Η επίθεση Μπορέλ στη FED – Ρήγματα στη Δύση

Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε ακόμη εάν η απρόσμενη “επίθεση” του ύπατου εκπρόσωπου της Ευρωπαϊκής Ένωσης Ζοζέπ Μπορέλ κατά της πολιτικής των αλλεπάλληλων αυξήσεων των επιτοκίων της Federal Reserve αποτελεί κεντρικό σεισμό στις ευρωαμερικανικές σχέσεις ή πρόκειται για προσεισμό. Οφείλουμε, όμως, να σημειώσουμε ότι η «επίθεση» αυτή ήρθε λίγες μέρες μετά την κριτική που άσκησε ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν στον Τζο Μπάιντεν για τα περί πυρηνικού «Αρμαγεδδώνα», λέγοντας ότι «πρέπει να μιλάμε με σύνεση όταν αναφερόμαστε σε τέτοια θέματα».

Η υποτίμηση του ευρώ έναντι του δολαρίου κατά 14% από την αρχή του έτους και η επικείμενη τέταρτη αύξηση των αμερικάνικων επιτοκίων κατά 75 μ.β. στην αρχή του επόμενου μήνα έχει προκαλέσει σημαντικές εκροές κεφαλαίων από την Ευρώπη προς τις ΗΠΑ, ενώ πολλές μεγάλες ευρωπαϊκές βιομηχανίες δηλώνουν πως σκέφτονται τη μεταφορά της παραγωγής τους στις ΗΠΑ.

Υπό την πίεση του πληθωρισμού και της ύφεσης στην ΕΕ, η παρέμβαση Μπορέλ μπορεί να εξηγηθεί. Εκείνο που δεν είναι εύκολο να κατανοηθεί είναι η αβάσταχτη ελαφρότητα με την οποία η Ουάσιγκτον αντιμετωπίζει τις ασύμμετρες επιπτώσεις των αντιρωσικών κυρώσεων στους Ευρωπαίους συμμάχους τους. Βέβαια, πολλοί υποστηρίζουν πως δεν πρόκειται για ελαφρότητα, αλλά για εσκεμμένη πολιτική αναγόμωσης της ευρωπαϊκής, κυρίως της γερμανικής, υποτέλειας στο αμερικανικό imperium.

Ο καγκελάριος Σολτς από τη μια προσπαθεί να καθησυχάσει τους Αμερικανούς με σφοδρές αντιρωσικές δηλώσεις, από την άλλη δουλεύει συστηματικά τόσο για την απόκρουση της αμφισβήτησης της γερμανικής πρωτοκαθεδρίας μέσα στην ΕΕ, όσο και για την αποφυγή ενός κραχ της γερμανικής βιομηχανίας περιφρονώντας το κοινοτικό κεκτημένο.

Διαφαίνεται, λοιπόν, πως τα ρήγματα στη Δύση ενεργοποιούνται: Nord Stream II, αίτημα της Ουκρανίας για ένταξη στο ΝΑΤΟ, πλαφόν στις τιμές φυσικού αερίου από όπου κι αν προέρχεται, η Μελόνι στην πρωθυπουργία της Ιταλίας του G7, τουρκική διαφοροποίηση έναντι της Ρωσίας και επιθετικότητα κατά της Ελλάδας και πολλά άλλα. Αν και δεν είναι δόκιμο να ισχυριστεί κανείς πως η Δύση βρίσκεται σε κατάσταση ενός υβριδικού εμφυλίου, όμως η ενεργοποίηση πολλών ρηγμάτων προκαλεί φόβους που με τη σειρά τους οδηγούν σε επικίνδυνες σπασμωδικές κινήσεις.

Ο υβριδικός γεωοικονομικός πόλεμος

Η άρνηση της Σαουδικής Αραβίας να ελέγξει τις τιμές του πετρελαίου, παρά την πίεση Μπάιντεν προ τριών μηνών, εξόργισε την Ουάσιγκτον, η οποία έκπληκτη παρακολούθησε στη συνέχεια τον ΟΠΕΚ+ να αποδέχεται την εισήγηση της Ρωσίας για μείωση της παραγωγής πετρελαίου κατά δύο εκατομμύρια βαρέλια την ημέρα.

Οι Αμερικανοί μοιάζουν να τα έχουν χαμένα… Οι πιέσεις της κυβέρνησης Μπάιντεν προς τις αμερικάνικες εταιρείες για να σταματήσουν τις κερδοφόρες εξαγωγές υγροποιημένου αερίου (LNG )προς την Ευρώπη και να αποκαταστήσουν τα αμερικανικά αποθέματα, είναι ενδεικτικές της αμηχανίας τους.

Αν το “προειδοποιητικό” σαμποτάζ στον αγωγό Νοrd Stream II ήταν μια ακόμη επιχείρηση αποκοπής του ομφάλιου λώρου της γερμανικής παραγωγής και ανταγωνιστικότητας από το πάλαι ποτέ φθηνό ρωσικό φυσικό αέριο, η κρίση της Credit Suisse με τη μεγάλη πτώση των μετοχών της πριν λίγες μέρες εξ αιτίας της φυγής κεφαλαίων που μείωσε την κεφαλαιοποίηση της δεύτερης σε μέγεθος ελβετικής τράπεζας περίπου στα 10 δισ. ελβετικά φράγκα (από 30 πέρσι), μπορεί κάλλιστα να είναι μία ακόμη προειδοποίηση…

Τα μηνύματα αυτά που έχουν πολλούς αποδέκτες και διαβάζονται ποικιλοτρόπως: Προσβλέπουν στην εμβάθυνση του ρήγματος μεταξύ Ευρώπης και Ρωσίας, ιδιαίτερα μετά τις αμφιβολίες και τις δεύτερες σκέψεις που γίνονται στη Γερμανία, αλλά και σε άλλες χώρες της ΕΕ για την εξεύρεση μιας κάποιας λύσης με τους Ρώσους. Διότι, ως γνωστόν, οι γεωπολιτικές ανακατατάξεις που έχει δρομολογήσει ο πόλεμος στην Ουκρανία, συνοδεύονται, εάν δεν γίνονται και για αυτό, από αντίστοιχες γεωοικονομικές ανατροπές.

Το τραπεζικό και χρηματοοικονομικό σύστημα της ουδέτερης Ελβετίας, ως γνωστόν, αποτελεί το πιο εξευγενισμένο “πλυντήριο” μαύρου χρήματος στον κόσμο και μπορούμε να υποθέσουμε με ασφάλεια ότι πολλά ρωσικά δισεκατομμύρια και όχι μόνο είναι “παρκαρισμένα” εκεί.

Οι ευρωπαϊκοί τριγμοί

Οι Αμερικανοί δεν κρύβονται πλέον. Η ομολογία του πρώην αρχηγού του αμερικάνικου στρατού στρατηγού Jack Keane στο κανάλι Fox News πως «μόνο για 66 δισ. δολάρια, βάλαμε την Ουκρανία στον πόλεμο με τη Ρωσία» που είναι ένα ελάχιστο ποσοστό του προϋπολογισμού των 3 τρισ. δολαρίων των ΗΠΑ, αποδεικνύει ότι πρόκειται για μια καλή “επένδυση”, αφού «δεν πεθαίνουν Αμερικανοί στον πόλεμο με τη Ρωσία, αλλά Ουκρανοί», είναι ενδεικτική του κυνισμού που διακατέχει την αμερικάνικη πολιτική.

Στην Ευρώπη έχει κατανοηθεί πλέον πως η Ουάσιγκτον επιδιώκει ένα μακροχρόνιο πόλεμο φθοράς της Ρωσίας στην Ουκρανία, στόχος που θα συνεχίσει να τροφοδοτεί την ενεργειακή κρίση, τον πληθωρισμό και την ύφεση, με ότι αυτό συνεπάγεται για τις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Οι φωνές για ένα ειρηνευτικό διαμεσολαβητικό ρόλο της ΕΕ στον πόλεμο της Ουκρανίας πληθαίνουν και ισχυροποιούνται.

Βέβαια, από την άλλη, όπως φάνηκε στη σύνοδο της Πράγας, οι ενδοευρωπαϊκές διαφορές τελούν υπό ισχυρή μόχλευση. Τα 200 δισ. ευρώ των κρατικών ενισχύσεων προς τη βιομηχανία και τους πολίτες που ανακοίνωσε ο Σόλτς, τα 100 δισ. ευρώ για τη δημιουργία τους ισχυρότερου στρατού στην Ευρώπη, η πίεση που ασκεί η Βudensbank στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα για περαιτέρω αύξηση των επιτοκίων και η άρνηση της Γερμανίας σε κάθε πρόταση ευρωπαϊκής αλληλεγγύης έχουν εμβαθύνει τα ενδοευρωπαϊκά ρήγματα. Η άρνηση Μακρόν για την επέκταση του νέου αγωγού φυσικού αερίου MidCat, που συνδέει την Ισπανία με τη Γαλλία να επεκταθεί στη Γερμανία, είναι ενδεικτική. Η Γαλλία δίνει προτεραιότητα στα διευρωπαϊκά δίκτυα μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας και προφανώς ευελπιστεί πως θα κοπεί ο αέρας του Βερολίνου.

Δεν είναι επίσης τυχαίο που η Βρετανίδα πρωθυπουργός Λιζ Τρας ανακοίνωσε την συμφωνία της με τον Μακρόν να επισπεύσουν τη διαδικασία για την κατασκευή νέου πυρηνικού αντιδραστήρα επί βρετανικού εδάφους, του λεγόμενου Sizewell C, από τη γαλλική κρατική εταιρεία ενέργειας EDF και η συστηματικοποίηση της συνεργασίας Γαλλίας-Βρετανίας  στην ανάπτυξη της  πυρηνικής ενέργειας.

Είναι οφθαλμοφανές πως η ουκρανική κρίση έχει ενεργοποιήσει παλιά ξεχασμένα γεωπολιτικά ρήγματα και η αμερικάνικη πολιτική περισσότερο βοηθάει στην “έξαψή” τους παρά στον κατευνασμό τους. Σε κάθε περίπτωση, είναι σίγουρο πως οι αστάθμητοι παράγοντες της Ιστορίας έχουν βγει στους δρόμους…