Γιατί δεν θα τελειώσει σύντομα ο πόλεμος στην Ουκρανία

Ας κάνουμε δύο υποθέσεις εργασίας οι οποίες, σύμφωνα με τις μέχρι τώρα εξελίξεις, έχω την εντύπωση ότι δεν απέχουν από τη διαγραφόμενη πραγματικότητα στο πεδίο του πολέμου στην Ουκρανία. Η πρώτη: ολοκληρώνονται οι πολεμικές επιχειρήσεις των Ρώσων στο oυκρανικό έδαφος σύμφωνα με το σχεδιασμό τους. Η κατάληξη παρουσιάζεται στον Χάρτη 1.

Όμως, η ολοκλήρωση του ρωσικού σχεδιασμού, δεν σημαίνει ότι θα έχουμε τέλος των διενέξεων, των συρράξεων και των εκατέρωθεν πολεμικών αψιμαχιών, Εξάλλου πλείστα όσα προβλήματα θα παραμείνουν ανοικτά. Για παράδειγμα, τι θα γίνει με την περιοχή του Donbass; Θα γίνει ανεξάρτητο κράτος, Αυτόνομη περιοχή; Ή θα ενσωματωθεί στην Ρωσία; Επίσης, η Ουκρανία θα συνεχίσει να αρνείται την ενσωμάτωσή της στη Ρωσία; Η Ρωσία, πώς θα αποδεχτεί το περίκλειστο ουκρανικό κράτος, ουδέτερο, αλλά οπλισμένο, η ουδέτερο χωρίς οπλισμό; Πώς θα αντιδράσει, αν η Ουκρανία συνεχίσει το δρόμο της για ένταξη στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ; Θα επιμείνουν οι ευρωπαϊκές χώρες σε αυτό το δρόμο της αποδοχής της Ουκρανίας στην ΕΕ;

Πολλά ακόμη ζητήματα θα παραμείνουν ανοικτά. Παραδείγματος χάριν, οι ευρωπαϊκές χώρες θα επιμείνουν στη σημερινή άποψή τους για πλήρη απεξάρτηση από το φυσικό αέριο και το πετρέλαιο της Ρωσίας; Δεν είναι όμως του παρόντος. Το πότε θα συμβεί αυτό δεν μπορεί εύκολα να προσδιορισθεί. Επομένως, θεωρώ ότι ο πόλεμος θα διαρκέσει. Η μάχη στο Donbass δεν θα είναι η λήξη του πολέμου. Το γεγονός αυτό, μαζί με όσα αναφέραμε προηγουμένως, μας οδηγούν στη δεύτερη υπόθεση εργασίας.

Ποιοι θέλουν συνέχιση του πολέμου

Η δεύτερη υπόθεση εργασίας, η οποία συνδέεται προφανώς με την πρώτη, είναι η ακόλουθη: Ορισμένες δυνάμεις της Δύσης (προεξαρχουσών των Αγγλοσαξονικών δυνάμεων) έχουν συμφέρον να επεκτείνουν την χρονική διάρκεια των εχθροπραξιών, όσο γίνεται περισσότερο σε βάθος χρόνου. Γι’ αυτό το σκοπό θα στέλνουν όσο περισσότερο οπλισμό στους Ουκρανούς για να τροφοδοτήσουν την αντίσταση-άμυνά τους.

Η Βρετανία, ιδιαίτερα, παίζει έναν πρωτοποριακό ρόλο στον πόλεμο στην Ουκρανία, όπως φαίνεται από το ταξίδι του Μπόρις Τζόνσον στο Κίεβο την 9η Απριλίου. Εκεί υποσχέθηκε την αποστολή εκπαιδευτών, πυροβολικού, πυραύλους Harpoon (ειδικούς για να πλήττουν πολεμικά πλοία) και θωρακισμένα οχήματα ικανά να φέρουν αντιαεροπορικούς πυραύλους Starstreak.

Η βασική υπόθεση ερμηνείας που μπορεί να δοθεί σε αυτή την πρωτοφανή κινητοποίηση της Βρετανίας είναι ότι της έχει ανατεθεί, ως συνιστώσα του αγγλοσαξονικού τόξου, υπό μια έννοια, η διαφύλαξη και ο έλεγχος του ευρωπαϊκού τμήματος του Rimland της Ευρασίας (δηλαδή του ελέγχου των ακτών της Ευρασίας) έναντι των χερσαίων δυνάμεων που ελέγχουν τη Heartland (δηλαδή το κέντρο της Ευρασίας. Όπως έχει γράψει ο Carl Schmitt «η ιστορία του κόσμου είναι η ιστορία της μάχης θαλασσίων δυνάμεων εναντίον χερσαίων δυνάμεων και των χερσαίων δυνάμεων εναντίον των θαλασσίων δυνάμεων» (“Land und Meer. Eine weltgeschichtliche Betrachtung” (1942,1954). Για να δείξει, μάλιστα, τη διαχρονικότητα αυτής της συνεχούς μάχης, επαναφέρει τα δύο βιβλικά τέρατα (από το βιβλίο του Ιώβ) το θαλάσσιο Leviathan και το χερσαίο Behemoth τα οποία μάχονται συνεχώς για το ποιο θα επικρατήσει.

Σύμφωνα με τις ενδείξεις, η Βρετανία έχει την αποστολή τη φύλαξη του ευρωπαϊκού τμήματος του Rimland, ενώ οι ΗΠΑ και η Αυστραλία (οι άλλες δύο αγγλοσαξονικές χώρες) εστιάζουν την προσοχή τους στην περιοχή του Ειρηνικού και στην αντιμετώπιση της Κίνας. Ο χάρτης 2 αναπαριστά αυτό το σχεδιασμό.

Πλήρη υποταγή στο αγγλοσαξονικό τόξο

Αυτό που ελπίζουν να επιτύχουν οι δυνάμεις αυτές είναι να μεταφέρουν μια κατάσταση Συρίας ή Αφγανιστάν στην καρδιά της Ευρώπης, αλλά με άλλο πρωταγωνιστή, όχι τις ΗΠΑ που ή αποσύρθηκαν ή ηττήθηκαν. Στόχο έχουν:

• Την εξασθένιση της Ρωσίας, έτσι ώστε είτε να αλλάξει πολιτική, είτε να καταστεί ένας μη αξιόπιστος σύμμαχος στα μάτια της Κίνας, έτσι ώστε να σπάσει η σημερινή συνεργασία των δύο χωρών.
• Να εξαναγκάσουν τις ευρωπαϊκές χώρες σε πλήρη υποταγή στο Αγγλοσαξονικό τόξο και πρωτίστως τις δύο μεγάλες χώρες της Γηραιάς Ηπείρου που έχουν τις στενότερες οικονομικές σχέσεις με τη Ρωσία, την Γερμανία και την Ιταλία. Ειρήσθω εν παρόδω πρόκειται για τις δύο ηττημένες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι οποίες κατέχουν τον ενδιάμεσο άξονα στην Ευρώπη και οι οποίες εξαρτώνται στο μέγιστο βαθμό από το ρωσικό φυσικό αέριο. Παράλληλα, πρόκειται για δύο κατ’ εξοχήν βιομηχανικές χώρες, των οποίων η βιομηχανία στηρίζεται ενεργειακά στο ρωσικό φυσικό αέριο.

Δεν είναι τυχαίο ότι τα κράτη αυτά θα επιθυμούσαν την επίτευξη ταχείας αποκλιμάκωσης της σύγκρουσης, ώστε να αποφευχθεί η περίπτωση εξάπλωσης του πολέμου σε χώρες της ΕΕ που γειτονεύουν με τη Ρωσία. Αντιθέτως, άλλα ευρωπαϊκά κράτη (Πολωνία, Βαλτικές χώρες, Σλοβακία, Ελλάδα) έχουν ταχθεί αναφανδόν με τις ναυτικές δυνάμεις, τους Αγγλοσάξονες. Ενδιάμεσο ρόλο παίζει η Γαλλία, της οποίας οι γεωπολιτικές επιδιώξεις είναι δεδομένες και δεν ταυτίζονται πάντα με την πολιτική των αγγλοσαξονικών δυνάμεων, ενώ η εξάρτησή της από το ρωσικό φυσικό αέριο είναι μικρή.

Με όλα τα παραπάνω γίνεται αντιληπτό ότι το πλανητικό παίγνιο είναι περίπλοκο και περιλαμβάνει σχεδιασμούς και πτυχές που δεν είναι άμεσα αντιληπτές, λόγω της έντονης διαμεσολάβησης των ιδεολογικών οπλοστασίων και των δύο πλευρών. Προφανώς το δυτικό οπλοστάσιο σε αυτό το είδος πολέμου είναι πανίσχυρο.