Γιατί οι Αμερικανοί ανέχονται την Τουρκία

Η Τουρκία είναι μικρογραφία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, στρεβλή. Έκτρωμα που σε καμία από τις παλαιές κτήσεις δεν έχει την παραμικρή συμπάθεια. Η Τουρκία διασώθηκε ως χώρα, με τη σημερινή έκταση, επειδή οι τότε Δυτικοί Σύμμαχοι (Άγγλοι, Γάλλοι, κλπ) την ήθελαν φράχτη απέναντι στη νεαρή Σοβιετική Ένωση. Φράχτη την ήθελε και ο Λένιν και ενίσχυσε και αυτός τον Κεμάλ. Η Δύση (ΗΠΑ-ΕΕ) αυτό θέλει και σήμερα, με τη Ρωσία στη θέση της ΕΣΣΔ.

Η ιδεολογία δεν παίζει ρόλο. Όσο η Ρωσία θεωρείται εχθρός και η Τουρκία επωμίζεται το ρόλο του φράχτη, θα είναι πολύτιμη και στο απυρόβλητο. Όλα τα άλλα είναι περιστασιακά, περαστικά, ευκαιριακά, ασήμαντα σε τελική ανάλυση. Η Τουρκία θα έχανε μόνο αν υπήρχε Συμφωνία ΗΠΑ-Ρωσίας τύπου Γιάλτα που θα ρύθμιζε τις ισορροπίες σε τοπικό και διεθνές επίπεδο. Ζήσε Μάη μου…

Οι κατηγορίες περί αποστασίας της Τουρκίας και ένταξή της στη ρωσική/κινεζική πλευρά είναι απλοϊκή προπαγάνδα και οπωσδήποτε είναι πρόωρες. Παρά το μέγεθός της, η Τουρκία θα ήταν κομπάρσος ως μέλος της “Συμφωνίας της Σαγκάης”, όπου Μόσχα-Πεκίνο κυριαρχούν. Αυτή η πόρτα είναι κλειστή για μια Τουρκία με φιλοδοξίες ανεξάρτητου διεθνούς παίκτη. Αντίθετα η Τουρκία, όσο δεν λησμονεί το ρόλο φράχτη που της έχει ανατεθεί, μπορεί να παίζει διεθνώς, έστω ως η άτακτη της Δυτικής Τάξης. Η ανάμιξή της στη Συρία, στη Λιβύη-Ιράκ ή στις συγκρούσεις στον Καύκασο επιβεβαιώνει αυτό το ρόλο. Ως τώρα έχει ενοχλήσει τη Ρωσία, όχι τις ΗΠΑ.

Η Τουρκία, όμως, παρενοχλεί και τη Δύση. Θέλει να κατοχυρώσει νομικά όσα διεκδικεί ώστε να εξασφαλιστεί έναντι των δυτικών συμμάχων της. Γνωρίζει πόσο παραδόπιστοι είναι. Πχ όσο οι ΗΠΑ δεν επιτρέπουν να αναγνωριστεί διεθνώς το κατοχικό κράτος στην Κύπρο, η υπόστασή του είναι έωλη. Το κατοχικό κράτος είναι εμπόρευμα προς διαπραγμάτευση. Το ίδιο ισχύει και για τη Συνθήκη της Λωζάνης. Κανείς δεν θέλει να έχει δίπλα του μια Τουρκία αμολημένη, χωρίς λουρί. Τα δήθεν κεκτημένα της Τουρκίας, από το Αιγαίο (Ίμια) και την Κύπρο ως τη Συρία και τη Λιβύη, είναι φτερό στον άνεμο.

Με τη Ρωσία είναι αλλιώς

Η Τουρκία δεν μπορεί, με τις δικές της δυνάμεις, να επιβληθεί ως περιφερειακή, μεσαίας ισχύος χώρα. Πρέπει να τη χρίσουν άλλοι. Και δεν τρελάθηκαν να το κάνουν ούτε οι Ρώσοι ούτε οι Αμερικάνοι. Να την κομματιάσουν ναι, αλλά όχι να βάλουν με τα χέρια τους στέμμα σε ένα αναιδή φιλόδοξο επηρμένο. Οι S-400 συμβολίζουν την επιθυμία της Τουρκίας, εκφρασμένη από τον Ερντογάν, να επιβάλλει νέους όρους, ισοτιμίας με τους Δυτικούς.

Οι ΗΠΑ το απορρίπτουν κατηγορηματικά. Ισχύει απολύτως η πολιτική Μπους: Όποιος δεν είναι μαζί μας (χωρίς επιφυλάξεις και ενστάσεις) είναι εναντίον μας. Ο ηγέτης και οι ακόλουθοί του. Τελεία! Οι ΗΠΑ δεν αντιτίθενται στην Τουρκία, αλλά μόνο στην απόπειρα ανεξαρτησίας της με “επιχείρημα” τους S-400. Οι ΗΠΑ θα ασκούν ισχυρή πίεση ώστε η πληγή που άνοιξε να μην κακοφορμίσει και γίνει γάγγραινα. Πιστεύουν ότι χωρίς Ερντογάν η Τουρκία θα φρονιμέψει. Κάνουν λάθος. Τελικά η Τουρκία ή θα ικανοποιηθεί ή θα καταστραφεί. Το πραξικόπημα του 2016 άφησε και τις δυο πόρτες ανοιχτές. Πρόσκαιρη ανοχή και ισοπαλία.

Η Ρωσία κατάφερε, χάρη στον Πούτιν, να ξαναγίνει με τις δικές της δυνάμεις Μεγάλη Δύναμη παρά το ότι έχασε την ανατολική Ευρώπη. Οι ΗΠΑ, ευρύτερα οι αγγλοσάξωνες, ήθελαν να καθηλώσουν τη Ρωσία στην κατηγορία “Περιφερειακή Δύναμη” και δεν έχουν χωνέψει ακόμα την αποτυχία τους. Τώρα δίνουν μάχες χαμένες εκ των προτέρων υποστηρίζοντας αχυράνθρωπους τύπου Ναβάλνι. Με την ελπίδα ότι έτσι ενισχύουν τους φιλοδυτικούς ολιγάρχες που συνωμοτούν για να ρίξουν τον Πούτιν.

• Στόχος πρώτος, αυτοτελής, η Ρωσία να αποδυναμωθεί, να ελεγχθεί, ένας προαιώνιος αντίπαλος, να καταστραφεί επιτέλους. Οι ελπίδες της Δύσης έχουν γίνει στάχτη.
• Στόχος δεύτερος, η καταρράκωση της Ρωσίας τη βγάζει εκτός ανταγωνισμού στο παιχνίδι με την Κίνα και άρα η Δύση δεν κινδυνεύει να βρεθεί μεταξύ δυο πυρών. Όνειρο θερινής νύχτας.

Πειθήνια Ευρώπη

Οι μπολσεβίκοι εκσυγχρόνισαν (με τον Στάλιν και υπέρμετρες ανθρωποθυσίες) την ΕΣΣΔ, ώστε να ανταποκριθεί στο διεθνές (καπιταλιστικό) σύστημα. Έτσι η Ρωσία αντικατέστησε εύκολα την ΕΣΣΔ ως διεθνής παίκτης. Η ενέργεια (αέριο/πετρέλαιο) είναι για τη Ρωσία ότι είναι οι S-400 για την Τουρκία. Είναι  όπλο ανεξαρτησίας. Αν η Ευρώπη, κυρίως η Γερμανία, εξαρτηθεί μονομερώς από τη Μόσχα στην προμήθεια ενέργειας (ο αγωγός Nord Stream 2) είναι μοιραίο να διαμορφωθούν συμφέροντα και συμμαχίες με τη Ρωσία που θα ανατρέψουν τον συσχετισμό δυνάμεων Ρωσίας (και Κίνας) με τις ΗΠΑ.

Χωρίς πειθήνια Ευρώπη δεν υπάρχει αυτοκρατορία των ΗΠΑ. Ήδη από το 1940 οι ΗΠΑ σχεδίαζαν την Ενωμένη Ευρώπη ως προτεκτοράτο τους (Μπρεζίνσκι), εναντίον της τότε ΕΣΣΔ. Εξ ου η αντιπάθεια στον Ντε Γκωλ που τελικά ηττήθηκε, αλλά άφησε παρακαταθήκη. Στο Παρίσι κυοφορείται διαρκώς το αντάρτικο για μια ανεξάρτητη Γαλλία και Ευρώπη.

Παρακαταθήκη τόσο ισχυρή ώστε ο Μακρόν, παιδί των Ρότσιλντ, να υποστηρίζει στην αρχή της θητείας του ότι η Γαλλία δεν διαθέτει “ιδιαίτερη φωνή”, αλλά πλέον, ενόψει εκλογών και της ανόδου των “εθνικιστών” αντιπάλων του, να υπερτονίζει τη γαλλική ιδιαιτερότητα απέναντι στη Γερμανία και τους Αγγλοσάξωνες. Την Ελλάδα μπορεί να την ακούσει κανείς, όταν μαλώνουν τα βόδια στο ποτάμι, να φωνάζει ήλιε νοητέ και μυρσίνη δοξαστική μη λησμονάτε τη χώρα μου. Φωνή βοώντος….