Γιατί στα μάτια της Αθήνας ο Γκρίζος Λύκος φαντάζει ανίκητος…

Το ελληνικό πολιτικό σκηνικό, όπως διαμορφώθηκε μετά το τέλος της μακράς μετεμφυλιακής περιόδου (1949-1974), χαρακτηρίστηκε από ένα κράμα μεγάλων προσδοκιών και ανάλογης διάστασης υποσχέσεων, που αφορούσε και τις σχέσεις με την Τουρκία. Υποτίθεται ότι το μετεμφυλιακό καθεστώς (στην κορύφωσή του μάλιστα με την επταετή στρατιωτική δικτατορία), δημιουργούσε μια “ανώμαλη” κατάσταση στην επιθυμητή σχέση με την Δύση, την ευρωπαϊκή Δύση ιδιαίτερα.

Η άρση αυτού του παράγοντα θα έφερνε, αυτόματα σχεδόν, την Ελλάδα στην μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια και θα πετύχαινε ταυτόχρονα τους δύο μεγάλους στόχους: την ανάπτυξη της οικονομίας και την ευημερία του ελληνικού λαού και την επίλυση των λεγόμενων εθνικών προβλημάτων, δηλαδή την εξημέρωση του ανατολικού μας γείτονα. Ως “ασιάτης” αυτός θα δίσταζε να παρενοχλήσει “Ευρωπαίους”!

Η εποχή των μεγάλων οραματισμών και των συνακόλουθων προσδοκιών τερματίστηκε άκομψα, αφού γνώρισε την δική της κορύφωση τον καιρό του Μάαστριχτ και του κοινού νομίσματος. Αντί της αναμενόμενης “οικονομικής απογείωσης”, τα οικονομικά μεγέθη της χώρας παραδέρνουν ανάμεσα στη συρρίκνωση και την αβεβαιότητα, σε μια διαρκώς απειλητική ασταθή ισορροπία.

Η δε υπεσχημένη ευημερία κατέληξε στους μισθούς των 400-500 ευρώ, από τους οποίους αφαιρείται σεβαστό μέρος υπέρ των μονίμως “αναξιοπαθούντων επενδυτών” (παράδειγμα το υπέρ των τελευταίων χαράτσι στους λογαριασμούς του ηλεκτρικού για να πληρωθούν οι δικές τους ανεμογεννήτριες). Παρά τις πεισματικές ενδείξεις, όμως, οι άρχουσες ελίτ εμμένουν πεισματικά στις ολοένα και πιο φαντασιακές προσδοκίες τους, φέρνοντας την χώρα και τους ανθρώπους τους συνεχώς, όλο και πιο κοντά στην μιζέρια και στην πολύμορφη εθνική απαξίωση.

Ριζωμένες παραισθήσεις

Οι παραισθήσεις, όμως, έχουν για τα καλά ριζώσει στον τρόπο που σκέφτεται και αναλύει την πραγματικότητα το πολιτικό προσωπικό της χώρας, αλλά και οι υπόλοιποι άμεσα ή έμμεσα “μετέχοντες” της εξουσίας (δημοσιογράφοι, ακαδημαϊκοί κ.α.). Με τον τρόπο αυτό πολιτεύονται και ακόμα χειρότερα, με τον τρόπο αυτό προσλαμβάνουν την πραγματικότητα! Η τελευταία, με αμείλικτο και ανελέητο τρόπο, διαψεύδει καθημερινά παλιές και νέες προσδοκίες.

Να σταθούμε σε εκείνη την θεωρία, ευσεβή πόθο, σύμφωνα με την οποία η παραχώρηση δικαιωμάτων έρευνας και εκμετάλλευσης σε πετρελαϊκούς κολοσσούς θα “θωράκιζε” την εθνική κυριαρχία στις ΑΟΖ; Να θυμίσουμε τις συζητήσεις για το ποια χώρα θα στηρίξει ενάντια στις τουρκικές “προκλήσεις” (για διακηρυγμένη δημόσια πολιτική επιλογή πρόκειται) τα εθνικά μας δίκαια; Η Total της “φίλης” Γαλλίας; Η ExxonMobil της ισχυρής Αμερικής; Η ENI της μεσογειακής Ιταλίας;

Οι παραισθήσεις τελείωσαν γρήγορα και θεαματικά, «ήρθαν τα χρόνια δίσεκτα…» που λένε και οι παραλογές. Σήμερα, οι μόνες έρευνες και γεωτρήσεις που γίνονται στην ΑΟΖ της Κύπρου, οσονούπω Ελλάδας και γενικά στην Ανατολική Μεσόγειο, είναι αποκλειστικά και μόνο τουρκικές! Αυτό δεν εμποδίζει τις δικές μας ελίτ, από το Μαξίμου ως την Κουμουνδούρου και από τα κανάλια ως τις στήλες των ιστότοπων, να αφηγούνται την περί EastMed προσδοκία (ή προφητεία;) και άλλες ευτράπελες ιστορίες…

Η αιτιολόγηση των μύθων βασίζεται σε άλλους μύθους, όπως ακριβώς συμβαίνει σε κάθε μυθολογία. Ο ανατολικός γείτονας εμφανίζεται σαν ο “μέγας δράκος” των παραμυθιών. Είναι γνωστό από τα παραμύθια ότι η μόνη δυνατότητα επιβίωσης που έχεις απέναντι στον μεγάλο δράκο είναι να μην τον ξυπνήσεις. Ακόμα δε περισσότερο να μην τον τσαντίσεις…

Πόσο επίφοβος είναι ο Γκρίζος Λύκος;

Κοιτάμε τους αριθμούς, μήπως και βρούμε επιτέλους τα μεγέθη αυτού του μεγάλου επίφοβου “δράκου”, που αρέσει να αυτοαποκαλείται “Γκρίζος Λύκος”. Στον αέρα έχει 293 μαχητικά αεροπλάνα (τα 245 F-16), η ελληνική πλευρά έχει 230 (154 F-16, 42 Mirage). Εντάξει, δεν είναι και για κλάματα! Στη θάλασσα έχει 16 φρεγάτες, η ελληνική πλευρά 13. Οι τελευταίες, λέγεται, είναι παλιές (40 χρονών οι παλαιότερες, 20 οι νεότερες).

Ναι αλλά και του Γκρίζου Λύκου είναι επίσης “ληγμένες”: 40 χρονών οι πολύπαθες οκτώ (οι Oliver Hazard Perry), 30 οι νεότερες τέσσερις (MEKO 200 πρώτης σειράς), 25 χρονών οι νεότατες (MEKO 200TN). Ο Γκρίζος Λύκος μάλλον κατέχει το ρεκόρ παλαιότητας πολεμικών πλοίων σε υπηρεσία, με τις έξι κορβέτες (Burak – D’ Estienne d’ Orves) των 50 χρόνων! Μήπως όμως έχει επιδοθεί ο γείτονας σε φρενίτιδα εξοπλισμών; Πολύ σχετικό αυτό.

Οι ενδιαφέρουσες κορβέτες Ada, που κτίζει από το 2005, είναι μόλις πέντε στο οπλοστάσιό του. Την ίδια περίοδο η Ελλάδα απέκτησε τέσσερα υπερσύγχρονα υποβρύχια και επτά (συν ένα, συν δύο;) πυραυλάκατους Roussen, των 660 τόνων. Δεν μπορείς να πεις ότι ο γείτονας έχει ξεφύγει στους εξοπλισμούς! Εξάλλου έχει απλώσει τις δυνάμεις του από τα σύνορα Συρίας και Ιράκ, ως τα νερά της Μάλτας και από τη Μαύρη θάλασσα ως την Σύρτη και την Ερυθρά. Όσον αφορά την μορφή και την ποιότητα των αεροναυτικών του δυνάμεων, πρόκειται μάλλον για υπερβολή.

Να κλείσω με μια λεπτομέρεια. Από την αρχή του 2020 έχουν ενταθεί οι παραβιάσεις του FIR της Αθήνας, του εθνικού εναέριου χώρου, αλλά και πολλαπλασιαστεί οι υπερπτήσεις τουρκικών μαχητικών πάνω από κατοικημένα ελληνικά νησιά. Ετούτο το “κουρέλιασμα” των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας συνοδεύτηκε από την πολύ σοβαρή, ως προς τις απειλές που περικλείει, φιλολογία περί “τουρκικών εδαφών” που κατέχονται παράνομα από την Ελλάδα: τα νησιά εννοούν!

Η Ελλάδα εμμένει στον κατευνασμό

Μελετώντας τα στοιχεία των υπερπτήσεων και των παραβιάσεων διαπιστώνουμε ότι προκαλούνται συνήθως από μικρό αριθμών αεροσκαφών, δύο ή τρία ζεύγη μαχητικών, ή μεμονωμένα CN235. Πρόκειται δηλαδή για εξαιρετικά μικρή επένδυση δυνάμεων, η οποία όμως οδηγεί σε πολύ σημαντικό πολιτικό αποτέλεσμα. Χρησιμοποιώντας ελάχιστα το πολεμικό εργαλείο, η Τουρκία σχετικοποιεί τα εναέρια σύνορα και την κυριαρχία της χώρας μας, ακόμα και πάνω από το εθνικό της έδαφος.

Αυτό εγγράφεται και αυτό μένει, ανεξάρτητα από τις όποιες αναχαιτίσεις γίνονται κατά πάγια πρακτική. Το συμπέρασμα βγαίνει μόνο του. Δεν είναι οι συσχετισμοί από μόνοι τους εκείνοι που υπαγορεύουν τα πολιτικά αποτελέσματα και τις μεταβολές στα κυριαρχικά δεδομένα. Η πολιτική που επιλέγεται είναι εκείνη που καθορίζει αυτά τα πολύ σπουδαία. Με άλλα λόγια εάν έρθουν οι φρεγάτες “Belharra”, τα “Arleigh Burke”, ή ό,τι άλλο και εάν, με κάποιο θαύμα αλλάξουν οι συσχετισμοί, τότε το μόνο σίγουρο είναι ότι η Ελλάδα θα χρωστά άλλα δύο, τρία, ή τέσσερα δισεκατομμύρια. Εάν η πολιτική είναι ίδια, κατευνασμός, υποχώρηση και παραίσθηση ως προς την επέμβαση κάποιου σωτήριου “Αρχαγγέλου”, τότε τίποτε δεν θα έχει αλλάξει. Η Ανατολική Μεσόγειος είναι θάλασσα και το Αιγαίο είναι αρχιπέλαγος.

Επομένως, με αυτές τις μέτριες και αντίστοιχες με τις ελληνικές αεροναυτικές δυνάμεις, η Τουρκία επηρεάζει ή και υπαγορεύει-δημιουργεί εξελίξεις και στη μία και στο άλλο. Δεν περίμενε ούτε το μίνι αεροπλανοφόρο “Anadolu”, ούτε τα F-35 (που δεν θα έρθουν) ούτε τους S-400 για να ασκήσει πολιτική δια του στρατιωτικού εργαλείου. Η χώρα μας ας περιμένει τις νέες φρεγάτες και το επόμενο κύμα φαντασιώσεων και παραισθήσεων!