Γιατί οι ΗΠΑ προκάλεσαν την ουκρανική κρίση

Δεν εζήλωσα τη δόξα των ειδικών, αλλά ως περιφερειακός παρατηρητής των γύρω μας τεκταινομένων θα προσπαθήσω να καταθέσω κάποιες σκέψεις εν γνώσει ότι δεν είμαι ειδικός στη διεθνή πολιτική. Συγκεκριμένα, θα αναφερθώ στην τεχνητή ουκρανική κρίση που δημιούργησαν οι ΗΠΑ, ως μια τακτική στο πλαίσιο της ευρύτερης στρατηγικής τους να παραμείνουν στο διεθνές σύστημα εξουσίας ως ένας ισχυρός πόλος.

Η ουκρανική κρίση προκλήθηκε για να οξύνει τις σχέσεις με την Ρωσία, αποσκοπώντας αφενός μεν στην περαιτέρω καταρράκωση της ΕΕ και την πλήρη εξάρτησή της από τις ΗΠΑ, αφετέρου δε στην αποσόβηση ενός μεγαλύτερου κινδύνου όπως αυτού της σύγκλισης ΕΕ-Ρωσίας. Κι αυτό επειδή υπάρχουν οι απαραίτητες πολιτισμικές και θρησκευτικές προϋποθέσεις για μία τέτοια σύγκλιση, εκτός της γεωγραφικής γειτνίασης, για να θυμηθούμε και τον Σάμουελ Χάντιγκτον.

Φανταστείτε τι μπορεί να συμβεί από μια τέτοια συνεργασία και τα μεγέθη που μπορούν να διαμορφωθούν από τις χώρες-μέλη με διασφαλισμένη την ενέργεια και πολλές άλλες πρώτες ύλες από τη μεριά της Ρωσίας. Όχι μόνο θα αναδεικνυόταν ένας ακόμη πόλος εξουσίας αλλά, πιθανότατα, θα ήταν ισχυρότερος και απ’ αυτόν των ΗΠΑ, υποβιβάζοντάς τες στην τρίτη θέση με πρώτη την Κίνα όπως δείχνουν οι εξελίξεις. Η ουκρανική κρίση αυτή καθηλώνει την Ευρώπη στο “τσεπάκι” των Αμερικανών, αλλά και αποθαρρύνει κάθε ιδέα απομάκρυνσης από το μαντρί.

Η διαφαινόμενη ώθηση της Ρωσίας προς την “αγκαλιά” της Κίνας, κατ’ εμέ, είναι συνειδητή και καθόλου επιπόλαιη από τις ΗΠΑ οι οποίες θεωρούν θνησιγενή τη σχέση των δύο αυτών κρατών, τόσο για λόγους διαφορετικού πολιτισμού και θρησκείας, όσο και για τις σημαντικές γεωπολιτικές τους διαφορές. Το κλείσιμο της κάνουλας προς την ΕΕ και το άνοιγμά της προς την Κίνα, εξυπηρετεί και αυτό καθώς συνεπάγεται ακριβότερα ορυκτά καύσιμα προς την πρώτη καθιστώντας ανταγωνιστικά τα αντίστοιχα της Αμερικής, αλλά και ενισχύοντας περαιτέρω την κινεζική οικονομία προς την κατεύθυνση της ρήξης με τη Ρωσία.

Ένα γεωπολιτικό παίγνιο η ουκρανική κρίση

Οι ΗΠΑ και η Κίνα τα βρίσκουν σε πολλά, δεν θα τα βρουν στο πλαίσιο μιας –ας πούμε– “ψυχρής ειρήνης” και στην περίπτωση της πολύφερνης νύφης Ρωσίας την οποία μας παρουσιάζουν ως εχθρό; Στο γεωπολιτικό αυτό παίγνιο, αναβαθμίζεται περαιτέρω ο ρόλος της Τουρκίας ως μιας σφήνας στο σχήμα Ρωσίας-Κίνας, λόγω και των αυτοπροσδιοριζόμενων ως τουρκογενών πληθυσμών αρκετών κρατών της Κεντρικής Ασίας με συγγενή πολιτισμό και κοινή θρησκεία, συμπεριλαμβανομένων και των Ουιγούρων.

Τον παίκτη αυτόν δεν θέλουν να τον χάσουν οι ΗΠΑ οι οποίες, αφού βρεθεί ένα modus operandi του τύπου “ούτε γάτα, ούτε ζημιά” σε ό,τι αφορά τους S-400, θα προβούν σε παροχές κάθε είδους: στρατιωτικές, οικονομικές αλλά και ζωτικού χώρου προς τον σύμμαχό τους. Ο ζωτικός αυτός χώρος, για όποιον από μας παρακολουθεί τις εξελίξεις, μόνο σε μία πλευρά υπάρχει μετά την κάλυψή του από την Μέση Ανατολή (βλ. Συρία), αυτή του Αιγαίου.

Η ιστορικά συνεπής επεκτατική πολιτική της Τουρκίας προς την χώρα μας, μολονότι το εγχώριο οικονομικοπολιτικό σύστημα εξουσίας την παρουσίαζε ως εξαγωγή των εσωτερικών προβλημάτων της, είτε είχε κάποια αλήθεια είτε όχι, παγίωνε μια συνειδητή ή και ασυνείδητη αντίληψη στις άλλες χώρες για το “δίκαιο” του διεκδικητή, ενισχυόμενη και από την υποτονική ως αδιάφορη αντιμετώπισή του από τις ελληνικές κυβερνήσεις.

Δεν είναι καθόλου τυχαίες οι συνεχείς και ποικίλες παραβιάσεις των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, αλλά και οι δηλώσεις αξιωματούχων και πολιτικών όλου του φάσματος για συγκεκριμένα νησιά και υφαλοκρηπίδα. Τι άλλο εκτός από υποδείξεις προς τις ΗΠΑ και άλλους “χουβαρντάδες” μπορούν να αποτελούν για το τι επιθυμούν ώστε να το αποκτήσουν χωρίς τον κίνδυνο ενός πολέμου;

Οι νέες αμερικανικές βάσεις θα παίξουν ανάλογο ρόλο όπως της Σούδας κατά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο και οι διεθνείς οργανισμοί, τους οποίους μονότονα επικαλούνται οι “δικοί” μας, θα δώσουν τη λύση διασφαλίζοντάς τους άλλοθι απέναντι στην ιστορία καθώς, ως γνωστόν, στη χώρα μας πάντα φταίνε οι άλλοι! Εκτός αυτού, οι αμερικανικές βάσεις εμπλέκουν την Ελλάδα στην ουκρανική κρίση,

Η Ελλάδα σαν “προτεκτοράτο”

Το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν είναι σύμμαχος –όπως η Τουρκία– αλλά δεδομένο “προτεκτοράτο” των Αμερικανών –όπως προκύπτει και από την πρόσφατη στρατιωτική συμφωνία– καθιστά πολύ πιθανή μια τέτοια έκβαση (ξεκινώντας από τις πιέσεις για αποστρατιωτικοποίηση των νησιών μας) η οποία θα τη φινλανδοποιήσει εκχωρώντας, ταυτόχρονα, στον γείτονα τον έλεγχο των φυσικών μας πόρων στο ανατολικό Αιγαίο, τουλάχιστον.

Παράλληλα, θα οριοθετήσει τις φιλοδοξίες των Γάλλων για ρόλο στην Ανατολική Μεσόγειο καθώς οι ΗΠΑ δεν τους θέλουν μέσα στα πόδια τους, ούτε και να σηκώσουν μπόι, αμφισβητώντας το ρόλο του ΝΑΤΟ, ή επιδιώκοντας ενιαία ευρωπαϊκή πολιτική περιλαμβάνοντας και τη Ρωσία κάποια στιγμή. Το δυστυχές της περίπτωσής μας δεν βρίσκεται στο γεγονός ότι οι διεθνείς σχέσεις είναι λυκοφιλίες, αλλά στην πλήρη έλλειψη αυτοσεβασμού και αυτοπεποίθησης στο εγχώριο σύστημα εξουσίας που ακολουθεί παρόμοια πορεία και συμπεριφορά μ’ εκείνη της οθωμανικής περιόδου, διαπραγματευόμενο μόνο τη διατήρηση των δικών του αποκλειστικά συμφερόντων.

Το υφιστάμενο πολιτικό προσωπικό μόνο υπηρετικό των ξένων μπορεί να θεωρηθεί, τόσο λόγω της προσεκτικής του πρόσληψης, όσο και ένεκα της θέσει ανικανότητάς του να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των καιρών. Οι εξοπλισμοί χωρίς ανάπτυξη εγχώριας στρατιωτικής βιομηχανίας μόνο λαμαρίνες μας εξασφαλίζουν και δυσβάστακτη υπερχρέωση προς τους άσπονδους φίλους μας, οι οποίοι μας δανείζουν όσο θα τους είμαστε χρήσιμοι ως ηλίθιοι.

Χάρη στις έξοχες αναλύσεις ανθρώπων ειδικών με ευρύτητα γνώσεων στα θέματα αυτά, όλοι όσοι από μας τις διαβάζουν γνωρίζουν τι πρέπει να γίνει. Εκείνο που δεν ξέρουν ακόμη είναι ποιος έχει το ανάστημα να διεκδικήσει μερτικό στο σεβασμό της ύπαρξής μας. Αλλά και ως εκλογείς δεν απαλλασσόμαστε ευθυνών όσο θα εκλέγουμε κυβερνήσεις-επιλογές τρίτων, αντί να αναζητήσουμε τους ικανούς να μας πάνε ακμαίους προς την 4η Βιομηχανική Επανάσταση η οποία, μάλλον, θα γίνει χωρίς εμάς κι ας κόπτονται περί του αντιθέτου οι κυβερνώντες.