Η αγκαλιά του Γεραπετρίτη με τον τζιχαντιστή Σύριο ομόλογο του!

Το δε προφίλ του Σύριου αξιωματούχου που συνάντησε τον Γεραπετρίτη κάθε άλλο παρά “μετριοπαθές” μπορεί να χαρακτηριστεί: Πρόκειται για ιδρυτικό μέλος της Τζαμπχάτ αλ Νούσρα, του συριακού παρακλαδιού της Αλ Κάιντα, από την οποία προήλθε ως μετεξέλιξη η Χαγιάτ Ταχρίρ αλ Σαμ, οι κατά δήλωση τους “μετριοπαθείς ισλαμιστές” που ανέτρεψαν το καθεστώς του Μπασάρ αλ Άσαντ και κυβερνούν την χώρα. Γνωστός για τις σχέσεις του με την Τουρκία, ο αλ-Σιμπάνι είχε χαρακτηριστεί «τρομοκράτης» από τις ΗΠΑ το 2013, όπως ακριβώς και το “αφεντικό” του, ο αλ-Σαραά, ή “Τζολάνι”.

Το πρώτο κύμα βίας ξέσπασε τον περασμένο Μάρτιο στις παράλιες περιοχές της Συρίας, έπειτα από εξέγερση της μουσουλμανικής μειονότητας των Αλαουϊτών, της ισλαμικής μειονότητας που ανήκει ο πρώην πρόεδρος Άσαντ. Το δεύτερο κύμα ξέσπασε τον Απρίλιο σε προάστια της Δαμασκού, όπου κατοικούν κυρίως μέλη της μουσουλμανικής μειονότητας των Δρούζων, έπειτα από την κυκλοφορία ηχητικού αποσπάσματος ενός Δρούζου Ιμάμη, όπου φέρονταν να προσβάλει τον Μωάμεθ. Οι τρίτες συγκρούσεις ξέσπασαν τον Ιούλιο, με αφορμή την απαγωγή ενός Δρούζου εμπόρου από Βεδουίνους και σε αυτές ενεπλάκησαν κυβερνητικές δυνάμεις των ισλαμιστών, ένοπλοι Δρούζοι και Βεδουίνοι.

Οι δύο πρώτες συγκρούσεις κατεστάλησαν μετά την παρέμβαση κυβερνητικών-ισλαμικών δυνάμεων και συμμαχικών τους πολιτοφυλάκων – όπου όμως δεν έλειψαν οι αδιάκριτες σφαγές αμάχων, μεταξύ άλλων και Χριστιανών. Η δε ιουλιανή είσοδος των φανατικών ισλαμιστών του Τζολάνι και συμμάχων του στην επαρχία των Δρούζων, Σουέιντα, για πρώτη φορά από την ανατροπή του Άσαντ, οδήγησε σε γενίκευση των συγκρούσεων, καθώς δεν είχαν καμία σπουδή να συγκρουστούν με τους Βεδουίνους, αλλά να επιδοθούν σε κακοποιήσεις και σφαγές Δρούζων, ακόμα και αμάχων, παρόλο που μέρος της ηγεσίας της θρησκευτικής αυτής μειονότητας είχε υποστηρίξει την είσοδο τους στην Σουέιντα.

Το αποτέλεσμα ήταν να ακολουθήσει ένα μπαράζ ισραηλινών πληγμάτων κατά δυνάμεων των ισλαμιστών και κυβερνητικών στόχων της Δαμασκού. Το Τελ Αβίβ διεμήνυσε στον Τζολάνι να μην πειραχτούν οι Δρούζοι και να μείνει απο-στρατιωτικοποιημένη η Νότια Συρία. Καθώς οι συγκρούσεις Δρούζων και Βεδουίνων δεν κόπασαν ούτε και μετά την αποχώρηση των δυνάμεων του Τζολάνι από την Σουέιντα, το Ισραήλ έκανε ένα βήμα πίσω, αποδεχόμενο μερική και προσωρινή ανάπτυξη τους.

Σε ό,τι αφορά τις πολλαπλές σφαγές και εκτελέσεις που επιδόθηκαν οι ισλαμικές κυβερνητικές συμμορίες και έτερη στίφη που συνεργάζονται με αυτές, ο ο μεταβατικός (;) πρόεδρος της Συρίας, ο πρώην(;) τζιχαντιστής που εμφανίζεται τώρα ως “ισλαμοδημοκράτης”, έχει δεσμευτεί πολάκις ότι οι δράστες “θα λογοδοτήσουν”, ισχυριζόμενος πως και ο ίδιος αδυνατεί να ελέγξει το σύνολο των τζιχαντιστικών-παραστρατιωτικών ομάδων που δρουν στην Συρία.

Τόσο ο Τραμπ, όσο και η ΕΕ, και βεβαίως η χώρα μας και αραβικά κράτη, φαίνεται πως αρκούνται στις διαβεβαιώσεις της Δαμασκού, αίροντας τις κυρώσεις κατά της Συρίας, ενισχύοντας το καθεστώς της με πακέτα οικονομικής βοήθειας και επενδύσεων και δίνοντας διπλωματική νομιμοποίηση σε τζιχαντιστές που μερικά χρόνια πριν οι ίδιοι χαρακτήριζαν «τρομοκράτες». Και επειδή η πολιτική είναι και ζήτημα συμβολισμών, η επιλογή Γεραπετρίτη να εναγκαλιστεί με τον εκπρόσωπο ενός ισλαμικού καθεστώτος, το οποίο το ίδιο ομολογεί ότι δυνάμεις του εμπλέκονται σε εγκλήματα κατά αμάχων, προκαλεί, τουλάχιστον, αλγεινή εντύπωση.

Προς τί οι αγκαλιές κ. Γεραπετρίτη;

Βεβαίως, υπάρχει ο ισχυρισμός της Αθήνας ότι είναι απαραίτητες οι επαφές και οι δίαυλοι με το καθεστώς της Δαμασκού, προκειμένου αυτό να μην στραφεί ολοκληρωτικά στην “αγκαλιά” της Άγκυρας η οποία είναι γνωστό ότι προσδοκά στην υπογραφή ενός παράνομου μνημονίου οριοθέτησης θαλασσίων ζωνών με την Δαμασκό, κατ’ αναλογία αυτού που έχει υπογράψει με την Τρίπολη.

Στην πραγματικότητα, η Δαμασκός (έστω και αν δεν έχει υπογράψει ακόμα σχετικό μνημόνιο) ουδόλως επιδιώκει ισορροπημένη στάση έναντι της Τουρκίας, με κορυφαίο παράδειγμα την αμυντική συμφωνία που υπέγραψαν πρόσφατα οι δύο χώρες, που προβλέπει συνεργασία στην εκπαίδευση, την παροχή στρατιωτικών συμβουλών και την ενίσχυση των συριακών ενόπλων δυνάμεων με μέσα και τεχνογνωσία. Συμφωνία που συνοδεύτηκε από το τελεσίγραφο του Τούρκου ΥΠΕΞ προς τις δυνάμεις των Κούρδων προκειμένου να ενσωματωθούν στον συριακό στρατό, όπως προβλέπει η αμφιλεγόμενη συμφωνία που υπέγραψαν με την Δαμασκό, ενώ μαίνονταν ακόμα οι σφαγές Αλαουϊτών και Χριστιανών, που προαναφέραμε.

Η συμφωνία αυτή έχει ουκ ολίγα “γκρίζα σημεία” και είναι λογικό οι Κούρδοι να μην δείχνουν σπουδή στην εφαρμογή της, φοβούμενοι πως θα έχουν την τύχη των Δρούζων, των Χριστιανών και των Αλαουϊτών. Εκτιμάται ότι ο επόμενος γύρος σύγκρουσης δεν θα αργήσει στην Συρία και ίσως θα είχε ήδη ξεσπάσει αν τα στίφη του Τζολάνι δεν είχαν ενδοιασμό να επιτεθούν στις άριστα οπλισμένες και εκπαιδευμένες δυνάμεις των Κούρδων (για να μην αναφερθούμε στην στήριξη των τελευταίων από την Δύση και το Ισραήλ).

Σε ό,τι αφορά τις προσδοκίες της Αθήνας, θυμίζουμε πως παγίως ισχυρίζονταν ότι “κρατάμε ανοιχτούς τους διαύλους με Τρίπολη και Βεγγάζη” στην Λιβύη, με την Τρίπολη να παραμένει κανονικό προτεκτοράτο και υποχείριο της Τουρκίας και την δεύτερη , σύμφωνα με το αποκαλυπτικό δημοσίευμα του Bloomberg, να είναι ένα βήμα πριν καλέσει τους Τούρκους για έρευνες υδρογονανθράκων, στην βάση ακριβώς του του παράνομου τουρκολιβυκού μνημονίου!

 

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, εμφανίζονται “τριγμοί” στις σχέσεις της χώρας μας με παραδοσιακούς μεσογειακούς της συμμάχους: Aπό την μία η Γαλλία προτείνει την Τουρκία ως ειρηνευτική δύναμη στην Ουκρανία και από την άλλη η Αίγυπτος είναι κοντά σε αμυντική συνεργασία με την Τουρκία για την παραγωγή μαχητικών αεροσκαφών Kaan, ενώ έχουν προηγηθεί τα “πισώπλατα” πλήγματα με το καθεστώς της Μονής Σινά και την αιγυπτιακή ρηματική διακοίνωση που αμφισβητεί τα όρια της ελληνικής ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας στη Μεσόγειο, με το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών να αιφνιδιάζεται από την πρώτη εξέλιξη και να υποβαθμίζει την δεύτερη…