Γιατί τα δυτικά ΜΜΕ έχουν βάλει στο ράφι το Ουκρανικό

Όπως κι αν εξελίσσεται η κατάσταση στην Μέση Ανατολή, παραμένει απίστευτη η σιωπή που επικρατεί στην ειδησεογραφία της Δύσης για την Ουκρανία, δεδομένο που ίσως να αποτελεί μοναδικό φαινόμενο στην δημοσιογραφία. Επί σχεδόν 19 μήνες η κάλυψη των συγκρούσεων στην Ουκρανία άγγιζε το επίπεδο του υπερκορεσμού, σταθερά με στοιχεία κατά της Ρωσίας. Αιφνιδιαστικά, μεσολάβησε το απόλυτο κενό για μία κατάσταση που προβαλλόταν μέχρι πρότινος με την μορφή μίας υπαρξιακής κρίσης για την Ευρώπη και τον δημοκρατικό πολιτισμό της Δύσης.

Στην πραγματικότητα η κρίση της Ουκρανίας δεν βαδίζει προς ανακωχή των εμπλεκόμενων και την λήξη της, ώστε να δικαιολογεί την έλλειψη ενδιαφέροντος. Μόνον κατά την διάρκεια της τελευταίας εβδομάδος του Οκτωβρίου οι απώλειες του ουκρανικού στρατού στις πρώτες γραμμές σε Ντονέτσκ, Χερσώνα και Ζαπορίζια φθάνουν τις 2.000, αλλά στα δυτικά ΜΜΕ δεν υπάρχουν ούτε αναφορές, ούτε σχόλια.

Η κατά τα άλλα ανεξήγητη αδιαφορία ερμηνεύεται, σε κάποιο βαθμό, λόγω της αποτυχίας της πολυδιαφημισμένης ουκρανικής αντεπίθεσης που προβαλλόταν αρχικά σαν αναπόφευκτη επιτυχία από την στιγμή που ο εφοδιασμός του Κιέβου με οπλισμό του ΝΑΤΟ επρόκειτο να οδηγήσει στην συντριβή των Ρώσων. Η κατάσταση όμως δεν εξελίσσεται σύμφωνα με τις προσδοκίες των ΗΠΑ και των συμμάχων τους. Μάλλον οδηγεί σε καταστροφή.

Από την έναρξη των επιχειρήσεων τον περασμένο Ιούνιο με προβεβλημένο στόχο την ανακατάληψη της Κριμαίας, οι νεκροί του ουκρανικού στρατού –όπως υπολογίζεται από στρατιωτικούς κυρίως στις ΗΠΑ– φθάνουν τους 90.000, για να προστεθούν στις 400.000, από την έναρξη των επιχειρήσεων πριν από 22 μήνες. Οι ρωσικές αμυντικές γραμμές αντέχουν και παραμένουν αλώβητες, ενώ η επερχόμενη χειμερινή περίοδος ενδεχόμενα θα οδηγήσει και σε νέες καταστροφικές αποτυχίες.

Ήδη έχουν διοχετευθεί προς το Κίεβο 234 δισ. δολάρια από την ΕΕ, τις ΗΠΑ και τους άλλους συμμάχους τους, με τα ΜΜΕ να προβάλλουν κυρίως την αμερικανική βοήθεια, παρά το γεγονός ότι οι Ευρωπαίοι έχουν πληρώσει το 64,3% του συνολικού κόστους. Η περιθωριοποίησή τους από την σχετική ειδησεογραφία μάλλον οφείλεται στο γεγονός ότι επιβάλλεται να διατηρηθεί η κοινή γνώμη σε καθεστώς  αγνοίας, ώστε να μην αντιδράσει για την άσκοπη σπατάλη ανθρώπινων ψυχών και χρημάτων, αποτρέποντας τους πιθανούς πολιτικούς κραδασμούς.

ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ ΣΕ $ ΔΙΣ*

Χορηγός	Οπλισμός	Ανθρωπιστική	Οικονομική	Σύνολα
Οργανισμοί Ε.Ε.	5,9	2,2	81,4	89,5
Γερμανία	18,0	2,6	1,4	22,1
Νορβηγία	3,9	0,2	3,8	7,9
Πολωνία	3,2	0,4	0,9	4,5
Ολλανδία	2,6	0,6	1,1	4,3
Δανία	3,7	0,3	0,1	4,1
Ιταλία	–	0,6	–	0,6
Ισπανία	–	–	0,1	0,1
Υπόλοιπα Μέλη Ε.Ε.	1,5	0,7	0,5	2,7
UK	7,0	0,6	7,0	14,6
Σύνολα	45,8	7,5	106,3	150,4

*Πηγή: Kiel WP

 

Η εστίαση των στη Γάζα

Η σύγκρουση στην Παλαιστίνη προβάλλεται από τα δυτικά ΜΜΕ με την μορφή απόλυτης προτεραιότητας, συνιστώντας ταυτόχρονα την χρυσή ευκαιρία για να ενταφιασθεί κάθε άλλο ακανθώδες και επικίνδυνο ζήτημα. Αποτελεί πλέον επείγον θέμα ο τερματισμός των συγκρούσεων στη Γάζα, σε συνδυασμό με την ειρηνική διευθέτηση, που όπως όλοι υποστηρίζουν δημόσια αποτελεί αδήριτη ανάγκη. Η μονόπλευρη στάση της Δύσης, όμως, θέτει σχεδόν ανυπέρβλητα εμπόδια σε μία ειλικρινή και πολιτικά βιώσιμη επίλυση της κρίσης.

Η κάλυψη της βίας από τα δυτικά ΜΜΕ επιβεβαιώνει πως δεν υπάρχει ουσιαστικό ενδιαφέρον για τα γεγονότα, ούτε για την ακριβοδίκαιη παρουσίασή τους. Αυτή η στάση ενθαρρύνει το Ισραήλ να συνεχίσει μία στρατηγική που ακολουθεί επί 75 έτη, από την εποχή της ίδρυσής του το 1948. Επιπλέον η ύπαρξη των τρομοκρατικών οργανώσεων, παρέχει στους Ισραηλινούς την χρυσή δικαιολογία για να αρνούνται την λύση των δύο ανεξάρτητων κρατών.

Πέραν του γεγονότος ότι ο υπερκορεσμός της κάλυψης των δρώμενων στην Λωρίδα της Γάζας από την δυτική ειδησεογραφία, εξυπηρετεί και την απόσπαση της προσοχής από την Ουκρανία. Συγκαλύπτει, επίσης, και άλλα μάλλον σημαντικότερα ζητήματα, όπως λόγου χάρη το προβληματικό μέλλον της Ευρωζώνης. Η ταχύτητα και ομοθυμία για παράκαμψη της κρίσης στην Ουκρανία από τα ΜΜΕ της Δύσης, επιβεβαιώνει το γεγονός ότι ο πόλεμος στην ανατολική πλευρά της Γηραιάς Ηπείρου δεν αποτελεί θέμα αρχών, ούτε προάσπισης των δημοκρατικών αξιών.

Εάν πραγματικά υπάρχει θέμα ουσίας, τότε δεν ευσταθεί καμία δικαιολογία για την εγκατάλειψη του Κιέβου –τουλάχιστον επικοινωνιακά– στην τύχη του και μάλιστα με αφορμή την κρίση στη Γάζα. Από την άλλη πλευρά οι μακροχρόνιες δοκιμασίες των Παλαιστινίων, δεν συγκινούν παρά μόνον μετά την έκρηξη των συγκρούσεων, με συνέπεια να προβάλλεται για πολλοστή φορά η λύση των δύο κρατών από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους, αν και παραμένει πολύ αμφίβολο το εάν και κατά πόσον θα την αποδεχθεί το Ισραήλ.