Η Ακροδεξιά και το τέλος της μεταπολεμικής Γερμανίας

Η κύρια νέα είδηση των γερμανικών εκλογών, αναμφισβήτητα, είναι η εντυπωσιακή, αλλά αναμενόμενη άνοδος του κόμματος Alternative für Deutschland (AfD) που ιδεολογικά και πολιτικά βρίσκεται στον χώρο της Ακροδεξιάς. Στο νέο γερμανικό Κοινοβούλιο θα καταλάβει 96 έδρες επί συνόλου 709, μόλις 59 έδρες λιγότερες από το Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα.

Κατά την άποψή μου, το AfD, δεν έκανε τίποτε το ιδιαίτερο. Καβάλησε το ίδιο κύμα που έχουν καβαλήσει τα υπόλοιπα κόμματα της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη. Μάλιστα το υψηλό ποσοστό που επέτυχε το κατατάσσει στην πρώτη γραμμή των κομμάτων της Ακροδεξιάς, μαζί με το γαλλικό Εθνικό Μέτωπο (21,4% το 2017 στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών και 33,9% στον δεύτερο), το ολλανδικό Κόμμα της Ελευθερίας (13,1% το 2017), το ουγγρικό Jobbik (20% το 2014), το σουηδικό Sweden Democrats (13,1% το 2014), το αυστριακό Freedom Party (20,5% το 2013), το δανέζικο Danish People’s Party ( 21,1% το 2015), το φιλανδικό Finns Party, γνωστό και ως True Finns (17,7% το 2015), το νορβηγικό Progress Party (16,3% το 2013), το σλοβακικό Slovak National Party (8,6% το 2016) κ.τ.λ

Έχει μεγάλη σημασία η αναφορά των πηγών, από τις οποίες άντλησε το AfD τις ψήφους του στην πρόσφατη εκλογική διαμάχη. Σύμφωνα με τα στοιχεία που μας παρέχει η εφημερίδα Frankfurter Allgemeine, το AfD  ψήφισαν 1.200.000 ψηφοφόροι που δεν είχαν ψηφίσει τις προηγούμενες εκλογές (νέοι ψηφοφόροι και πολίτες που δεν είχαν ψηφίσει στις προηγούμενες εκλογές), 980.000 που στις προηγούμενες εκλογές είχαν ψηφίσει τους Χριστιανοδημοκράτες-Χριστιανοκοινωνιστές, 690.000 που στις προηγούμενες εκλογές είχαν ψηφίσει άλλα κόμματα, 470.000 που είχαν ψηφίσει Σοσιαλδημοκράτες, 400.000 που είχαν ψηφίσει Αριστερά (Linke), 40.000 που είχαν ψηφίσει Πράσινους και άλλοι τόσοι που είχαν ψηφίσει Ελεύθερους Δημοκράτες.

Τα αποτελέσματα δείχνουν με απλό τρόπο ότι η Γερμανία δεν αποτελεί πλέον εξαίρεση από τον κανόνα που διέπει την πολιτική και ιδεολογική κατάσταση των υπολοίπων ευρωπαϊκών κρατών. Υπάρχει ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού της που δεν λυπάται για τα εγκλήματα που διέπραξαν οι πατεράδες και παππούδες τους στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Υπάρχει πλέον και πολιτικά, διότι ιδεολογικά υπήρχε εδώ και πολύ καιρό, μια Ακροδεξιά “χωρίς κόμπλεξ” για το παρελθόν της χώρας.