Η Αλάσκα, ο Κυριάκος και η “σωστή πλευρά της Ιστορίας”

Τα γεγονότα έρχονται να καταδείξουν τη διπλωματική ανωριμότητα των Ευρωπαίων ηγετών, αλλά και τη ρηχότητα μιας επιχειρηματολογίας που μέχρι τώρα στάθηκε τροχοπέδη στην επίτευξη της ειρηνευτικής διαδικασίας. Μια απλή παράθεση δηλώσεων αποτυπώνει την διάθεση των ελίτ στην Ευρώπη να διαχειριστούν την πραγματικότητα που διαμορφώθηκε από το ιστορικό τετ α τετ της 15ης Αυγούστου στην Αλάσκα.

«Θεωρώ θετικό το ότι δημιουργούνται κάποια μικρά περιθώρια για την ειρήνη στην Ουκρανία» τόνισε η Ιταλίδα πρωθυπουργός (ισχυρίστηκε πως ο Τραμπ υιοθέτησε ιταλική πρόταση), ενώ ο Γερμανός καγκελάριος είπε: «Τα καλά νέα είναι ότι οι ΗΠΑ θέλουν να συμμετάσχουν στις εγγυήσεις ασφάλειας, δεν το αφήνουν αυτό αποκλειστικά στους Ευρωπαίους, οι οποίοι, είναι αυτονόητο, πρέπει να συνεισφέρουμε αυτό που μας αναλογεί».

Θα επρόκειτο για καλοδεχούμενη προσαρμογή αν δεν συνοδευόταν από φόβο απέναντι στον Λευκό Οίκο. Φόβο που πυροδότησε η συνάντηση που θα έχουν αύριο, Δευτέρα (16/8), οι Τραμπ και Ζελένσκι στον Λευκό Οίκο και στην οποία, όπως έγινε γνωστό προ λίγου θα παρευρίσκονται η πρόεδρος της Κομισιόν Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, ο Γερμανός καγκελάριος Φρίντριχ Μερτς, ο Γάλλος πρόεδρος Εμμανουέλ Μακρόν, η Ιταλίδα πρωθυπουργός Τζόρτζια Μελόνι και ο πρόεδρος της Φινλανδίας (επιβεβαιώθηκε δε και η συμμετοχή του Βρετανού πρωθυπουργού Κιρ Στάρμερ και του Γενικού Γραμματέα του ΝΑΤΟ).

Να σημειωθεί ότι σύμφωνα με χτεσινό δημοσίευμα της BILD, υπήρχε ευρωπαϊκή δυσαρέσκεια για το γεγονός ότι ο Τραμπ δεν απεύθυνε αντίστοιχη πρόσκληση τους Ευρωπαίους. Οι Ευρωπαίοι, σημείωνε η Bild, «είναι αποφασισμένοι να αποφύγουν ένα καθαρό σόου», παραπέμποντας στην οδυνηρή εμπειρία που είχε ο Ζελένσκι στην προηγούμενη επίσκεψή του στον Λευκό Οίκο.

Την ίδια στιγμή, ηγέτες οκτώ χωρών της Σκανδιναβίας και της Βαλτικής αναφέρουν σε δήλωσή τους πως η επίτευξη ειρήνης ανάμεσα στην Ουκρανία και τη Ρωσία απαιτεί κατάπαυση του πυρός εκτός από παροχή εγγυήσεων. Πως εξηγείται μια τέτοια αντιφατική στάση στο εσωτερικό της ΕΕ, που ακροβατεί μεταξύ αποδοχής και άρνησης;

Η Ευρώπη μετά την Αλάσκα

Η απάντηση ακουμπάει στις πολλαπλές διχοτομίες εντός της ΕΕ, με τις γειτονικές στην Ρωσία χώρες να είναι δικαιολογημένα πιο εύθικτες στο ενδεχόμενο παραχωρήσεων απέναντι στη Μόσχα, την ίδια στιγμή που οι σημαντικότεροι δρώντες δείχνουν να αντιλαμβάνονται με καθυστέρηση τα δεδομένα στο στρατιωτικό πεδίο, αλλά και την πρόθεση της αμερικανικής κυβέρνησης να αφήσει τον “μουτζούρη” του Ουκρανικού στα χέρια της Ευρώπης.

Πρόκειται για μια συνειδητοποίηση η οποία αν είχε επέλθει νωρίτερα θα μπορούσε να έχει γλυτώσει χρήμα χρόνο και κυρίως ανθρώπινες ζωές ένθεν κακείθεν. Θα μπορούσε επίσης να είχε διασώσει με κάποιον τρόπο την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας, που σήμερα βλέπει τις ρωσικές δυνάμεις να περικυκλώνουν κρίσιμες πόλεις στο Ντονμπάς, με αποτέλεσμα το Κίεβο, όσο περνάνε οι μέρες, να περιέρχεται από διαπραγματευτικής απόψεως σε διαρκώς επιδεινούμενη θέση.

Η “σωστή πλευρά της Ιστορίας”

Και ο Κυριάκος; Η “σωστή πλευρά της Ιστορίας”; Η Ελλάδα δεν έχει ακόμα πληρώσει τον διπλωματικό λογαριασμό που της φόρτωσε με τη στάση του ο πρωθυπουργός της, ταυτιζόμενος με τις επιλογές της προηγούμενης αμερικανικής κυβέρνησης και της ουκρανικής προεδρίας. Είναι απορίας άξιο πως θα δικαιολογηθεί μια στροφή της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, υπό αυτές τις συνθήκες.

Ποια επιχειρήματα θα χρησιμοποιήσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης – που ζητούσε την παραπομπή του Ρώσου προέδρου στη Χάγη, ενόσω καλωσόριζε τους φασίστες του Τάγματος Αζόφ στη Βουλή – την επομένη μιας ειρηνευτικής συμφωνίας. Γρίφος παραμένει επίσης πως οι εγχώριοι υπερασπιστές της κυβέρνησης Ζελένσκι και του “κόμματος του πολέμου” – που θυμούνται επιλεκτικά τη ρωσική βαρβαρότητα, παραβλέποντας ή υποβαθμίζοντας τις πολιτικές εθνοκάθαρσης που ασκεί το Ισραήλ – θα δικαιολογήσουν στους εαυτούς τους ότι μια “φιλελεύθερη” κυβέρνηση θα υποχρεωθεί σε μια ακόμη κυβίστηση απέναντι στις Δυτικές αξίες, στις οποίες οι ίδιοι… ομνύουν καθημερινά και αδιάλειπτα.

Όπως και να ‘χει, πέρα από την ΙΧ εξωτερική πολιτική του Κυριάκου και τις αυταπάτες ενός κύκλου φανατικών δημοσιολόγων του “ακραίου Κέντρου”, η χώρα θα έλθει αντιμέτωπη με τις συνέπειες μιας μονόπλευρης, εμμονικής εξωτερικής πολιτικής μόλις “κάτσει η σκόνη” του Ουκρανικού. Ας ελπίσουμε αυτές να μην ανεπανόρθωτες…