H επέκταση του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία αιτία πολέμου για τη Ρωσία

Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης το 1990 και του “υπαρκτού σοσιαλισμού” στην Ευρώπη, πέρασε ένα διάστημα αναζητήσεων μέχρι να αποφασίσουν οι Αμερικανοί τι θα κάνουν από εκεί και πέρα. Τι γίνεται και πως αντιμετωπίζεται μια χώρα που δεν είναι πλέον ιδεολογικός αντίπαλος και μπαμπούλας.

Τελικά, όπως περιγράφεται και στα βιβλία δύο γκουρού της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, του Κίσινγκερ και του Μπρεζίνσκι, η επιλογή ήταν να παραμείνει εχθρός μια αδύναμη Ρωσία, αφού έτσι έχουν μάθει οι Αμερικανοί πολίτες και έτσι συμφέρει το πανίσχυρο στρατιωτικοβιομηχανικό λόμπι. Στόχος, να συγκεντρωθούν όλα τα “πυρά” κατά του ανερχόμενου Ασιάτη γίγαντα, που απειλούσε και απειλεί την ηγεμονία τους, σε όλα τα επίπεδα.

Εξ ου και το ΝΑΤΟ κρίθηκε διατηρητέο για να αναλάβει την ενσωμάτωση των ανατολικών χωρών στην “δική τους Ευρώπη” και αν χρειάζεται, να εκτελεί επιχειρήσεις και εκτός αυτής ελέγχοντας όλους σχεδόν τους θαλάσσιους δρόμους. Πλην όμως, οι υποσχέσεις που έδωσαν οι Αμερικανοί στη Μόσχα, ότι δεν θα συνεχίσουν την επεκτατική επιρροή τους στις χώρες που συνορεύουν με τη Ρωσία, πως συμφωνούν και αποδέχονται μια ζώνη ασφαλείας, δεν τηρήθηκαν.

Και αυτό, διότι η ηγεσία του ΝΑΤΟ πίστευε τότε, ότι οι Ρώσοι έχουν ηττηθεί κατά κράτος, και καμία “ζώνη ασφαλείας”  δεν μπορεί να τους προστατεύσει γιατί το ΝΑΤΟ είναι μια παγκόσμια συμμαχία γι’ αυτό και συνέχισαν και επιμένουν. Η επέκταση του ΝΑΤΟ, έφτασε στα βορειοδυτικά σύνορα της Ρωσίας στις τρεις βαλτικές χώρες.

Επέκταση του ΝΑΤΟ

Παράλληλα έγιναν παρεμβάσεις των Αμερικανών να αποκτήσουν πρόσβαση στην Γεωργία, στα Νότια του Καυκάσου. Εκεί όμως που ξεχείλισε το ποτήρι, ήταν το πραξικόπημα (με εξπρές αναγνώριση από τη Δύση!) και η ανατροπή του φιλορώσου προέδρου της Ουκρανίας, με κινητοποίηση και ακροδεξιών ουκρανικών ομάδων και η πρόθεση των ΗΠΑ να εντάξουν και αυτή τη χώρα στο ΝΑΤΟ, ολοκληρώνοντας την περικύκλωση της Ρωσίας σχεδόν από παντού.

Όμως η Ουκρανία, δεν ήταν ποτέ πριν ανεξάρτητο κράτος όπως η Λιθουανία, η Λετονία και η Εσθονία. Ήταν ιστορικά κομμάτι της μεγάλης ρωσικής αυτοκρατορίας και τα σύνορά της επί ΕΣΣΔ, ήταν εσωτερικά σύνορα περιφέρειας. Είχε έρθει η ώρα της δράσης. Η Μόσχα επικράτησε στις ρωσόφωνες αναπτυγμένες βιομηχανικά περιοχές της ανατολικής Ουκρανίας που συνεχίζουν αυτόνομες και ενσωμάτωσε μετά από δημοψήφισμα τη στρατηγικής σημασίας για τις ναυτικές της δυνάμεις περιοχή της Κριμαίας, της οποίας η συντριπτική πλειονότητα των κατοίκων είναι Ρώσοι.

Θα μπορούσε να ρωτήσει κανείς, γιατί μια ανεξάρτητη χώρα δεν έχει δικαίωμα να επιλέγει τις συμμαχίες της; Η απάντηση ειδικά στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι ότι έχει όσο δικαίωμα έχουν η Βενεζουέλα η Κούβα και η Νικαράγουα να συμμαχήσουν με την Ρωσία και να κάνουν ναυτικά στρατιωτικά γυμνάσια στον κόλπο του Μεξικού!

Η “ρωσική αρκούδα” δεν πέθανε

Η Ρωσία 30 χρόνια μετά την διάλυση της ΕΣΣΔ, δεν είναι ίδια χώρα, η χώρα που άφησε ο Γιέλτσιν. Σε ένα ενδιαφέρον πρόσφατο άρθρο στην “Καθημερινή” ο στρατηγός Μιχάλης Κωσταράκος επίτιμος αρχηγός ΓΕΕΘΑ και πρώην πρόεδρος της στρατιωτικής επιτροπής της ΕΕ, περιέγραψε τις πρώτες διαβουλεύσεις που είχε με τους Ρώσους στρατηγούς.

Έγραψε: «Την αποφασιστικότητα, τη θλίψη και την οργή, τις έβλεπες στα μάτια των Ρώσων στρατηγών που συνομιλούσαμε. Πόσο σοβαροί και αγριεμένοι ήταν για την ήττα τους στον Ψυχρό Πόλεμο και τη διάλυση της χώρας τους και πόσο περίμεναν την ευκαιρία να ανακάμψουν και να επιστρέψουν σαν Παγκόσμια Υπερδύναμη. Και το κατόρθωσαν αυτό, με τη διατήρηση του status της πυρηνικής υπερδύναμης με κάθε κόστος και αργότερα με τις σοβαρές επενδύσεις στους υδρογονάνθρακες».

»Όλα τα λεφτά τους, όλη η εξωτερική βοήθεια και όλη η φροντίδα τους την εποχή εκείνη πήγαινε στις Δυνάμεις Πυρηνικών Όπλων και στις Ειδικές Δυνάμεις τους, ενώ ο Στρατός τους και όλη η υπόλοιπη χώρα είχαν εγκαταλειφθεί. Οι στρατιωτικοί και οι οικογένειές τους πεινούσαν κυριολεκτικά και δούλευαν στα χωράφια. Ένας Ρώσος στρατηγός μάλιστα σε μια σύσκεψη, εμφανώς οργισμένος, αλλά σε ήπιο τόνο μας είπε: “Μην γελιέστε, η ρωσική αρκούδα δεν πέθανε. Κοιμάται και όταν ξυπνήσει, θα τα θυμάται όλα”».

Η περίπτωση του Καζακστάν

Και φτάνουμε στο επίκαιρο ζήτημα των λαϊκών εξεγέρσεων στην πρωτεύουσα του Καζακστάν Αλμάτι. Ο ξεσηκωμός, είχε αιτία τις μεγάλες αυξήσεις στην ενέργεια. Δύσκολα μπορεί κανείς να ισχυριστεί πως υπήρχε ξένος δάκτυλος. Εκείνο που εντυπωσιάζει όμως σε ένα πληθυσμό που συνέχιζε να ζει “φρόνιμα”  στην αυταρχικής διαχείρισης μετασοβιετική χώρα, είναι η ένταση και η διάρκεια των διαμαρτυριών που εξελίχθηκαν σε συγκρούσεις.

Όπως και να έχει, έγινε πλέον φανερό πως η Ρωσία δεν πρόκειται να υποχωρεί συνεχώς στις αμερικανικές πιέσεις περικύκλωσης των συνόρων της από παντού. Και η σημερινή Ρωσία δεν έχει τόσο ανάγκη την Ευρώπη, όταν οι τίγρεις της Ασίας χρειάζονται τις ενεργειακές πηγές και την συνεργασίας της στο θέμα των στρατιωτικών τους εξοπλισμών.

Επιπλέον στο Πεκίνο, δεν είναι αφελείς να μείνουν, και δεν μένουν αδιάφοροι, γνωρίζοντας πολύ καλά τις αμερικανικές προθέσεις. Και οι όποιες εξελίξεις στο Καζακστάν αφορούν ευθέως και την Κίνα με την οποία συνορεύει. Το ερώτημα είναι, αν οι Ευρωπαίοι σύμμαχοι των ΗΠΑ έχουν εκτιμήσει τους κινδύνους και τις συνέπειες και ο ψυχρός πόλεμος γίνει και θερμός και μάλιστα στο ευρωπαϊκό πεδίο.