Η διαφαινόμενη ήττα της Ουκρανίας γίνεται ήττα της Δύσης

Οι μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες, συνάπτουν πολυετείς Συμφωνίες Εγγυήσεων Ασφαλείας με το καθεστώς του Κιέβου, για να ακολουθήσουν οι πλέον πρόθυμες μικρότερες. Αποφασίζουν βοήθεια 50 δισ. για τα επόμενα χρόνια με ευρωπαϊκό δανεισμό, συγκεντρώνονται περίπου 17 δισ. στο λεγόμενο Ευρωπαϊκό Ταμείο Ειρήνης EPF που θα αγοράσει όπλα. Στέλνουν ότι όπλα έχουν και δεν έχουν με εντολές των ΗΠΑ, για να συνεχίσουν τον πόλεμο και την αυτοκτονία μιας χώρας που κατέστρεψαν.

Αγνοώντας τις πολύ σοβαρές επιφυλάξεις έγκυρων διεθνών νομικών και οικονομικών κύκλων – αλλά και τη γνώμη της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας για τις πιθανές επιπτώσεις στο Ευρωπαϊκό Νομισματικό Σύστημα και όχι μόνον – τυφλωμένοι απ’ την αντιρωσική τους υστερία, επιδιώκουν την κλοπή των αποδόσεων απ’ τα δεσμευμένα ρωσικά κεφάλαια, προκειμένου να χρηματοδοτήσουν τον πόλεμο.

Τί ελπίζουν να πετύχουν άραγε τώρα που δεν πέτυχαν, με τον πακτωλό των 265 δισ. νατοϊκής χρηματοδότησης, τις πρωτοφανές σε όγκο κάθε είδους όπλων, τον ακέραιο τότε ουκρανικό στρατό που σήμερα είναι κατεστραμμένος, την μεγαλύτερη απροθυμία πρόσληψης ξένων μισθοφόρων και στρατιωτικών του ΝΑΤΟ, μετά την εξόντωση χιλιάδων στην κρεατομηχανή της Ουκρανίας; Ποιος νοήμων άνθρωπος στις δυτικές χώρες μπορεί να πιστεύει, πως στη σημερινή του κατάσταση, ο ουκρανικός στρατός θα καταλάβει τα ρωσικά πλέον εδάφη απ’ τον προελαύνοντα με απόλυτη πυραυλική και αεροπορική κυριαρχία ρωσικό στρατό, που κατοικούνται όπως πάντα από ρωσικούς πληθυσμούς;

Και βέβαια, ούτε οι πλέον αντιδραστικοί κύκλοι στις ΗΠΑ και την ΕΕ, αναφέρουν πλέον το γνωστό ανέκδοτο για κατάληψη της ρωσικής Κριμαίας που θα απέκλειε την πρόσβαση της Ρωσίας στη Μεσόγειο, τη βάση του ρωσικού στόλου της Μαύρης θάλασσας απ’ το 1774, κατοικούμενη πάντα από ρωσικό πληθυσμό, 96% σύμφωνα με το δημοψήφισμα το 2014. Μετά το φιάσκο απ’ τα 13 πακέτα κυρώσεων, η ευρωπαϊκή οικονομία σύρθηκε στο τέλμα και την παρακμή χωρίς προοπτική ανάκαμψης, ενώ η ρωσική οικονομία με ρυθμό ανάπτυξης το 2023 – πάνω από 3% σύμφωνα με το ΔΝΤ – και εκτιμήσεις για το πρώτο τρίμηνο του 2024 στο 4,5%.

Με ραγδαία αύξηση των δαπανών σε στρατιωτικούς εξοπλισμούς, με δημιουργία πολεμικής οικονομίας, με στρατιωτικοποίηση της Ευρώπης όπως λένε, θα επανέλθει η ανάπτυξη και η ευημερία στην Ευρώπη; Με εφαλτήριο τη βιομηχανία όπλων, ελπίζουν αφελώς στην επανεκλογή τους στα Όργανα των ευρωπαϊκών θεσμών, αντιγράφοντας την Αμερικανική συνταγή. Ήλπιζαν στην απομόνωση της ρωσικής ηγεσίας, την εσωτερική ανατροπή της, σε μια Ρωσία “παρία του κόσμου”. Ποιες κυβερνήσεις, εκτός απ’ τους υποστηρικτές του πολέμου, κινδυνεύουν με αντικατάσταση απ’ την ανερχόμενη Ακροδεξιά, ποιος άλλος εκτός απ’ την Ευρώπη έγινε “παρίας του κόσμου”;

Δύο μέτρα και δύο σταθμά

Όπως κάθε λαός, έτσι και ο ρωσικός, είναι ο μόνος που ξέρει και αποφασίζει για την πολιτική ηγεσία της χώρας του, σε κανέναν άλλο δεν πέφτει λόγος. Με την πρωτοφανή συμμετοχή του πάνω από 77%, με τη συμμετοχή εκατοντάδων παρατηρητών από 106 χώρες, ο ρωσικός λαός εντός και εκτός Ρωσίας σ΄ όλες τίς μεγάλες πόλεις του κόσμου, όπως και στην Αθήνα, σχημάτισε ουρές στις Πρεσβείες του για να ψηφίσει. Στήριξε απόλυτα έναν ισχυρό ηγέτη για τις επιλογές του, θυμάται πώς μ’ αυτόν, απ’ την πείνα, την εξαθλίωση και διάλυση, η χώρα σήμερα έγινε παγκόσμια δύναμη, πέμπτη οικονομία στον κόσμο σε όρους αγοραστικής δύναμης – σύμφωνα με το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα  – τέταρτος εξαγωγέας τροφίμων και όχι μόνον. Θεωρεί πως μ’ αυτόν θα αντιμετωπίσει την απειλή και τους τυχοδιωκτισμούς της δυτικής επιθετικότητας, άλλη μια φορά στην Ιστορία του.

Ενδιαφερόμενοι και ανησυχούντες, ψελλίζοντας για το πόση δημοκρατία έχει ο ρωσικός λαός, είναι μόνον αυτοί που ποτέ δεν θέλησαν να κρίνουν το αμερικανικό προτεκτοράτο του Κιέβου, με το ένα κόμμα, το ένα Μέσο Ενημέρωσης, το πλέον διεφθαρμένο –παρά τις συνεχείς εκκαθαρίσεις διαφθοράς – με όλους τους ηγέτες της αντιπολίτευσης στη φυλακή, όταν οι αντίστοιχοι στη Ρωσία είναι στη Βουλή. Θεωρούμε επίσης, πως ένα απ’ τα κριτήρια αξιολόγησης της ποιότητας δημοκρατικής διακυβέρνησης, αποτελεί πάντα και η ποιότητα της πολιτικής ηγεσίας κάθε χώρας.

Μετά τα δύο χρόνια ενός αχρείαστου καταστροφικού πολέμου, έχει δημιουργηθεί πλέον μια νέα πραγματικότητα. Οι νεκρές πλέον Συμφωνίες του Μίνσκ – που υπέγραψε το καθεστώς του Κιέβου και δεν εφάρμοσε ποτέ με εντολή των ΗΠΑ – και οι υπογραφές δύο εγγυητριών δυνάμεων Γαλλίας και Γερμανίας, ήταν προσχηματικές, εξαπάτησης της Ρωσίας κατά δήλωση των τότε ηγετών τους. Ακόμη μία εξαπάτηση μετά την γνωστή υπόσχεση, πως το ΝΑΤΟ δεν θα επεκταθεί ούτε μια ίντσα ανατολικά.

Με το ρόλο που προόριζαν και αποφάσισαν οι ΗΠΑ να παίζει η Ουκρανία – μετά την ανατροπή με πραξικόπημα της νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησής της το 2014 – δεν θα μπορούσαν να δοθούν στον ρωσόφωνο πληθυσμό άνω του30% και με συντριπτική πλειοψηφία στα ανατολικά, όλα τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα που απορρέουν απ’ το Διεθνές Δίκαιο και το Χάρτη του ΟΗΕ. Η μετατροπή της σε αμερικανική βάση εχθρότητας, επιθετικότητας και διαρκούς απειλής για υποταγή της Ρωσίας, απαιτεί ένα στρατιωτικοποιημένο καθεστώς, με εκτεταμένους ναζιστικούς βραχίονες καταστολής, καταπίεσης και εξανδραποδισμού των ρωσόφωνων πληθυσμών. Με τόσο ρωσόφωνο πληθυσμό, ποτέ μια λειτουργούσα Δημοκρατία δεν θα διασφάλιζε κυβερνήσεις που θα υπηρετούσαν τυφλά τον παραπάνω ρόλο και σκοπό.

Ήττα της Δύσης

Στο ξεκίνημα του πολέμου (Μάρτιος του2022) οι διαπραγματεύσεις Ρωσίας-Ουκρανίας, κατέληξαν σε μονογραφές στις Συμφωνίες της Κωνσταντινούπολης, που απορρίφθηκαν αμέσως με μία εντολή, στις επισκέψεις του Άγγλου πρωθυπουργού και υπουργών των ΗΠΑ την επόμενη μέρα: Συνεχίστε τον πόλεμο. Σήμερα, η ώρα της αλήθειας απαιτεί αναγνώριση της πραγματικότητας. Η προφανής ήττα του καθεστώτος του Κιέβου και της Δύσης, οδηγεί αργά η γρήγορα σε διαπραγματεύσεις συνθηκολόγησης. Όσο καθυστερούν, τόσο οι όροι – που πάντα καθορίζει ο νικητής και όχι ο ηττημένος – θα γίνονται δυσμενέστεροι, τόσο οι κίνδυνοι για την Ευρώπη θα αυξάνονται. Κανένας γαλλικός η άλλος λεονταρισμός, δεν θα προσδώσει διαπραγματευτική δύναμη στους ηττημένους.

Το αδιέξοδο είναι εφιαλτικό για το καθεστώς του Κιέβου και τους Ευρωπαίους υπαλλήλους των ΗΠΑ, που παριστάνουν τους υπουργούς, πρωθυπουργούς και επικεφαλής των ευρωπαϊκών θεσμών. Οι πρώτοι το μόνον που μπορούν πλέον να κάνουν είναι δολιοφθορές, τρομοκρατικές επιθέσεις που προβάλλονται απ’ τα δυτικά ΜΜΕ, για να δείξουν ότι η Ουκρανία πολεμά και πρέπει να συνεχιστεί η χρηματοδότηση του πολέμου, ενώ αποκρύπτεται η σφαγή του ανδρικού πληθυσμού της.

Οι δεύτεροι, εκπέμποντας μίσος, επιδιώκουν σαν μονόδρομο τη συνέχιση του πολέμου, για να συγκαλυφθεί η δική τους ήττα, το δικό τους φιάσκο, ελπίζοντας πως δεν θα χρειασθεί ποτέ να απολογηθούν. Έκαναν την ήττα της Ουκρανίας δική τους, ήττα της Δύσης. Ήττα στρατιωτική, πολιτική, πολιτισμική. Φωνασκούν κραυγάζοντας μέσα στη ρωσοφοβική τους προπαγάνδα, πως κινδυνεύουν οι δυτικές χώρες, ο δυτικός τρόπος ζωής, οι δυτικές αξίες, ελευθερίες και δημοκρατία απ’ τη Ρωσία, το αναπόσπαστο τμήμα της Ευρώπης και του ευρωπαϊκού πολιτισμού.

Η δική τους ήττα, δεν πρέπει ποτέ να γίνει δική μας – όπως η δική μας ήττα στην Κύπρο, ούτε έγινε, ούτε πρόκειται ποτέ να γίνει δική τους. Στη χώρα μας οι αντιπολιτευτικές δυνάμεις της αμερικανόφιλης πλέον αριστεροσύνης και της ψευτοπροοδευτικής γραμμής των Βρυξελών, δεν φαίνεται να αντιτάσσονται σ’ αυτή τη καταστροφική πορεία, στην εκχώρηση της εξωτερικής πολιτικής μας – και στο πλαίσιο αυτό – των προσωπικών πολιτικών του πρωθυπουργού για ιδιοτελείς σκοπούς, επικίνδυνων για τη χώρα. Χρειαζόμαστε άλλες δυνάμεις, που θα ανοίξουν άλλους δρόμους για την Ευρώπη και τη χώρα, αντάξιους της Ιστορίας και του πολιτισμού της.