Η επίθεση στην Aramco – Τέσσερα διδάγματα και δύο κίνδυνοι

Η δίκαιη –βάσει διεθνούς δικαίου– επίθεση στις εγκαταστάσεις της Aramco ορθώς θεωρείται ως σημείο καμπής (game changer) όχι μόνο για τη σύγκρουση της Σαουδικής Αραβίας με την Υεμένη, αλλά και για τον τρόπο άσκησης της πολεμικής τέχνης, όπως και για τους περιφερειακούς και υπό όρους παγκόσμιους συσχετισμούς. Η Σαουδική Αραβία, ως επικεφαλής ενός ευρύτερου συνασπισμού δυνάμεων και με την αμέριστη υποστήριξη της “πολιτισμένης” Δύσης, διεξάγει εδώ και χρόνια έναν παράνομο και βάρβαρο πόλεμο εναντίον της Υεμένης, προκειμένου να ανατρέψει την –τουλάχιστον de facto αν όχι και de jure– κυβέρνηση των Χούτι.

Ο εν λόγω συνασπισμός έχει χρησιμοποιήσει συντριπτική ισχύ πυρός, έχει προκαλέσει τη μεγαλύτερη επιδημία χολέρας στις μέρες μας, έχει επιβάλλει πείνα σε μαζική κλίμακα και παρόλα αυτά ηττάται! Ηττάται τόσο καθαρά δε, ώστε ο συνασπισμός των επιτιθεμένων έχει ήδη διασπαστεί, με τις δυνάμεις του να πολεμούν μεταξύ τους στις περιοχές του Νότου της Υεμένης που δεν ελέγχονται από τους Χούτι.

Με τη βοήθεια του Ιράν αλλά όχι ως ενεργούμενοί του, οι Χούτι έχουν κατορθώσει να μεταφέρουν σταδιακά τον πόλεμο στο εσωτερικό της Σαουδικής Αραβίας, αναπτύσσοντας πυραυλική τεχνολογία και χρησιμοποιώντας drones. Τόσο από την εν λόγω σύγκρουση, όσο και ειδικότερα από την επίθεση στην Aramco μπορούν να αντληθούν τέσσερα τουλάχιστον διδάγματα, ενώ αναδύονται και δύο μεγάλοι κίνδυνοι:

Τα τέσσερα διδάγματα

Πρώτον, όσο η τεχνολογία γίνεται φτηνότερη, πιο διαδεδομένη και φονικότερη, ο πόλεμος θα μετατρέπεται σε μια ολοένα πιο επικίνδυνη υπόθεση για τους όποιους “Γολιάθ”, όπως και εν γένει. Με εξοπλισμό μερικών χιλιάδων δολαρίων, η αποκλεισμένη διεθνώς, de facto κυβέρνηση μιας πάμφτωχης χώρας προκάλεσε τεράστιο πρόβλημα στον πετρελαϊκό Γολιάθ του κόσμου, που έχει τις περισσότερες μεγάλες δυνάμεις άμεσα μαζί του και τις υπόλοιπες, τουλάχιστον όχι απέναντί του. Ο συνδυασμός αποφασιστικότητας στο έδαφος, καλού δικτύου πληροφοριών, πρόσβασης σε σύγχρονη τεχνολογία και οι αποτελεσματικές περιφερειακές συμμαχίες μπορούν να “ματώσουν” όποιον εχθρό.

Δεύτερον, οι μεγαλομανείς περιπέτειες, όπως αυτές του διαδόχου πρίγκιπα Μοχάμεντ Μπιν Σαλμάν, σπανίως έχουν καλή κατάληξη. Η Σαουδική Αραβία και οι σύμμαχοί της ετοιμάζονταν για στρατιωτικό περίπατο και από τότε χάνουν ανθρώπους και χρήματα σε ένα βαρέλι δίχως πάτο. Οι Χούτι δεν μπορούν να καταστρέψουν τη Σαουδική Αραβία. Μπορούν, όμως, τελικά να τη σύρουν σε μια ταπεινωτική διαπραγμάτευση, η οποία θα δώσει άλλο ένα σταθερό έρεισμα στον μεγάλο αντίπαλό της, το Ιράν.

Τρίτον, η υποστήριξη των ΗΠΑ απλώς δεν είναι αρκετή, όταν δεν έχεις τη σωφροσύνη να χτίζεις ισχυρές και πολύπλευρες περιφερειακές συμμαχίες, με τους σωστούς δρώντες και να ακολουθείς μια πραγματικά και πραγματιστικά φιλειρηνική πολιτική. Λίγα κράτη απολαμβάνουν τέτοια στήριξη από τις ΗΠΑ όσο η Σαουδική Αραβία. Λίγα κράτη βιώνουν τέτοια εχθρότητα από τις ΗΠΑ, όσο το Ιράν.

Παρόλα αυτά είναι η Σαουδική Αραβία που βλέπει την επιρροή της στην περιοχή να συρρικνώνεται και το Ιράν να διευρύνεται, εν πολλοίς εξαιτίας της πολιτικής των ΗΠΑ. Οι Σαουδάραβες πληρώνουν την μικρόνοα πολιτική τους. Παρεμπιπτόντως, ίσως είναι το Ισραήλ το επόμενο που θα πληρώσει τους τυχοδιωκτισμούς του, παρά την αμερικανική υποστήριξη.

Τέταρτον, σε ένα περιβάλλον έντονων αλληλεξαρτήσεων, ο ιμπεριαλισμός δίνει και θα δίνει τον τόνο ακόμα περισσότερο για τις οικονομικές εξελίξεις. Όποιος δεν λαμβάνει υπόψη τις αντιθέσεις κολοσσιαίων διαστάσεων, όποιος δεν αναπτύσσει πολύπλευρη και ευέλικτη διεθνή πολιτική με σταθερές αρχές και με γνώση των πραγματικών συνθηκών, άρα ρεαλιστική, θα σαρωθεί σαν καρυδότσουφλο από τις εξελίξεις, πληρώνοντας πολύπλευρο τίμημα.

Οι δύο κίνδυνοι

Πέραν των τεσσάρων τουλάχιστον διδαγμάτων υπάρχουν και δύο κίνδυνοι: Ο ένας είναι γενικός. Η φτηνή πρόσβαση σε φονικές τεχνολογίες, σε συνδυασμό με την ολοένα εντονότερη ανάδυση της Τεχνητής Νοημοσύνης θα γεννήσει τον πειρασμό σε ισχυρότερες χώρες για προληπτικά πλήγματα. ενδεχομένως και με το όπλο εκείνο που είναι πιο δύσκολο να αποκτηθεί ευρέως: με “μικρά” πυρηνικά όπλα.

Σε κάθε περίπτωση, οι πολλαπλές και διαρκείς παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου, οι επιχειρήσεις αλλαγής καθεστώτων, οι ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις και η αλαζονεία των μεγάλων δυνάμεων, με πρώτες και κύριες τις ΗΠΑ, έχουν ήδη ανοίξει τοΝ δρόμο για πλήρη αποδιοργάνωση του συστήματος συλλογικής ασφάλειας με απρόβλεπτες συνέπειες.

Ο δεύτερος κίνδυνος, που σχετίζεται με την εν λόγω επίθεση, είναι οι ΗΠΑ –για οικονομικούς, εσωτερικούς πολιτικούς και γεωπολιτικούς λόγους– να επιτεθούν στο Ιράν. Ο πρόεδρος Τραμπ δείχνει –σε αντίθεση με τους προκατόχους του– πιο διστακτικός απέναντι στα “γεράκια” του κατεστημένου της Ουάσινγκτον.

Ωστόσο, οι επικείμενες εκλογές στις ΗΠΑ, η πιθανότητα να ελέγξει τα πετρέλαια του Ιράν, οι πιέσεις των σιωνιστικών λόμπι, ο πειρασμός να γονατίσει ανταγωνιστικές οικονομίες μέσα από μια αύξηση των τιμών του πετρελαίου και η αυτοπαγίδευσή του σε ρητορικές εξάρσεις μπορούν να οδηγήσουν συνδυαστικά σε στρατιωτική κλιμάκωση. Μια τέτοια εξέλιξη, αν μεν μείνει σε ελεγχόμενα επίπεδα μπορεί σχετικώς σύντομα να διευθετηθεί. Αν, όμως, δεν εξελιχθεί θετικά για τις ΗΠΑ μπορεί να λάβει έως και παγκόσμιες διαστάσεις.

Έχουμε σημαντικές εξελίξεις μπροστά μας. Δυστυχώς, ως χώρα ακολουθούμε λανθασμένο δρόμο υπό τη γενική συμφωνία της πολιτικής και ακαδημαϊκής ελίτ. Αντιμετωπίζουμε με παρωπίδες την πραγματικότητα και μη διδασκόμενοι ούτε από το παρελθόν, ούτε από το παρόν.