Η αρπαγή της Ευρώπης το έπαθλο της αναμέτρησης

Ο πλανήτης κινδυνεύει να συρθεί σε έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο με τη σκανδάλη όχι πλέον σε συμβατικά όπλα, αλλά ενδεχομένως και με πυρηνικά και φαίνεται ότι η αφορμή τώρα είναι μια άλλη “ωραία Ελένη”, ονόματι Ουκρανία. Η Δύση την έκλεψε από τους Ρώσους και για να το σιγουρέψει θέλει να την εντάξει στο μαντρί του ΝΑΤΟ. Από την άλλη ο νέος Αγαμέμνων, ονόματι Πούτιν, λέει: “για σταθείτε ρε κύριοι, δεν φτάνει που μας την κλέψατε θα την έχουμε να μας απειλεί και από πάνω; Δεν σας το επιτρέπω” απαντά στο ερώτημά του και αυτό αποτελεί την κόκκινη γραμμή της Ρωσίας. Στην πραγματικότητα, όμως, το διακύβευμα είναι η νέα αρπαγή της Ευρώπης.

Δεν σας φαίνεται λίγο αστεία η όλη υπόθεση, να πιαστούν για τα καλά οι δυο μονομάχοι με κίνδυνο την εξαφάνιση όλων μας; Κάποιο λάκκο θα έχει αυτή η φάβα. Μήπως πρόκειται για τη νέα αρπαγή της Ευρώπης και “ντρέπονται” να μας το πούνε; Είναι γνωστό πόσο ευαίσθητοι είναι αυτοί οι μονομάχοι σε κάτι τέτοια. Συνήθως δεν είμαι καχύποπτος, αλλά αυτή τη φορά –και λόγω του κλίματος της γενικότερης συνωμοσιολογίας που επικρατεί– ο νους μου πάει αλλού και εξηγούμαι.

Οι χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ, όπως και η Ρωσία διαθέτουν πληθώρα ολιγαρχών που στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος παραγωγής, οι ολιγάρχες που συνάμα είναι και οι μεγάλοι καπιταλιστές ανταγωνίζονται αναμεταξύ τους στην προσπάθεια να πωλήσουν την πραμάτειά τους στις καλλίτερες τιμές με στόχο το κέρδος. Ο σκληρός ανταγωνισμός έχει ως αποτέλεσμα κάποιοι να επικρατούν και κάποιοι να εξαφανίζονται. Έτσι λειτουργεί η περιβόητη ελεύθερη αγορά του Άνταμ Σμιθ, ο θάνατος σου η ζωή μου. Και αυτό συντελείται όταν εφαρμόζεται το καπιταλιστικό αξίωμα “ο καθένας για πάρτη του”. Κι αυτό το αξίωμα εφαρμόζεται σε όλες αυτές τις χώρες ή κάνω λάθος; Ένα κρατούμενο.

Νέα αρπαγή της Ευρώπης

Από την άλλη μεριά δεν υπάρχει καμιά ιδεολογική διαφορά. Όλες αυτές οι χώρες στον κατάλογο του μητρώου του ΟΗΕ αυτο-δηλώνονται Δημοκρατίες, διαθέτουν πολιτικά κόμματα και κάνουν σε τακτά χρονικά διαστήματα εκλογές, όπου οι ολιγάρχες επιτρέπεται να βάζουν πλάτη για την εκλογή των αγαπημένων τους. Τώρα, πώς ο κάθε ολιγάρχης λειτουργεί, εκεί υπάρχουν κάποιες διαφοροποιήσεις, αλλά αυτές είναι λεπτομέρειες που συνηθίζονται στις χώρες όπου εφαρμόζεται το καπιταλιστικό πρότυπο παραγωγής με στόχο την ικανοποίηση των αναγκών του. Αλλιώς οι πόλεμοι θα ήταν ψωμοτύρι και οι “δημοκρατικές” δικτατορίες, γιατί υπάρχουν και αυτές, θα είχαν πολλαπλασιαστεί σε αριθμό. Δεύτερο κρατούμενο.

Ο αγωγός φυσικού αερίου Nord Stream 2 από τη Ρωσία στην Ευρώπη, ο οποίος κατασκευάστηκε για να τροφοδοτεί την Ευρώπη, κυρίως τη Γερμανία, με φυσικό αέριο είναι έτοιμος και περιμένει να τεθεί σε λειτουργία. Η αξία της ετήσιας παροχής ανέρχεται σε πολλά δισ. ευρώ. Αυτό θα αποτελεί σοβαρότατο ετήσιο έσοδο για τη Ρωσία και βέβαια, επειδή η Ρωσία είναι και ένας μεγάλος παίκτης σε διεθνές επίπεδο, θα διευκολυνθεί λόγω της παροχής φυσικού αερίου στην Ευρώπη και σε άλλους τομείς και επιδιώξεις που έχει ως μεγάλος παίκτης.

Αυτό, φυσικά, ανησυχεί τους άλλους μεγάλους παίκτες που διαθέτουν παρόμοια πραμάτεια προς πώληση προς τους Ευρωπαίους και για το λόγο αυτό δεν βλέπουν με καλό μάτι αυτό το δεσμό. Άλλωστε οι ΗΠΑ έχουν επενδύσει πολλά για να είναι σε θέση να προμηθεύουν φυσικό αέριο στην Ευρώπη. Επειδή όμως ο ανταγωνισμός σε ό,τι αφορά την τιμή της πραμάτειας τους δεν βοηθάει, επικαλούνται τον κίνδυνο της εξάρτησης της Ευρώπης από τη Ρωσία, με αποτέλεσμα να συρρικνώνεται και ο βαθμός επιρροής των ΗΠΑ στην Γηραιά Ήπειρο.

Βέβαια η επίκληση αυτή δεν είναι μόνο αληθοφανής γιατί έχει και κάποια βάση. Ύστερα, μάλιστα, και με την ίδρυση της AUKUS, που ανακάτεψε πολύ την κατάσταση στην Ευρώπη και πίκρανε ιδιαίτερα πολύ κάποιους συμμάχους, φάνηκε ότι κάποιοι της συμμαχίας να θέλουν να αλλάξουν και τους κανόνες, ειδικά σε ό,τι αφορά τις μεγάλες αποφάσεις. Τρίτο κρατούμενο.

Με αυτά τα δεδομένα δεν πιέζεται κανείς να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το θερμό επεισόδιο για ορισμένους Δυτικούς μεγαλοπαράγοντες είναι καλοδεχούμενο, αφού αυτό μπορεί να λύσει πολλά προβλήματά τους; Θυμάμαι την επιβολή της χούντας εδώ και στην Κύπρο, όπου για να δέσουν τη γαϊδούρα τους οι συνήθως ύποπτοι άνοιξαν τον δρόμο για τη απόβαση των τουρκικών στρατευμάτων στην Κύπρο με στόχο να ξεκάνουν το Μακάριο που ήταν εμπόδιο στα σχέδιά τους.

Το πιο δυσάρεστο δε σε όλα αυτά που συμβαίνουν είναι ότι η ΕΕ είναι απλώς απούσα για ένα θέμα που αφορά κυρίως αυτήν. Αυτό βέβαια δεν είναι τυχαίο εάν κρίνει κανείς από τη συμπεριφορά της Γερμανίας εντός της ΕΕ. Τα σχέδιά της έχουν άλλους στόχους, όπως εξηγώ σε άλλο άρθρο μου που δημοσιεύτηκε στον Εθνικό Κήρυκα της Νέας Υόρκης του Σαββατοκύριακου.

Κλείνοντας, λοιπόν, θεωρώ πως στην περίπτωση που η Ρωσία πέσει στην παγίδα που της στήνουν και προκαλέσει θερμό επεισόδιο, αυτό θα έχει μακροχρόνιες οικονομικές –και όχι μόνον– αρνητικές παρενέργειες και γι’ αυτήν.