Γιατί οι ευρωπαϊκές ηγεσίες θυσιάζουν τα συμφέροντα των πολιτών τους

Και καλά οι Γερμανοί που ίσως θεωρούν ότι βρήκαν την ευκαιρία να επανέλθουν ως στρατιωτική δύναμη, σπάζοντας τα φράγματα από την ήττα τους στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αναζητώντας ρεβάνς από τους Ρώσους. Οι άλλες ευρωπαϊκές ηγεσίες, όμως, τι έχουν να κερδίσουν; Είναι πλέον φανερό ότι “το κόμμα του πολέμου” που καθόριζε την εξωτερική πολιτική των Δημοκρατικών από τον Ομπάμα και μετά, με αποκορύφωμα τη διοίκηση Μπάιντεν, έχει μεγάλη επιρροή και στην Ευρώπη, κάνοντας από εδώ αντιπολίτευση στον νέο πρόεδρο των ΗΠΑ.

Η ομάδα αυτή, ως το πολιτικό σκέλος του “κόμματος του πολέμου”, προώθησε σε θέσεις-κλειδιά τον Άντονι Μπλίνκεν και την Βικτώρια Νούλαντ – ουκρανοεβραϊκής καταγωγής αμφότεροι. Η δεύτερη διεύθυνε το πραξικόπημα στην πλατεία Μαϊντάν του Κιέβου το 2014 επί προεδρίας Ομπάμα και μετά το κενό της πρώτης θητεία Τραμπ, επανήλθε δυναμικά επί Μπάιντεν, αναλαμβάνοντας υφυπουργός Εξωτερικών με αρμοδιότητα την Ευρώπη.

Το πολιτικό σκέλος του “κόμματος του πολέμου”

Σε ένα παλαιότερο άρθρο είχαμε αναφερθεί στην ομάδα αυτή. Το νεοσυντηρητικό κίνημα που υπηρέτησε η Νούλαντ, δημιουργήθηκε τη δεκαετία του 1970 γύρω από μια ομάδα διανοούμενων, αρκετοί από τους οποίους ήταν επηρεασμένοι από τον Γερμανοεβραίο πολιτικό επιστήμονα Λέο Στράους του Πανεπιστημίου του Σικάγου και τον κλασικιστή Ντόναλντ Κέιγκαν, επίσης Εβραίο, από το Πανεπιστήμιο του Γέιλ. Ανάμεσα στους επικεφαλής του νεοσυντηρητισμού –μεταξύ των οποίων αρκετοί Αμερικανοεβραίοι– βρίσκονταν ο Νόρμαν Πόντχορετζ, ο Ερβιν Κρίστολ, ο Πολ Γούλφοβιτς, ο Ρόμπερτ Κέιγκαν (γιος του Ντόναλντ), ο Φρέντερικ Κέιγκαν (επίσης γιος του Ντόναλντ), η Βικτόρια Νούλαντ (σύζυγος του Ρόμπερτ), ο Ελιοτ Κοέν, ο Ελιοτ Αμπραμς και η Κίμπερλεϊ Αλεν Κέιγκαν (σύζυγος του Φρέντερικ).

Οι νεοσυντηρητικοί υπερασπίστηκαν την επέκταση του ΝΑΤΟ και στην Ουκρανία, πριν ακόμη γίνει επίσημη γραμμή. Είδαν τη συμμετοχή της Ουκρανίας στη Συμμαχία, ως σημείο-κλειδί για την τοπική και διεθνή κυριαρχία των ΗΠΑ και ειδικά για την ασφυκτική περικύκλωση της Ρωσίας ως αντίπαλο που πρέπει να εξουδετερωθεί, ώστε η αντιμετώπιση της Κίνας να γίνει ευκολότερη. Η πρόκληση για εισβολή της περικυκλωμένης Ρωσίας ήταν προβλέψιμη και επιθυμητή ως μέρος του σχεδίου.

Πλην όμως, ο φανατισμός δεν τους επέτρεψε να δουν τους οικονομικούς κινδύνους από τις υπερβολικές στρατιωτικές δαπάνες. Το χρέος των ΗΠΑ το 2024 έφτασε στο πρωτοφανές ιστορικό υψηλό 130% του ΑΕΠ (35 τρισεκατομμύρια δολάρια) και για την εξυπηρέτηση των τόκων σε ετήσια βάση, χρειάζονταν ένα τρισεκατομμύριο! Πώς να κυβερνήσεις μια υπερδύναμη με τεράστια εμπορικά ελλείμματα που κινδυνεύει με χρεοκοπία; Αυτούς τους κινδύνους αντιμετωπίζει πλέον ο Τραμπ.

Αντιπολίτευση στον Τραμπ από τις ευρωπαϊκές ηγεσίες!

Γιατί όμως οι Ευρωπαίοι αναλαμβάνουν ρίσκα που δεν μπορούν να σηκώσουν, όταν μάλιστα ξέρουν πολύ καλά πως στον πόλεμο αυτό η Ρωσία δεν μπορεί να ηττηθεί και η Ουκρανία κινδυνεύει να διαλυθεί; Φυσικά και δεν καίγονται για τις εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς Ουκρανούς και κάμποσους δικούς τους μισθοφόρους. Παρασύρουν τον Ζελένσκι στα σχέδιά τους, υποσχόμενοι πως θα τον προστατεύσουν μετά την απομάκρυνσή του από την εξουσία.

Η Ουκρανία έχει αξία ως οικόπεδο. Επιπλέον, Μακρόν, Στάρμερ, Μέρτς και αρκετοί μικροί ακόλουθοι πουλάνε ρωσοφοβία για να περιορίσουν τις αντιδράσεις στο εσωτερικό των χωρών τους, καθώς σε πολεμικές καταστάσεις οι αντιπολιτεύσεις περιορίζονται. Έφτασαν μάλιστα στο σημείο να προτείνουν στους πολίτες τους “κιβώτια επιβίωσης” σε περίπτωση πυρηνικού πολέμου!

Κι αυτό, όταν η ευρωπαϊκή οικονομία εκτεθειμένη σε κινδύνους υπερβολικών χρεών από τις ασήκωτες στρατιωτικές δαπάνες που εξαγγέλλονται, κινδυνεύει με παρατεταμένη ύφεση που θα προκαλέσει κύμα κοινωνικών διαμαρτυριών. Στον πίνακα για τις χώρες με τα μεγαλύτερα χρέη σε απόλυτους αριθμούς για το 2022 στην πρώτη θέση βρίσκονται οι ΗΠΑ και ακολουθούν, Βρετανία Γαλλία, Ιταλία, Γερμανία, και Ολλανδία.

Πώς θα το αντιμετωπίσουν; Θα το τραβήξουν στα άκρα μπαίνοντας απ’ ευθείας σε πολεμική αναμέτρηση με την μεγαλύτερη πυρηνική δύναμη; Πιστεύουν πως μπορούν να υποχρεώσουν ή να παρασύρουν τον Τραμπ να αλλάξει γραμμή και να συνταχθεί μαζί τους; Δεν ανησυχούν μήπως το μέτωπο ΗΠΑ-ΕΕ κόντρα στην Ρωσία μετασχηματιστεί σε μέτωπο ΗΠΑ-Ρωσίας κόντρα στην ΕΕ;

Έχει σκεφτεί το εγχώριο πολιτικό σύστημα (ό,τι τέλος πάντων έχει απομείνει) πώς θα αντέξει η ελληνική οικονομία στο νέο ευρωπαϊκό περιβάλλον, τόσο εξαρτημένη από τις εισαγωγές; Τι θα συμβεί αν η πολεμική ατμόσφαιρα αναστατώσει και περιορίσει τον ελληνικό τουρισμό; Θα τα είχαν αναλογιστεί όλα αυτά αν νοιάζονταν για την κοινωνία. Πλην όμως, σχεδόν όλοι νοιάζονται για τις εξουσίες τους, μικρές και μεγάλες και τις πλουσιοπάροχες χορηγίες των ελίτ που υπηρετούν.