Γιατί οι Γερμανοί ατλαντιστές “πυροβολούν” Κολ-Σρέντερ-Μέρκελ

Από το πρωί της Δευτέρας και ενώ ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν φαίνεται να τελειώνει σύντομα, η στρόφιγγα του αγωγού φυσικού αερίου Nord Stream 1 από τη Ρωσία προς την Γερμανία παραμένει μέχρι νεωτέρας κλειστή, επισήμως λόγω της δεκαήμερης συντήρησής του που γίνεται κάθε χρόνο. Εντούτοις, ο ανήσυχος Γερμανός αντικαγκελάριος και υπουργός Oικονομίας και Eνέργειας Ρόμπερτ Χάμπεκ ανακοίνωσε ότι η παροχή ρωσικού φυσικού αερίου αναμένεται να μειωθεί αισθητά στο άμεσο μέλλον.

Ο ίδιος συστήνει μάλιστα στους πολίτες της χώρας του «ακραία έως και περίεργα μέτρα» περιορισμού της κατανάλωσης ενέργειας, ενώ δεν κρύβει πως ο ίδιος περιμένει τον ερχόμενο χειμώνα έναν «πολιτικό εφιάλτη», πρωτόγνωρο στην μεταπολεμική Γερμανία. Πολιτικός εφιάλτης, λοιπόν, σε μια χώρα “οικονομικό γίγαντα”, που ως γνωστόν, έστησε το μεταπολεμικό της “θαύμα” και το υψηλό επίπεδο ευημερίας για την πλειονότητα του λαού της πάνω σε μια εθνικιστική οικονομική πολιτική που για πολλά χρόνια έκανε τη Γερμανία παγκόσμια πρωταθλήτρια στις εξαγωγές, με θεόρατα πλεονάσματα.

Μια πρωτιά, που όμως εν πολλοίς βασίστηκε στη “φτηνή οικολογική ενέργεια” που στο πλαίσιο μιας στενής και πολύπλευρης οικονομικής συνεργασίας και αλληλοκατανόησης της παρείχε αφειδώς και χωρίς προβλήματα η αυταρχική Ρωσία του μεγαλορώσου Πούτιν. Μια λεγόμενη win-win σχέση, την οποία εξασφάλιζαν πολιτικά όλοι οι προηγούμενοι Γερμανοί καγκελάριοι. Στο πλαίσιο μιας κοινά εκφρασμένης “συνετής πολιτικής”, επιδίωκαν «καλές σχέσεις επ’ αμοιβαία ωφελεία» τόσο με την Σοβιετική Ένωση όσο και με την Ρωσία, παρακάμπτοντας και την κλασική ρωσοφοβία που διακατέχει ιστορικά μεγάλο μέρος της γερμανικής κοινωνίας.

Τώρα, μεσούσης της παγκόσμιας κρίσης και ευκαιρίας δοθείσης με τον αδικαιολόγητο πόλεμο στην Ουκρανία, το διαχρονικά ισχυρότατο φιλοατλαντικό λόμπυ της Γερμανίας στήνει στο τοίχο καθημερινά όλους τους πρώην Γερμανούς καγκελάριους που οδήγησαν τη Γερμανία –όπως λέει– σε “ενεργειακή ομηρεία” από τον “αδίστακτο και αιμοδιψή” Πούτιν. Το φιλοατλαντικό λόμπυ συγκροτούν κυρίως οι “πολεμοχαρείς” Πράσινοι, οι ακραιφνείς νεοφιλελεύθεροι, σχεδόν όλα τα “ποιοτικά” γερμανικά ΜΜΕ, αλλά και πρώην κομματικοί κλακαδόροι της Μέρκελ.

Κολ-Σρέντερ-Μέρκελ στον τοίχο

Όπως αναμένονταν, πρώτη στο στόχαστρο βρίσκεται η τελευταία τριάδα των ενοίκων στην καγκελαρία του Βερολίνου, οι “ανεύθυνοι” Κολ-Σρέντερ-Μέρκελ. Ιδιαίτερα δε οι δύο τελευταίοι, οι αποκαλούμενοι και «εντολοδόχοι του Πούτιν», ενώ από κοντά ακολουθούν και όλοι οι προηγούμενοι που στήριξαν την “Οστπολιτίκ” του Βίλλυ Μπραντ και του Χέλμουτ Σμιτ.

Κάποιοι άλλοι μιλούν επ’ αυτού για απίστευτη υποκρισία και ωφελιμισμό, αλλά η Γερμανία βρίσκεται πράγματι τους τελευταίους μήνες σε πολιτική, οικονομική, κοινωνική και ενεργειακή περιδίνηση. Περιδίνηση που με τα σημερινά δεδομένα προφανώς θα ενταθεί, θα έχει μεγάλη διάρκεια αλλά και τεράστιο κόστος. Κάτι που φαίνεται ήδη στο ισοζύγιο εισαγωγών-εξαγωγών, στον πληθωρισμό και στην ακρίβεια. Στις δημοσκοπήσεις, το κυβερνών σοσιαλδημοκρατικό κόμμα βρίσκεται πάλι κάτω από το 20%, ενώ καταποντίζεται και η δημοτικότητα του άχρωμου καγκελάριου Σολτς.

Εν προκειμένω, μιας και γίνεται πολύς λόγος για το ΝΑΤΟ και τη νεκρανάστασή του, εδώ και πολλά χρόνια πολιτικοί αναλυτές (και της ρεαλιστικής σχολής), ένθεν και ένθεν του Ατλαντικού, ισχυρίζονται, με όντως σχηματικό τρόπο, ότι «το ΝΑΤΟ ιδρύθηκε για να είναι από πάνω οι ΗΠΑ, απ’ έξω η Ρωσία και από κάτω η Γερμανία». Τελευταία επανήλθαν, λέγοντας ότι ο “προ πολλού αναμενόμενος” πόλεμος στην αδίκως αιμορραγούσα Ουκρανία (μεγάλο θύμα ενός, μεταξύ άλλων, κλασικού πολέμου αντιπροσώπων) αποτελεί την πιο τρανταχτή επιβεβαίωση αυτής τους της θέσης.

Ο επερχόμενος εφιάλτης

Η Γερμανία υποχωρεί και εισέρχεται λόγω του “αυτοκαταστραφικού” για την ίδια εμπάργκο –σε συνδυασμό με την ενεργειακή της εξάρτηση από τη Ρωσία– στην πλέον σημαντική οικονομική, πολιτική και κοινωνική της κρίση μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Κι αυτό παρότι επιδιώκει να αναβαθμίσει το “κακό” της οπλοστάσιο με 100 δισ. ευρώ τα επόμενα δέκα χρόνια. Το ίδιο ισχύει, όμως, και για την υπόλοιπη, μη αγγλοσαξωνική Δύση, η οποία στην πλειονότητά της, εκούσα άκουσα, υποχρεώνεται να στοιχηθεί πίσω από την αμερικανική ηγεμονία. Συζητάει την ενεργειακή της εξάρτηση από τις ΗΠΑ και αποδέχεται, μάλιστα, την περιβαλλοντική υποβάθμιση (“βρώμικο” LNG), αλλά και τα τεράστια κόστη, λόγω της υψηλής τιμής του αμερικανικού LNG.

Εν αναμονή ενός γερμανικού πολιτικού εφιάλτη τους επόμενους μήνες είναι προφανές τι μπορεί να συμβεί σε χώρες όντως “δεδομένες”, καταχρεωμένες, ποικιλοτρόπως εξαρτημένες, αλλά και απειλούμενες εν τοις πράγμασι (Ελλάδα, Κύπρος) από επεκτατικές και αναθεωρητικές δυνάμεις (Τουρκία). Κι αυτό, σ΄ έναν εφιαλτικό κόσμο που μεταβάλλεται ραγδαία και που σίγουρα θα χρειαστεί πολύς χρόνος μέχρι να βρει μια νέα ισορροπία, έστω και στο πλαίσιο ενός νέου Ψυχρού Πολέμου. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, οι επιχειρούμενες ωραιοποιήσεις μιας κρίσιμης κατάστασης από τους εγχώριους κυβερνώντες δεν ωφελούν. Αντίθετα, κρατούν την βαλλόμενη ποικιλοτρόπως κοινωνία ανυπεράσπιστη πριν από έναν πιθανό πολιτικό εφιάλτη.

Υ.Γ. Παρακολουθώντας κάποιος αυτές τις ιδιαίτερα δυσάρεστες διεθνείς εξελίξεις θα μπορούσε να πει πως «ευτυχώς που υπάρχουν και οι ποιητές μας», όπως π.χ. ο αιρετικός προφήτης της ελληνικής ποίησης, ο Μιχάλης Κατσαρός, ο οποίος μας προειδοποιούσε πριν από δεκαετίες: «Μην αμελήσετε. Πάρτε μαζί σας νερό. Το μέλλον μας θα έχει πολλή ξηρασία»… αλλά και με πολύ ψύχος, μεγάλη πείνα και καλπάζουσα φτώχεια, θα μπορούσε να συμπληρώσει κάποιος, κι ας μην είναι ποιητής.