Η ευκαιρία του Ελληνισμού στο αναδυόμενο γεωπολιτικό τοπίο

Κι όμως, η Ελλάδα εν μέσω χρεοκοπίας μπορεί να πετύχει την πλέον σημαντική γεωπολιτική της αναβάθμιση. Τουλάχιστον μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Το γεωπολιτικό περιβάλλον που αναδύεται, επιτρέπει την απελευθέρωση δυνάμεων του Ελληνισμού, ο οποίος ιστορικά, πολιτιστικά και τελικώς γεωπολιτικά υπερβαίνει το χάσμα Ανατολής-Δύσης και Βορρά-Νότου.

Στο πλαίσιο αυτό, Ελλάδα και Κύπρος θα μπορέσουν να ανακτήσουν τον ρόλο και την οικονομική τους ευημερία, μέσα από τους «δρόμους της θάλασσας». Κυριαρχώντας ως πλαίσιο ισορροπίας και συνάντησης στον κρίσιμο διάδρομο από τη Μαύρη Θάλασσα, την Ανατολική Μεσόγειο μέχρι το πέρασμα στην Αφρική από την διώρυγα του Σουέζ και την ζώνη ελέγχου  της Αιγύπτου.

Σημειωτέον ότι η Κύπρος είναι μέρος της Βρετανικής Κοινοπολιτείας και εκεί θα πρέπει τελικά να βρει τον διεθνή ρόλο της και την τελική εγγύηση της ασφάλειάς της. Η Ελλάδα, στο νέο αυτό διεθνές και περιφερειακό περιβάλλον, θα πρέπει να απαλλαγεί από την «Ρωμιοσύνη», από τα σύνδρομα της προσφυγιάς και της ηττοπάθειας που αυτή δημιούργησε, περίπου έναν αιώνα πριν, ανακτώντας τον χαρακτήρα και την ευθύνη της.

Ελλάδα και Κύπρος αποτελούν σε κάθε περίπτωση μια γεωπολιτική, ναυτιλιακή και πλέον  ενεργειακή “κρίσιμη μάζα”. Θα έχουν εκ των συνθηκών, αλλά και εκ των ήδη διασαφηνισμένων στρατηγικών επιλογών τους, κρίσιμο ρόλο κατά την διάρκεια της επερχόμενης “ενδιάμεσης” περιόδου απορρύθμισης της Τουρκίας  (μετά από αυτή των χωρών της Μεσοποταμίας) με ό,τι σημαίνει αυτό για τον ευρύ χώρο της Εγγύς Ανατολής, της Μεσογείου, της Βαλκανικής και της Βορείου Αφρικής.

Ένα νέο “Βυζάντιο”

H ανάκτηση του «Βυζαντίου» από το διεθνές imperium και το τέλος της τουρκικής κατοχής και της ισλαμικής ισοπέδωσης δεν είναι κάτι απλό. Η προοπτική να «σπάσει» ουσιαστικά στα τρία η Τουρκία με ενθάρρυνση συγκρότησης εθνικού κουρδικού κράτους θα αποτελέσει βασική ψηφίδα για μια συμφωνία τύπου Γιάλτας στην Ανατολή. Μια τέτοια εξέλιξη προϋποθέτει ότι τόσο η Ελλάδα όσο και η Κύπρος θα λύσουν τα προβλήματα χρεοκοπίας η πρώτη και κατοχής η δεύτερη.

Ένα νέο «Βυζάντιο» από την  Προποντίδα μέχρι την Αλεξανδρέττα μπορεί να έχει τον χαρακτήρα ενός διεθνούς  χρηματοπιστωτικού και εμπορικού κέντρου (κάτι σαν μια μεγάλη Σιγκαπούρη) με συνάντηση διεθνών συμφερόντων, θρησκειών και πολιτισμών. Αλλά προϋποθέτει μια Ελλάδα εντός των σημερινών, εγγυημένων στη συγκεκριμένη περίπτωση, συνόρων στο μοντέλο του Μόντε Κάρλο στην Ανατολική Μεσόγειο. Μία Ελλάδα άμεσα συνδεδεμένη με την περιφερειακή δομή της συμμαχίας στη Μεσόγειο και τις κεντρικές συμμαχίες της σε διεθνές επίπεδο με κέντρο τις ΗΠΑ και την Γαλλία.

Η διακριτή σχέση με το Ηνωμένο Βασίλειο μπορεί να εξελιχθεί μέσα από την ευθεία σύνδεση του ναυτιλιακού και τραπεζικού κέντρου που θα πρέπει να γίνει η Ελλάδα με το Σίτι στο Λονδίνο, όπως και με την Γουόλ Στριτ στη Νέα Υόρκη. Πέραν, βεβαίως, της Σιγκαπούρης και της Κωνσταντινούπολης που θα υπάρξει συσχετισμός αλλά και στη βάση μιας ιστορικής παρακαταθήκης, υπαρξιακής για την ελεύθερη Ελλάδα. Η πρώτη υπογραφή στην αναγνώριση του νέου εθνικού κράτους των Ελλήνων δεν ήταν άλλη από αυτή της Βρετανικής Αυτοκρατορίας.

Το  νέο δόγμα Μονρόε

Πολλοί αναλυτές, αλλά και κέντρα χάραξης διεθνούς στρατηγικής στην Ευρώπη και αλλού, διατυπώνουν με μάλλον ανιαρό τρόπο ένα νέο δόγμα Μονρόε για τις ΗΠΑ. Ουσιαστικά, ότι οι Αμερικανοί θα εγκαταλείψουν την διεθνή τους παρουσία ειδικά στην ατλαντική διάσταση της σχέσης με την Ευρώπη, την Μεσόγειο και την Εγγύς Ανατολή, αποσύροντας την στρατιωτική τους παρουσία και την πολιτική τους παρέμβαση και περιοριζόμενοι στο γεωπολιτικό χώρο του Ειρηνικού και της αμερικανικής «ενδοχώρας».

Ο λόγος γίνεται ουσιαστικά για την επανάληψη του «απομονωτισμού» στον Μεσοπόλεμο (20^ος αιώνας), πιο γνωστού ως δόγμα Μονρόε. Μάλιστα, κάποιες πρόσφατες δηλώσεις του προέδρου Τράμπ για αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων από την Μεσοποταμία  ενεθάρρυναν τέτοιου τύπου προσεγγίσεις. Είναι όμως σχεδόν ορατή η «παρεξήγηση».

Η Ουάσιγκτον δεν διακηρύσσει τελικά την επιστροφή στο δόγμα Μονρόε. Απτή απόδειξη ότι ο πρόεδρος Τραμπ έχει δώσει εντολή για την κατασκευή περισσότερων αεροπλανοφόρων και πολεμικών σκαφών του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ, όταν η Αμερική της εποχής Μονρόε βούλιαζε τα αντιτορπιλικά της για να μην έχει καν την τεχνική δυνατότητα να συμμετάσχει σε ένα νέο ευρωπαϊκό πόλεμο.

Άλλου τύπου στρατηγική

Οι ΗΠΑ σήμερα δεν αφοπλίζονται αλλά κηρύσσουν το τέλος της παρουσίας “boots on earth” σε κρίσιμες και θερμές περιοχές του πλανήτη, ειδικά στο μέτωπο του Ατλαντικού και της Μεσογείου. Αφήνουν τους συμμάχους -κεντρικούς και περιφερειακούς- να έχουν ρόλο στην ξηρά. Για τον εαυτό τους διατηρούν την δυνατότητα παρέμβασης με τα αεροπλανοφόρα ή με την κινητοποίηση  των δυνάμεων στις διάφορες βάσεις. Τις βάσεις αυτές θα τις διατηρήσουν πέριξ των επίμαχων περιοχών.

Άρα, ο λόγος γίνεται για μια διαφορετικού τύπου στρατηγική, που θα επιτρέψει στον κρατικό προϋπολογισμό και την οικονομία των ΗΠΑ να διατηρήσουν έναν βιώσιμο συσχετισμό απέναντι στην διεκδικητική στρατηγικά και επενδυτικά Κίνα. Η Κίνα εμφανώς πλέον προσβλέπει μέσα στις επόμενες δεκαετίες στην παγκόσμια κυριαρχία, με πλάνο την «οικονομική αποικιοκρατία» έναντι όλων.

Η νέα αυτή στρατηγική των ΗΠΑ είναι εμφανές ότι συνδυάζεται τόσο με την ανασύνταξη της «Αντάντ» στην Ευρώπη όσο και με πιο παρεμβατική πολιτική στους δασμούς, που θα  εξυπηρετήσει το ισοζύγιο εισαγωγών-εξαγωγών στη χώρα και κυρίως την ανάκτηση του πλεονεκτήματος μιας πιο παραδοσιακής μορφής καπιταλισμού. Καπιταλισμού που δημιουργεί θέσεις εργασίας και ενισχύει το επίπεδο ευημερίας  των πολιτών, αντί του χρηματοοικονομικού καπιταλισμού των άυλων τίτλων και της «δημιουργικής καταστροφής» που οδηγεί την Δύση και φυσικά τις ΗΠΑ σε πλήρη αποσάρθρωση.