Γιατί το 2025 είναι η χρονιά της Νέας Δεξιάς

Αρκεί κανείς να μείνει στα όσα συνέβησαν τις τελευταίες ημέρες, στον απόηχο της δολοφονίας του φιλοτραμπικού influencer Τσάρλι Κερκ, σε πανεπιστήμιο της Γιούτα, από 22χρονο “ντεσπεράντο” αμφιβόλου προελεύσεως και πολιτικής τοποθέτησης, το παρελθόν και τα κίνητρα του οποίου είναι ακόμη υπό διερεύνηση.

Στο Λονδίνο, διοργανώθηκε αντιμεταναστευτική συγκέντρωση στο Λονδίνο, στην οποία συμμετείχαν από 110.000 έως 150.000 άτομα. Η διαδήλωση οργανώθηκε από τον γνωστό ακροδεξιό ακτιβιστή Τόμι Ρόμπινσον και χαρακτηρίστηκε από υπουργό της κυβέρνησης ως «σήμα κινδύνου» για το πολιτικό σύστημα. Συνολικά 26 αστυνομικοί τραυματίστηκαν σε συγκρούσεις, καθώς δέχθηκαν πέτρες και άλλα αντικείμενα, ενώ η Μητροπολιτική Αστυνομία ανακοίνωσε ότι 24 άτομα συνελήφθησαν για διάφορα αδικήματα, όπως επίθεση και συμμετοχή σε επεισόδια. Η αστυνομία ξεκίνησε έρευνα μετά το τέλος της πορείας, με στόχο να ταυτοποιήσει και άλλα άτομα που συμμετείχαν στα επεισόδια και να προχωρήσει σε νέες συλλήψεις. Οι συλληφθέντες ήταν ηλικίας από 19 έως 58 ετών, με μέσο όρο τα 39 χρόνια, και ανάμεσά τους υπήρχαν και τρεις γυναίκες.

Παράλληλα, συνεχίζονται οι έρευνες της αστυνομίας για την εύρεση του διαδηλωτή που καταγράφηκε σε βίντεο να λέει ότι «ο Κιρ Στάρμερ πρέπει να δολοφονηθεί» και «κάποιος πρέπει να τον πυροβολήσει», κατά την διάρκεια της μεγάλης συγκέντρωσης Unite the Kingdom, που πραγματοποιήθηκε το Σάββατο στο κέντρο του Λονδίνου. Όλα αυτά ενώ το κόμμα του Νάιτζελ Φάρατζ βλέπει τα ποσοστά του να σκαρφαλώνουν στο 34% σύμφωνα με την τελευταία δημοσκόπηση που δείχνει παράλληλα κατάρρευση του παραδοσιακού δικομματισμού και άνοδο Δημοκρατικών Φιλελεύθερων και Πρασίνων.

A man talking on livestream at the Unite the Kingdom protest just called for Keir Starmer to be shot.

“Keir Starmer needs to be assassinated.”

“Someone needs to shoot Keir Starmer.”

I’m absolutely certain the @metpoliceuk will be taking swift action… pic.twitter.com/2zPbBaUnDq

— Evolve Politics (@evolvepolitics) September 13, 2025

Στη Γερμανία, στις εκλογές που γίνονται στο κρατίδιο της Βεστφαλίας-Ρηνανίας, το AfD έρχεται τρίτη δύναμη, με τα ποσοστά του σύμφωνα με τα exit poll να υπολογίζονται σε 16,5%, που σημαίνει τριπλασιασμός των δυνάμεων του κόμματος σε σχέση με τις προηγούμενες κρατιδιακές εκλογές. Αξίζει να σημειωθεί ότι το κρατίδιο, το μεγαλύτερο σε πληθυσμό και οικονομική δύναμη στη Γερμανία με 18 εκατομμύρια κατοίκους, θεωρείται συχνά ως προγνωστικός δείκτης για την πολιτική πορεία ολόκληρης της χώρας. Περίπου 13,7 εκατομμύρια εγγεγραμμένοι πολίτες άνω των 16 ετών, συμπεριλαμβανομένων Ευρωπαίων κατοίκων με δικαίωμα ψήφου, έχουν δικαίωμα να εκφράσουν την προτίμησή τους.

Στη Γαλλία, την πιο σημαντική πολιτικά χώρα της Ευρώπης σε ότι αφορά την ικανότητά της να επηρεάζει τάσεις και ρεύματα σε κάθε άλλη χώρα της ηπείρου, το κόμμα της “Εθνικής Συσπείρωσης”, είναι σταθερά πρώτο σε κάθε δημοσκόπηση και όποτε γίνουν προεδρικές εκλογές θα έχει το προβάδισμα έναντι του αριστερού Λαϊκού Μετώπου και της νεοφιλελεύθερης κεντροδεξιάς συμμαχίας Μακρόν-Ρεπουμπλικάνων. Η παραίτηση άλλωστε του Φρανσουά Μπαϊρού έρχεται να επικυρώσει ότι ο Εμανουέλ Μακρόν και το ακραίο Κέντρο που εκπροσωπεί είναι μάλλον ο μεγαλύτερος συνήγορος της κυβερνητικής αστάθειας.

Επιστρέφοντας στην περίπτωση Κερκ, το θεωρούμενο ως φιλελεύθερο NBC απέλυσε με συνοπτικές διαδικασίες τον κύριο πολιτικό του αναλυτή Μάθιου Ντόουντ επειδή υπαινίχτηκε στον αέρα ότι η ρητορική μίσους που έσπερνε ο Κερκ μπορεί να συνέβαλε στο τέλος του. «Οι σκέψεις μίσους οδηγούν στα λόγια μίσους, που με τη σειρά τους οδηγούν στις πράξεις μίσους», είπε ο Ντόουντ, ο οποίος υπήρξε σύμβουλος στρατηγικής της προεδρικής εκστρατείας του Τζορτζ Μπους υιού και του Ντικ Τσένεϊ το 2004. Σε αυτή τη συγκυρία, οι Ρεπουμπλικάνοι βουλευτές στο Μιζούρι αισθάνονται ότι είναι ok να αλλάξουν τον εκλογικό χάρτη προς όφελός τους, αντιγράφοντας το μοντέλο του Τέξας. Τα γεγονότα αυτά δείχνουν σε δεύτερη φάση και την ισχύ που διαθέτει σε παρόντα χρόνο ο ευρύτερος χώρος του συντηρητισμού και της Νέας Δεξιάς να επιβάλει νόρμες και να δρομολογεί εξελίξεις.

Βαθύτερα αίτια

Τι είδους αίτια αρκούν να εξηγήσουν την επίμονη άνοδο του συγκεκριμένου πολιτικού ρεύματος; Η πρώτη διάσταση αφορά όπως έχει σωστά τονιστεί και από το SLPress την υποχώρηση της οικονομικής παγκοσμιοποίησης, προς όφελος του οικονομικού εθνικισμού. Το μοτίβο εδώ είναι γνωστό και θα μπορούσε να συνοψιστεί στο “είμαστε οι χαμένοι της παγκοσμιοποίησης”, γεγονός που έχει βάση αν σκεφτούμε τις κοσμογονικές αλλαγές που έχουν συντελεστεί από την εποχή της εμφάνισης του Διαδικτύου μέχρι την επέλαση του AI και την πάγια τάση του οικονομικού φιλελευθερισμού να αυξάνει μαζί με τον πλούτο και τις ανισότητες. Η ρητορική Τραμπ -“μας κλέβουν οι άλλες χώρες”- λειτουργεί εδώ ως μοντέλο ρητορικής αν και η Μαρίν Λεπέν και η Εθνική Συσπείρωση είναι εν τοιαύτοι περιπτώσει ως ο πρώτος διδάξας στα της Ευρώπης.

Η δεύτερη αφορά τη μεταναστευτική κρίση, που οξύνεται εν μέσω κατάρρευσης των κρατών της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής, απότοκο των στρατιωτικών επεμβάσεων που είδαμε να διαλύουν αυταρχικά καθεστώτα για να τα αντικαταστήσουν με το χάος. Η Λιβύη είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για τη δική μας περίπτωση και η διαχείριση της κυβέρνησης Μητσοτάκη δεν φαίνεται να αποδίδει, αν αναλογιστούμε ότι την Κυριακή (14/9) εκατοντάδες μετανάστες έφτασαν με λέμβους στη Γαύδο και στα νότια παράλια της Κρήτης, φέρνοντας το μεταναστευτικό ξανά στο προσκήνιο. Μόνο την Κυριακή οι μετανάστες ήταν 570 ενώ από το απόγευμα του Σαββάτου, οι αφίξεις ξεπερνούν τις 800, αποδεικνύοντας ότι η Αθήνα είναι το αδύνατο σκέλος σε κάθε είδους διμερή συνεννόηση, αφού δεν κρατάει τη “στρόφιγγα” του μεταναστευτικού. Σε αυτό το πεδίο η Νέα Δεξιά διατείνεται πως έχει λύσεις δια της “σκληρής γραμμής” και πέρα από το πόσο ρεαλιστικές είναι αυτές, δείχνει να κερδίζει και με την εκδήλωση της πρόθεσης ακόμη, αφού με τη σαφήνειά της επί του θέματος μπορεί να ισχυριστεί πως διαθέτει απαντήσεις.

Από το κάδρο των εξηγήσεων για την δημοφιλία της Νέας Δεξιάς δεν θα πρέπει να λείπει ο ιδεολογικός αντίπαλος και η δική του ανεπάρκεια. Εν προκειμένω, η ευρύτερη Αριστερά και Κεντροαριστερά δεν πείθει ότι διαθέτει κάτι παραπέρα από λύσεις τις τελευταίας στιγμής. Αδυνατώντας να εκφράσει τις ανησυχίες και τα συμφέροντα των κατώτερων στρωμάτων (των υποτελών τάξεων για να χρησιμοποιήσουμε μια παλιότερη ορολογία) δείνει την εντύπωση πως έχει εκπέσει σε όμιλο προβληματισμού και “μαξιλάρι” του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Ακόμη χειρότερα, κοπιάρει προτάσεις των αντιπάλων της (μεταξύ αυτών της Νέας Δεξιάς), καταφέρνοντας να τους ενδυναμώνει μακροπρόθεσμα. Η περίπτωση της κυβέρνησης Στάρμερ, που υποτίθεται θα “διόρθωνε” την αριστρεοφή Κόρμπυν στρεφόμενη σε έναν νέας μορφής Μπλερισμό αποτελεί τυπικό παράδειγμα μιας τέτοιας νοοτροπίας που ίσως κερδίζει εκλογές στον βραχύ χρόνο αλλά σε λίγο διάστημα καταρρέει μέσα στις αντιφάσεις της, προς όφελος (και) του ρεύματος της Νέας Δεξιάς που όπως περιγράφηκε παραπάνω κερδίζει έδαφος.