Φιρί-φιρί το πάνε οι ΗΠΑ να διαλύσουν την ΕΕ

Ο Δυτικός Κόσμος βαδίζει χωρίς να βλέπει που πηγαίνει, στα τυφλά. Δεν είναι τυχαίο ότι οι ΗΠΑ, υπό τον πρόεδρο Μπους, έμπαιναν με αλαζονική αυτοπεποίθηση στο Ιράκ και κρέμαγαν τον Σαντάμ με επιχείρημα ότι μάχονται υπέρ του “τρόπου ζωής” των ΗΠΑ, της ελευθερίας και της δημοκρατίας της Δύσης και όλης της ανθρωπότητας. Οι ΗΠΑ μπορούσαν, ακόμα, να επικαλεστούν υψηλές αξίες για να υπερασπιστούν τα συμφέροντά τους.

Τους ήταν αδιάφορο πόσοι τις πίστευαν. Ήταν αρκετό ότι επέβαλλαν τη θέση τους. Από τότε κανείς στις ΗΠΑ δεν μιλάει, πλέον, για τον “τρόπο ζωής” τους. Από τότε δεν υπάρχουν νίκες προς επίδειξη, στη βιτρίνα μόνο το Αφγανιστάν. Και τι να πουν για τα καθημερινά όταν, για παράδειγμα, το Ανώτατο Δικαστήριο απαγορεύοντας τις αμβλώσεις ξεσηκώνει τους Αμερικανούς και αγριεύει τους Ευρωπαίους για να υπερασπιστούν ακριβώς τον τρόπο ζωής τους και της ζωής μας;

Οι κυρίαρχες ελίτ δείχνουν επιμονή στις επιλογές τους. Παλιότερα αυτό συσπείρωνε τον κόσμο και τους Συμμάχους. Τώρα οι επιλογές και η εμμονή σ’ αυτές συσπειρώνουν τους αντίπαλους και διχάζουν οπαδούς και φίλους, τόσο στα πολιτικά, όσο και στα καθημερινά της κοινωνίας. Στα θέματα άμεσης πολιτικής τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Όταν πχ ο τελευταίος αξιόλογος πολιτικός των ΗΠΑ, ο Χένρι Κίσινγκερ, παρεμβαίνει εκφράζοντας, για πρώτη φορά ευθέως, την αντίθεσή του στην παράταση του πολέμου στην Ουκρανία.

Ο Κίσινγκερ εκφράζει ισχυρό μέρος του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου των ΗΠΑ. Ο Κίσινγκερ δεν είναι φίλος της Ρωσίας, είναι φίλος μόνο των ΗΠΑ, της πατρίδας του και μας έχει σακατέψει στο Κυπριακό. Αλλά να λέμε τα σύκα-σύκα! Ο Κίσινγκερ δεν δίνει δεκάρα αν ένας παγκόσμιος πόλεμος, πυρηνικός ή συμβατικός, εξολοθρεύσει τη μισή ανθρωπότητα. Αρκεί νικητής να είναι οι ΗΠΑ. Φοβάται, όμως, ότι οι ΗΠΑ θα χάσουν πάλι και συνιστά τον έγκαιρο απεγκλωβισμό από την Ουκρανία, σε ένα-δυο μήνες, το πολύ. Αλλιώς δεν θα λιώσει η Ρωσία, αλλά θα διαλυθεί ο Δυτικός χώρος, σκέπτεται.

“Καμπανάκι” από τον Κίσινγκερ

Επειδή δεν χρειάζεται “να είναι Κίσινγκερ” για να καταλάβει κανείς ότι οι ΗΠΑ πάνε φιρί-φιρί να διαλύσουν τους Ευρωπαίους συμμάχους, με το που θα μπει ο χειμώνας και θα ξεπαγιάζει ο κόσμος. Να τους διαλύσουν και όχι απλώς να τους ελέγξουν. Θα είναι το τίμημα της ανυπακοής τους. Ρίχνοντας το φταίξιμο στον αντίπαλο, κρατάς ενωμένους φίλους και συμμάχους. Αν βέβαια έχουν κι αυτοί κάποιο κέρδος. Αν αντιθέτως έχουν ζημία, αργά ή γρήγορα θα λακίσουν.

Παντού στην ΕΕ προβληματίζονται δημοσίως πόσο τους κοστίζουν οι κυρώσεις στη Ρωσία, πριν καν φυσήξει το πρώτο φθινοπωρινό αεράκι. Το ποιος φταίει, οι Ρώσοι ή οι εξωγήινοι, θα χάσει τη σημασία του αν ο κοσμάκης ξεσηκωθεί και απαιτήσει από τους “ηγέτες” του στην ΕΕ να κάνουν αυτό για το οποίο έχουν εκλεγεί: Να λύσουν το πρόβλημα της ενέργειας και της ακρίβειας. Οι Ευρωπαίοι μπαίνουν στο δίλημμα ή να καθιερωθούν ως άβουλη επαρχία των ΗΠΑ ή να διαλυθεί η ΕΕ, φτιαγμένη με τόσο κόπο. Η Αγγλία δεν έπαθε τίποτα που έφυγε.

Τώρα δεν υπάρχει άλλο σύστημα εν ζωή, μόνο ο καπιταλισμός. Ένα το Σύστημα, αλλά πολλές οι μορφές του: Παράδειγμα: Κάποτε το δουλοκτητικό Σύστημα ήταν το μοναδικό στον πλανήτη. Αλλά άλλο η Περσική αυτοκρατορία, άλλο η Αίγυπτος των Φαραώ και άλλο η Αθηναϊκή Δημοκρατία, ξεχωριστή στην εποχή της. Τώρα οι ΗΠΑ τρώγονται με τον Πούτιν και φοβούνται τον Κινέζο πρόεδρο Σι.

Τρεις διαφορετικές εκδοχές, άρα και διαφορετικά συμφέροντα, του ίδιου Συστήματος. Τόσο ανόμοιες που πηγαίνουν σε εμπόλεμη σύγκρουση, ίσως πυρηνική, επιβεβαιώνοντας την παλιά άποψη των κομμουνιστών ότι τους πολέμους δεν τους προκαλούν οι πρόσκαιρες κυβερνήσεις, αλλά βαθύτερες ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις.

Ο άρχων καπιταλισμός

Γιατί, λοιπόν, ο δυτικός καπιταλισμός οδεύει κάθε τόσο σε πόλεμο; Προσώρας αρκεί η διαπίστωση ότι ο δυτικός καπιταλισμός δεν έχει βρει τρόπο ειρηνικής ύπαρξης, έτσι ώστε οι ελίτ να διατηρούν την εξουσία τους και οι λαοί να έχουν τα προς το ζειν. Αντίθετα, ως τώρα, ούτε ο ρωσικός, ούτε ο κινέζικος καπιταλισμός έχουν δείξει διάθεση βίαιης επέκτασης.

Οι Κινέζοι είναι η πρώτη φορά που βγαίνουν εκτός των συνόρων τους και το κάνουν με ήρεμο τρόπο, ως έμποροι. Τι θα κάνουν στο μέλλον δεν το ξέρει κανείς. Αν απειληθούν θα αντισταθούν. Οι δε Ρώσοι αυτοκράτορες έκαναν, όπως και οι Δυτικοί. Και ο Στάλιν στη Γιάλτα μοιράστηκε με τη Δύση την Ευρώπη. Πριν, ο Λένιν παραχωρούσε αυτονομία όπου έβρισκε και τώρα τον επικρίνουν για τις κομμουνιστικές του αντιλήψεις.

Αυτό που συμβαίνει μπρος στα μάτια μας είναι ότι ο πιο ισχυρός παίκτης της Δύσης, οι ΗΠΑ, για να σωθούν οι ίδιες, κανιβαλίζουν τους συμμάχους τους, χάνοντας τις μάχες με τους αντίπαλους και μη μπορώντας να επιβληθούν, παρά πρόσκαιρα, στους φίλους. Καταλαβαίνει κανείς ότι μάλλον εδώ βρίσκεται η απάντηση σε όλα: Η απληστία και ο φόβος που αυτή προκαλεί, ο φόβος απώλειας της εξουσίας με όσα τη συνοδεύουν, χρήμα και επιβολή (ανεξέλεγκτη) στους πάντες, αυτά είναι το κίνητρο όσων μας συμβαίνουν.

Όσο για τη Δημοκρατία, αυτή δεν έχει μόνο την όψη των δικαιωμάτων στον κάθε πολίτη. Η φαυλότητα είναι άκρως επικίνδυνο μικρόβιο, όπως φάνηκε από τα εγκαίνιά της στην Αρχαία Αθήνα. Η φαυλότητα (και ανικανότητα) της ηγεσίας με τη συνοδεία της ανοησίας, απερισκεψίας, τελικά της αμάθειας του πλήθους, συμπληρώνουν την εικόνα. Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή…