Η ακεραιότητα της Τουρκίας παίζεται στη Συρία – Οι Κούρδοι πόνταραν σε λάθος άλογο

Ο πρόεδρος Τραμπ κάνει επιλογές στο θέμα της Συρίας, όπως οφείλει να κάνει κάθε ηγέτης της προκοπής, αναλαμβάνοντας και το κόστος. Απέναντι, οι Ευρωπαίοι, διστάζουν, επιφυλάσσονται, απορρίπτουν και τελικά προτιμούν ένα καφεδάκι στις πλατείες του Λονδίνου και του Παρισιού, σύμφωνα με τις αρχές κάθε καιροσκόπου, ανίκανου και γλείφτη. Και οι Κούρδοι με την πλάτη στον τοίχο πια συνειδητοποιούν ότι πόνταραν σε λάθος άλογο.

Στην ίδιες τις ΗΠΑ εκείνοι που κατάστρεψαν ανενδοίαστα το Ιράκ και τη Λιβύη παριστάνουν τους δημοκράτες ειρηνιστές εναντίον του Ερντογάν, ένα πιόνι στον υστερικό πόλεμο κατά της Ρωσίας. Διότι ο Ερντογάν, ως φίλος της Ρωσίας πια, εξοργίζει την αμερικανική φράξια της Παγκοσμιοποίησης. Αλλά αυτά είναι τελικά η επιφάνεια. Στην πραγματικότητα το θέμα με την Τουρκία και τον Ερντογάν δεν είναι διόλου καινούργιο. Το αν δηλαδή η Τουρκία θα μείνει ακέραιη, ολόκληρη ως έχει, ή αν θα τεμαχιστεί.

Νίκη των Τούρκων επί των Κούρδων σημαίνει Τουρκία ακέραιη για τις επόμενες δεκαετίες. Ήττα των Τούρκων, υπό τον Ερντογάν ή όποιον άλλο, σημαίνει (πιθανός) διαμελισμός της Τουρκίας. Όλα τα άλλα είναι σάλτσες που σκεπάζουν τα μακαρόνια. Το περίφημο Ανατολικό Ζήτημα ζει και βασιλεύει, αν και κοντεύει να κλείσει τουλάχιστον δυο-τρεις αιώνες ζωή.

Ο Τραμπ ξέροντας ότι η απόφασή του να επιτρέψει στην Τουρκία να εισβάλλει στη Συρία θα προκαλέσει την οργή των εσωτερικών του αντιπάλων, τα μπουρδούκλωσε με απειλές προς τον Ερντογάν ότι θα του κάψει την οικονομία και άλλα ηχηρά, πολύς θόρυβος για τα ευαίσθητα αφτιά. Το ζουμί βρίσκεται στη σιωπή της Ρωσίας. Βγάζει μάτι, για όσους δεν φορούν γυαλιά, ότι χωρίς τη συμφωνία του Πούτιν, ο Τραμπ δεν θα κουνιότανε.

Επειδή ξέρει, όπως ξέρουν και οι αντίπαλοί του εντός των ΗΠΑ, ότι τον πόλεμο στη Μέση Ανατολή οι ΗΠΑ τον έχασαν. Με μια λέξη και η Ρωσία θέλει τώρα ακέραιη την Τουρκία. Όπως την ήθελε η αυτοκρατορική Αγγλία και την πλήρωσε η Ελλάδα, όπως την ήθελε ακέραιη και ο Λένιν που βοήθησε κι αυτός, επικουρικά, τον Κεμάλ. Γι’ αυτό οι Κούρδοι είναι χαμένοι.

Το αν θα είναι και κατεστραμμένοι είναι στο χέρι τους. Οι Ρώσοι τους πρότειναν να ενταχθούν στο νόμιμο στρατό του Άσαντ. Είναι επιλογή του είδους “το μη χείρον βέλτιστον”. Αλλά νόμιζαν ότι το αμερικανικό άλογο που είχαν καβαλήσει είναι δικό τους. Λάθος. Στους Κούρδους μένει, ίσως, ένα ατού. Είναι, φαίνεται, οι μόνοι που θέλουν και μπορούν να σταθούν απέναντι στους ενοχλητικούς τζιχαντιστές. Αλλά αν πρέπει αυτοί να εξοντωθούν οι Κούρδοι θα πρέπει να χύσουν κι άλλο από το αίμα τους.