H τέχνη του πολέμου και ο παραλογισμός του κόσμου

Το ακούμε πολύ συχνά, το λέμε και εμείς οι ίδιοι, ότι ο κόσμος που ζούμε είναι τρελός, χαώδης, παράλογος. Αν υπολογίσουμε και τα κατορθώματα του πολιτικού προσωπικού τότε στην τρέλα θα προστεθεί η διαφθορά. Το κερασάκι στην τούρτα είναι πως αυτός ο κόσμος είναι γεμάτος απειλές. Ο Τραμπ απειλεί τη Ρωσία, την Ευρώπη, τη Βόρεια Κορέα. Ο Ερντογάν απειλεί την Ελλάδα, το Ισραήλ, τους Κύπριους και όποιον άλλο βρει μπροστά του. Το ευρωιερατείο, δηλαδή η Γερμανία, απειλεί την Ιταλία και ο Σαλβίνι απαντά ότι «αν θέλετε να μας κάνετε Ελλάδα θα τινάξουμε την οικονομία του πλανήτη στον αέρα».

Ο Μπόρις Τζόνσον, πρώην υπουργός Εξωτερικών της Βρετανίας και αρχηγός του Brexit, λέει ότι η δημιουργία της ΕΕ οφείλεται σε ναζιστικό σχέδιο από το 1942. Το Ισραήλ και το Ιράν φοβερίζουν ο ένας τον άλλο με ολοκληρωτική καταστροφή και πάει λέγοντας. Οι Μεγάλοι και τρανοί απειλούν αλλά και οι μικροί οργίζονται και ανταποδίδουν τις απειλές, ενθαρρύνονται από τη βοήθεια της Ρωσίας στη Συρία. Ο Πούτιν απείλησε ότι θα ρίξει πρώτος πυρηνικά και ο Τραμπ δήλωσε ότι θα κάνει το ίδιο.

Ωστόσο, η εικόνα ενός πλανήτη που ζει καθημερινά με τον εφιάλτη της πυρηνικής καταστροφής είναι απατηλή. Η λειτουργία του κόσμου βασίζεται τελικά στην «Τέχνη του Πολέμου», σύγγραμμα του αρχαίου Κινέζου στρατηγού Σουν Τζου που έγραψε: Η πρώτη αρχή του πολέμου είναι η εξαπάτηση. Ο Κλαούζεβιτς συμπλήρωσε ότι «ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα». Οπότε άλλα λες, άλλα κάνεις, άλλο είσαι απ’ έξω κι άλλο από μέσα.

Για παράδειγμα γαλλικά ιστολόγια υποστηρίζουν ότι το κόμμα «εναλλακτική για τη Γερμανία», το AfD, που θεωρείται ακροδεξιό είναι παράρτημα των Εβραίων Σιωνιστών. Το AfD ίδρυσε πρόσφατα παράρτημα του κόμματος με μέλη αποκλειστικά Εβραίους το θρήσκευμα, οπότε ξεσηκώθηκαν άλλοι Εβραίοι και καταγγέλλουν απόπειρα να εξαπατηθούν οι κανονικοί πιστοί. Υπάρχουν Εβραίοι κομμουνιστές, φιλελεύθεροι, μπορεί να υπάρχουν και ακροδεξιοί. Εβραίους έχει στο, υποτίθεται ακροδεξιό, κόμμα της και η Λεπέν. Από τότε που έπεσε η ΕΣΣΔ ο καθένας είναι ότι δηλώσει, οι γνήσιοι και αυθεντικοί είναι σπάνια πουλιά. Ωστόσο κάποιοι οργανώνουν τις απάτες.

Το Λονδίνο και η Ουάσιγκτον είναι σοβαρές πηγές παραπληροφόρησης πχ ότι ο Σαντάμ είχε όπλα μαζικής καταστροφής ή ότι ο Μιλόσεβιτς ήταν αιμοσταγής δικτάτορας. Το Διεθνές Δικαστήριο τον αθώωσε. Αλλά μετά θάνατον. Υπάρχει μια ανελέητη μεθόδευση πίσω από τους πολέμους και τη δυστυχία των ανθρώπων.

Νίκη δίχως τουφεκιά

Οι απειλές αποβλέπουν πρωτίστως στον εκφοβισμό. Η μέγιστη τέχνη του πολέμου, έλεγε ο Κινέζος στρατηγός είναι να νικήσεις χωρίς να ρίξεις μια ντουφεκιά. Το πετυχαίνεις αν σε φοβάται ο εχθρός. Όπως φοβάται η ελληνική ελίτ την Τουρκία. Πολύ πριν εμφανιστεί ο Ερντογάν, ο Σημίτης είχε παραδοθεί στην Τουρκία και ακολούθησαν οι άλλοι, ως σήμερα. Οι απειλές εκφοβίζουν αλλά ανοίγουν και παράθυρο προσέγγισης. Όπως φαίνεται ότι έγινε με ΗΠΑ και Βόρεια Κορέα.

Πρώτα η οξύτητα και μετά διαπραγματεύσεις. Είναι το μάθημα που παρέδωσε ο Κίσινγκερ στον Ανδρέα Παπανδρέου στην Ουάσιγκτον το φθινόπωρο του 1986. Το μάθημα αφομοιώθηκε έτσι ώστε πρώτα έγινε η κρίση του Μαρτίου του 1987 με την Ελλάδα και Τουρκία να φανεί ότι φθάνουν στο χείλος του πολέμου και μετά άνοιξε ο διάλογος Παπανδρέου-Οζάλ στο Νταβός.

Για τη Συμφωνία των Πρεσπών, με τον κ. Κοτζιά στο τιμόνι, κόψαμε δρόμο, προσπεράσαμε, ως περιττό, το στάδιο της οξύτητας και πήγαμε απευθείας στην παράδοση γλώσσας και εθνικότητας, όπως επιθυμούσαν οι Σκοπιανοί τον τελευταίο αιώνα αλλά δεν έβρισκαν κορόϊδο να τους τα δώσει. Αφού τα δώσαμε, Ζάεφ και Τσίπρας παρακολούθησαν, με τεράστια χαμόγελα ευτυχίας, την τελετή υπογραφής στις ρομαντικές Πρέσπες. Η συνέχεια επί της οθόνης, έχουνε να δούνε τα ματάκια μας.

Αστάθεια και ασάφεια

Εκτός από τις απειλές, χαρακτηριστικό του καιρού μας είναι η αστάθεια και η ασάφεια των συμμαχιών. Ο λόγος είναι απλός. Οι ισχυρές Δυνάμεις, κυρίως οι ΗΠΑ, δεν είναι τόσο ισχυρές πλέον ώστε ο λόγος τους να είναι Νόμος. Η Ελλάδα έχει παραδοθεί ψυχή τε και σώματι αλλά πολλοί άλλοι ηγέτες υπερασπίζονται την πατρίδα τους όσο μπορούν, από τον Άσαντ ως τον Μαγυάρο Όρμπαν. Ακόμα και οι Λετονοί εξέλεξαν αριστερό πρωθυπουργό αν και οι Βαλτικές χώρες βρίσκονται στην άμεση επιρροή των ΗΠΑ.

Η πιο εντυπωσιακή περίπτωση αστάθειας και ασάφειας είναι φυσικά η Τουρκία του Ερντογάν όπου οι Αμερικανοί, αλαφιασμένοι, δεν ξέρουν τι να τον κάνουν και οι Ρώσοι δύσκολα τον κουμαντάρουν. Στα δύσκολα προστέθηκε η Ιταλία. Ποιοι καλοί άνθρωποι τολμούν να κατακρίνουν ως φασίστα τον Σαλβίνι; Όχι πάντως ο Γιούνκερ και η Μέρκελ.

Μήπως η «ευρωπαϊκή κουστωδία» του κ. Γαβρόγλου που απαλείφει την ελληνική Ιστορία από τα σχολικά βιβλία, η κ. Ρεπούση με το συνωστισμό της Σμύρνης ή μήπως οι κυρίες Κονιόρδου και Ζορμπά που ως υπουργοί Πολιτισμού πρωταγωνίστησαν και πάντως συγκατένευσαν να παραχωρηθούν τα ελληνικά αρχαία μνημεία στους ξένους για εκατό χρόνια ως εγγύηση του χρέους; Ο μεθύστακας -κατά τον Σαλβίνι- Γιούνκερ  και η «μαντάμ Μέρκελ», (κατά τον Τσίπρα) προασπίζονται, λέει, τις «ευρωπαϊκές αξίες» στις μητροπόλεις της ηπείρου. Δεν ξέρει κανείς τι θα γίνει με την Ιταλία. Αλλά ότι και αν γίνει, αυτή η Ευρώπη δεν έχει μέλλον.