκελ, αλλά με αμφίβολη τη σταθερότητα.

Η Ιταλία είναι σε εκκρεμότητα. Δεν είναι αρκετά μεγάλη ώστε να επιβάλλει αποφάσεις, αλλά έχει αρκετό μέγεθος και αποφασισμένους ηγέτες ώστε να μην υποταχθεί. Συνολικότερα, το πρόβλημα της Ευρώπης είναι η ανεξαρτησία έναντι των ΗΠΑ. Η ισπανική εφημερίδα El Pais αποκάλυψε ότι οι ΗΠΑ με επιστολή της υφυπουργού Άμυνας Λορντ προς τη Μογκερίνι απειλούν την ΕΕ με κυρώσεις (πολιτικές και οικονομικές) αν αναπτύξει δικά της αμυντικά προγράμματα, εννοεί εκτός ΝΑΤΟ. Αντίστροφα ο Πούτιν άφησε τον Πομπέο να τον περιμένει τρεις ώρες(!) στον προθάλαμο πριν από την πρόσφατη συνάντησή τους, κατά το ιστολόγιο le saker francophone. Η αυτοκρατορία στην καρέκλα της αμήχανης προσμονής…

Στην Ελλάδα κυριάρχησαν δυο μάχες. Στο προσκήνιο η ύστατη μάχη ανυποληψίας των δημοσκοπήσεων. Στο παρασκήνιο οι ψιθυριστές και η αδυσώπητη υπονόμευση των κομματικών ηγεσιών. Οι 53 Τσακαλώτοι, στην αναμονή, ακονίζουν τα μαχαίρια για τον Τσίπρα που τρέχει μόνος να τους διασώσει εκλογικά, καθώς μόνο αν τους σώσει θα γλιτώσει από τις μαχαιριές τους.

Στην αντιπολίτευση, καραμανλικοί και άλλοι βλέπουν, λέει, με κάποιον άλλο το μέλλον του κόμματος και της χώρας. Το ‘ψητό’, η ανεξαρτησία της χώρας, έμεινε εκτός συζήτησης, ταμπού. Για τις ηγεσίες είναι ανύπαρκτο θέμα. Μένει να φανεί αν, όπως λένε, από τη Λαμία και πάνω η κυβέρνηση πληρώσει ακριβά τις Πρέσπες. Από τη Λαμία και κάτω; «Αν βγουν αλήθεια όσα νομίζεις παραμύθια»… «Τότε θα ‘ναι αργά», ψιθυρίζει ο άνεμος.