Η Ευρώπη, οι φαντασιώσεις και η συνθηκολόγηση με την πραγματικότητα

Προηγουμένως, η Δύση απέτυχε παταγωδώς να πείσει την Ρωσία ότι η επέκταση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς δεν αποτελεί απειλή για τα σύνορά της. Αδιαφορώντας δε για την οποιαδήποτε πιθανή ρωσική αντίδραση, προβάλλει την επέκταση στα πλαίσια μία επιχείρησης για την προάσπιση της δημοκρατίας και της ελευθερίας.

Η προσχηματική ιδεολογική φαντασίωση καταλήγει τελικά να ποδοπατήσει και τα τελευταία ψήγματα πραγματισμού στις ηγεσίες της γηραιάς ηπείρου, οδηγώντας πλέον σε μία τραγικά οδυνηρή καθίζηση, εν όψει των ιστορικών εξελίξεων που σημειώνονται, με τις ΗΠΑ να αποδέχονται την εξάλειψη των βαθύτερων αιτιών της κρίσης, ένα εκ των οποίων είναι και ο σχεδιασμός για ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ.

Στα αρχικά στάδια της ουκρανικής κρίσης τα δυτικά ΜΜΕ, παρουσιάζουν μία αδύναμη και διεφθαρμένη Ρωσία, με μία οικονομία σε επιθανάτια φάση και τις ένοπλες δυνάμεις της να κρίνονται ανίκανες και αναποτελεσματικές. Η παράλογα υπερβολική αυτοπεποίθηση, ή ιστορικά αφελέστατη στάση της Δύσης, βασίζεται σε τρείς πυλώνες. Ο πρώτος επικεντρώνεται στις σχεδόν 19.000 κυρώσεις που επιβάλλονται και διαφημίζει την προσδοκία εκμηδενισμού ή και πλήρους κατάρρευσης της ρωσικής οικονομίας, δεν επαληθεύεται μετά και την παρέλευση μίας τριετίας συγκρούσεων.

Ο δεύτερος με την υπερ-προβαλλόμενη από δημοσιογράφους και αναλυτές του δυτικού κόσμου απομόνωση της Ρωσίας, ακόμα και από τον άλλοτε Τρίτο Κόσμο και νύν Παγκόσμιο Νότο, αποδεικνύεται όνειρο θερινής νυκτός, με την Ιδία και την Κίνα να εξελίσσονται σε βασικούς πυλώνες στήριξης των ρωσικών εξαγωγών. Παράλληλα ο τρίτος με την επιστράτευση στρατηγικών αναλυτών να εξηγούν στο κοινό πως τα ανώτερα τεχνολογικά οπλικά συστήματα του ΝΑΤΟ θα επιφέρουν την καταθλιπτική ήττα των Ρώσων στα πεδία των μαχών, διαψεύδεται παταγωδώς.

Άρνηση της πραγματικότητας… 

Δρώντας με την υπεραισιοδοξία της ολοκληρωτικής ήττας της Μόσχας, οι δυτικές ηγεσίες αδιαφορούν επιδεικτικά για την αδήριτη ανάγκη ύπαρξης ενός εναλλακτικού σχεδίου και όταν πλέον αντιλαμβάνονται, έστω και με τρομερή καθυστέρηση, πως η Ρωσία δεν πρόκειται να ηττηθεί, η επικοινωνιακή στρατηγική μεταβάλλεται θεαματικά και μάλλον απροσδόκητα. Ο αντίπαλος δεν συνιστά πλέον μία χώρα με τρομερές αδυναμίες και ανίσχυρες ένοπλες δυνάμεις, αλλά μία υπαρξιακή απειλή για την Ευρώπη.

Η ρωσική οικονομία ανταποκρίνεται στα μεγέθη της αντίστοιχης της Ισπανίας, με την χώρα να έχει πληθυσμό μικρότερο του ενός τρίτου της Ευρώπης και έναν αμυντικό προϋπολογισμό στα επίπεδα του 25% του ανάλογου ευρωπαϊκού ($84 δισεκατομμύρια έναντι $326 δισεκατομμυρίων), αλλά οι Ευρωπαίοι βομβαρδίζονται με την απειλή ότι εάν δεν υπερασπισθούν την Ουκρανία θα αναγκασθούν να συγκρουσθούν με την Ρωσία στα σύνορά τους.

Σε βαθύτατη άρνηση για το ορατό τέλος του δράματος της Ουκρανίας και αδυνατώντας να συνεισφέρουν με ουσιαστικές προτάσεις ειρήνης, οι ευρωπαϊκές ηγεσίες εντείνουν τις επενδύσεις τους στην στρατηγική τους ανοησία. Συζητούν για την δημιουργία συλλογικού ευρωπαϊκού αμυντικού ταμείου και για την αναβάθμιση της ευρωπαϊκής αμυντικής βιομηχανίας, ώστε να απαλλαγούν από την εξάρτησή τους από τις ΗΠΑ.

Οι ειδήμονες πάντως στον αμυντικό τομέα υπολογίζουν πως θα απαιτηθεί τουλάχιστον μία δεκαετία για να αποκτήσει η Ευρώπη αμυντική αυτονομία, σε μία περίοδο που ένας αυξανόμενος αριθμός πολιτών στις χώρες της δυσανασχετεί με την πολιτική της ευρωπαϊκής ηγεσίας έναντι της Ουκρανίας, και τους περισσότερους Ευρωπαίους ηγέτες να συγκεντρώνουν ποσοστά δημοφιλίας κατώτερα του 30%.

Ευρώπη: Το Λυκόφως των Ατλαντιστών

Οι αδυναμίες της Ευρώπης έχουν εγγενή χαρακτήρα και δεν καλύπτονται παρά τις όποιες προσπάθειες, με έναν Κινέζο γεωπολιτικό αναλυτή να περιγράφει πρόσφατα το μεγάλο της δίλημμα, που πηγάζει από το γεγονός ότι συγκροτείται από μικρές χώρες από την μία πλευρά και από την άλλη από χώρες που δεν αντιλαμβάνονται πως τα γεωπολιτικά τους μεγέθη δεν ανταποκρίνονται στις ανάγκες της ηπείρου.

Εάν οι ΗΠΑ, η Κίνα και η Ρωσία καταλήξουν τελικώς σε μία νέα αρχιτεκτονική δομή ασφαλείας, μία κατά ευφημισμό Γιάλτα ΙΙ (όπως φαίνεται να προσδοκούν οι Τραμπ και Πούτιν, σύμφωνα με τα ανακοινωθέντα) οι Ευρωπαίοι θα καταλήξουν στο περιθώριο από την στιγμή που δεν διαθέτουν την απαιτούμενη γεωπολιτική μόχλευση για να παρέμβουν στις αποφάσεις που ίσως λάβουν οι “Τρείς Μεγάλοι”.

Οι Ατλαντιστές στην Ευρώπη δεν προετοιμάζονται για την επιστροφή του Ντόναλντ Τραμπ και το κυριότερο για τις προθέσεις του να προχωρήσει σε δραστικές και ρηξικέλευθες μεταβολές στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής της χώρας του. Μάλιστα αδιαφορούν επιδεικτικά για το εμπειρικό γνωμικό που υποστηρίζει πως επιβάλλεται να ακολουθείται το ίχνος του χρήματος για να καταλήξει μία έρευνα σε ορθολογικά συμπεράσματα.

Το αμερικανικό χρέος

Οι ΗΠΑ, μετά την τελευταία επίδειξη ανικανότητας της προηγούμενης κυβέρνησης, αντιμετωπίζουν πλέον ένα διογκούμενο ομοσπονδιακό χρέος που δεν κρίνεται βιώσιμο χωρίς δρακόντιες παρεμβάσεις, ένα μόνιμα αυξανόμενο έλλειμμα προϋπολογισμού και ένα διευρυνόμενο εμπορικό έλλειμμα. Η επιδείνωση των τριών βασικών θεμελιωδών μεγεθών εκτιμάται πως θα αντιμετωπίζεται, έστω και με δυσχέρειες, εφόσον το αμερικανικό δολάριο παραμείνει το κυρίαρχο παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, με πλεονέκτημα το ελάχιστο κόστος διακράτησης.

Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση πάντως έχει ένα χρέος $36 τρισεκατομμυρίων, που δημιουργείται σε μεγάλο βαθμό από τα ελλείμματά της, με τις αποπληρωμές των τόκων να υπερβαίνουν τον προϋπολογισμό του υπουργείου Άμυνας και να αναρριχώνται σε ακόμα υψηλότερα επίπεδα, αποτελώντας το 25% των φορολογικών εσόδων, έναντι 14,7% του 2023. Εάν δεν ανακοπεί η συγκεκριμένη τροχιά, η χώρα οδηγείται είτε σε στάση πληρωμών, είτε σε υπερπληθωρισμό.

Κατά συνέπεια η απόλυτη προτεραιότητα της κυβέρνησης Τραμπ, εστιάζεται αφενός μεν στην αποκατάσταση της χρηματοοικονομικής υγείας και αφετέρου στην διατήρηση της ισχυρής θέσης του αμερικανικού δολαρίου στα παγκόσμια συναλλαγματικά αποθεματικά. Το συγκεκριμένο ζήτημα αναγκάζει την νέα αμερικανική κυβέρνηση να στραφεί προς τα εσωτερικά προβλήματα και να απεμπλακεί από τις δαπανηρές επεμβάσεις στο εξωτερικό, ενώ ερμηνεύει ικανοποιητικά τις περικοπές δαπανών, αλλά και την επιβολή κυρώσεων με μορφή δασμών της τάξης ακόμα και το 100%, σε χώρες που επιχειρούν να αποδολαριοποιηθούν.