Η ανώμαλη προσγείωση της ουκρανικής αντεπίθεσης εγείρει ερωτήματα

Η αποτυχία της πολυδιαφημισμένης ουκρανικής αντεπίθεσης προσλαμβάνει διαστάσεις στρατιωτικής και πολιτικής καταστροφής. Ακόμα και το BBC αναρωτιέται με γογγυσμούς εάν αυτή μπορεί να αποβεί επιτυχής. Χιλιάδες Ουκρανοί στρατιώτες έχουν σκοτωθεί ή σακατευτεί, τόνοι ουκρανικών και νατοϊκών οπλικών συστημάτων έχουν καταστραφεί, ενώ η Ρωσία ενισχύει συνεχώς τις αμυντικές της γραμμές και ετοιμάζεται για τη δική της επίθεση.

Οι φορολογούμενοι της Δύσης, χωρίς τη συγκατάθεσή τους, έχουν ήδη πληρώσει δισεκατομμύρια σε όπλα και κονδύλια για τη στήριξη της Ουκρανίας. Ανεξάρτητα από την όποια στρατιωτική επάρκεια των Ρώσων, ένας από τους λόγους που η ουκρανική αντεπίθεση αποτυγχάνει είναι η διαφθορά. Από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, η Ουκρανία υπήρξε μία από τις πιο διεφθαρμένες χώρες του κόσμου. Η διαφθορά είναι ενδημική, σε προσωπικό και θεσμικό επίπεδο.

Είναι πολλές οι αναφορές για τη μεταπώληση δυτικού οπλισμού στη μαύρη αγορά. Το πιο πρόσφατο σκάνδαλο αφορά αξιωματικούς επιστράτευσης που λάμβαναν δωροδοκίες για να φυγαδεύουν απρόθυμους να πολεμήσουν Ουκρανούς από τη χώρα. Το γεγονός ότι ο κ. Ζελένσκι έχει αναλάβει δημόσια δράση εναντίον διαφόρων αξιωματούχων πρέπει να συνοδευτεί από πολλούς αστερίσκους. Η εκστρατεία του αποτελεί μέρος μιας επιχείρησης δημοσίων σχέσεων, που υποστηρίζεται από τα κατεστημένα δυτικά ΜΜΕ, με σκοπό να πειστούν τα δυτικά ακροατήρια ότι η διαφθορά στη χώρα είναι υπό έλεγχο.

Αλλά ο λύκος αρνί δεν γίνεται, ειδικά εν μία νυκτί. Για παράδειγμα, η οικογένεια του επικεφαλής της Στρατιωτικής Διοίκησης της Οδησσού, Γιεφχέν Μπορίσοφ, αγόρασε πρόσφατα ακίνητη περιουσία και αυτοκίνητα αξίας πολλών εκατομμυρίων δολαρίων στις ισπανικές ακτές. Ο ίδιος ο Μπορίσοφ ενέγραψε ακίνητη ιδιοκτησία στη Μαρμπέγια, στο όνομα της μητέρας του. Όταν αποκαλύφθηκε, έπρεπε, φυσικά να απομακρυνθεί από το αξίωμά του. Όλα αυτά αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου.

Απελπιστική διαφθορά 

Ενόσω τα κοράκια των χρηματιστηριακών κύκλων κάνουν κύκλους στους ουρανούς της Ουκρανίας με στόχο, όταν λήξει ο πόλεμος, να αναλάβουν χρυσοφόρα συμβόλαια για την ανοικοδόμηση της χώρας – ή ό,τι έχει απομείνει από αυτήν. Η Transparency International αναφέρει ότι ο μέσος Ουκρανός θεωρεί τη διαφθορά το σημαντικότερο πρόβλημα της χώρας του: Μια έρευνα κατέληξε ότι 73% του πληθυσμού και 80% των επιχειρήσεων φοβούνταν περισσότερο απ’ όλα την «επαναφορά των διεφθαρμένων τρόπων δράσης», ακολουθούμενη από την «έλλειψη ελέγχου και τη διασπάθιση των δημόσιων πόρων».

Η οικονομική στήριξη της Ουκρανίας είναι πολιτική επιλογή, την οποία αρκετοί Ευρωπαίοι θεωρούν σπατάλη χρημάτων. Σίγουρο είναι, πάντως, πως οδηγεί σε φτωχοποίηση του πληθυσμού της ΕΕ, ενώ οι μέτοχοι του αμερικανικού στρατιωτικού-βιομηχανικού-πολιτικού συμπλέγματος γίνονται όλο και πλουσιότεροι. Αυτό ισχύει και για την Ελλάδα, όταν υπήρξε πρόσφατα μια σειρά παραιτήσεων από γιατρούς, ενώ πολλοί άνθρωποι περιμένουν χρόνια για την έκδοση της σύνταξής τους.

Πόσο ακόμα μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση; Ο κ. Ζελένσκι δεν δείχνει καν την ευγνωμοσύνη του και επιδίδεται συχνά σε θεατρικές προσβολές δυτικών αξιωματούχων! Η ηγεσία της Ουκρανίας είναι ήδη συνηθισμένη να ζει εις βάρος της Δύσης, ενώ ορισμένοι αξιωματούχοι και πολιτικοί της πλουτίζουν από τη δική μας στήριξη. Στο παρασκήνιο, και μετά την άρνηση του ΝΑΤΟ να προσφέρει στην Ουκρανία ημερομηνία ένταξης, κάποιοι ηγέτες της ΕΕ έφτασαν ακόμα και να αμφισβητούν την προοπτική ένταξης. Οι Financial Times γράφουν για παράδειγμα για τις μνημειώδεις επιπτώσεις μιας πιθανής ένταξης της Ουκρανίας στην ΕΕ, συμπληρώνοντας ότι «η επιθυμία του Κιέβου για ένταξη εγείρει σημαντικά ερωτήματα για τη δυνατότητα της Ένωσης να δεχτεί νέα μέλη και για το μέλλον του ευρωπαϊκού εγχειρήματος».

Η αποτυχία της ουκρανικής αντεπίθεσης

Τα πισωγυρίσματα, παρά την τήρηση των προσχημάτων, έχουν αρχίσει, ενώ γίνεται όλο και εμφανέστερο ότι η Ουκρανία πρέπει να προσέλθει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και να αναζητήσει έναν εδαφικό και πολιτικό συμβιβασμό με στόχο τον τερματισμό του πολέμου. Είναι προφανές στους ψύχραιμους παρατηρητές και τους στρατιωτικούς ειδικούς ότι η Ουκρανία δεν μπορεί να νικήσει τη Ρωσία σ’ αυτόν τον πόλεμο.

Κάθε μέρα που οι εχθροπραξίες συνεχίζονται προσκομίζουν νέους Ουκρανούς και Ρώσους νεκρούς και τραυματίες, καθώς και νέες θυσίες εκ μέρους των πολιτών της Δύσης για μία σύγκρουση που δεν απειλεί την ασφάλειά της. Ας σημειωθεί ότι η Ουκρανία βίωσε συνθήκες σταθερότητας μόνο στο πλαίσιο της Σοβιετικής Ένωσης, όταν όλες οι , πολιτισμικές και εθνοτικές τριβές είχαν μπει στο ράφι.

Από το 1991, η Ουκρανία άρχισε να γίνεται όλο και περισσότερο ένα αντιρωσικό προγεφύρωμα για λογαριασμό των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Οι δε μεγάλες και κάποτε πλούσιες χώρες της Ευρώπης έχουν γίνει όμηροι της αμερικανικής πολιτικής. Είναι παράδοξο το ότι οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι πληρώνουν για τη δική τους υποταγή στους μετόχους του στρατιωτικού-βιομηχανικού-πολιτικού συμπλέγματος και στους φανατικούς νεοσυντηρητικούς και νεοφιλελεύθερους υποστηρικτές του. Ο αγώνας για την κυριαρχία στην Ευρώπη συνεχίζεται, με την Ουκρανία να αποτελεί το θέατρο του θανάτου.

Σε προηγούμενες γενιές, υπήρξαν τόσες συνοριακές αναδιατάξεις μέσα και γύρω από την Ουκρανία ώστε η τελευταία να αποτελεί μη συνεκτικό και κατ’ επέκταση μη βιώσιμο κράτος. Ας θυμηθούμε τον Αμερικανό πρόεδρο Γούντροου Ουίλσον, το τι έλεγε για την κυριαρχία, ότι τα σύνορα πρέπει να αντικατοπτρίζουν τις κοινωνικές, εθνοτικές, γλωσσικές και πολιτισμικές πραγματικότητες. Οι καλοί φράχτες κάνουν τους καλούς γείτονες. Όσο γι’ αυτούς που προτάσσουν την προπαγάνδα του μίσους, ας θυμηθούμε ότι δεν ήταν και πριν από τόσο πολύ καιρό που η Γαλλία και η Γερμανία μισούσαν η μία την άλλη, μέχρι που η κοινή λογική και η συνεργασία υπερίσχυσαν των φανατικών.