Η ιστορική γκάφα των ΗΠΑ – Έθρεψαν τον Ερντογάν και τώρα τους δαγκώνει…

Η περίπτωση της σημερινής Τουρκίας του Ερντογάν είναι μία εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση για τις ΗΠΑ, που ηγούνται μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο του συστήματος ασφαλείας της Δύσης. Η Ουάσινγκτον βιάστηκε κάποτε, εμπιστευόμενη επιφανείς αναλυτές της, να ενθαρρύνει στη δεκαετία 1990 την ανάπτυξη μίας “ήπιας” μουσουλμανικής Τουρκίας που θα ήταν –έλεγαν– καλός συνομιλητής των Αράβων με “μοντέλο Γκιουλέν”.

Τα τελευταία χρόνια οι Αμερικανοί εισπράττουν τους μαύρους καρπούς εκείνης της επιλογής τους. Οι εξελίξεις ξέφυγαν από τις επιτραπέζιες αναλύσεις της Rand Corporation και του Yale, των Γκράχαμ Φούλερ και Πώλ Κέννεντυ, που είχαν συστήσει την κατεδάφιση του κεμαλισμού στην Τουρκία και τη συγχώνευση εθνικισμού και Ισλάμ. Τα πράγματα, μετά τις πολεμικές επεμβάσεις της Δύσης στην Εγγύς Ανατολή, είχαν οδηγηθεί από τον φίλο των ΗΠΑ ιμάμη Γκιουλέν, στον ισλαμιστή Ταγίπ Ερντογάν που είναι υποστηρικτής των Αδελφών Μουσουλμάνων και των τζιχαντιστών.

Το πείραμα της πολιτικής κατεδάφισης του κεμαλισμού απέτυχε παταγωδώς. Στην Τουρκία όχι μόνο εγκαταστάθηκε τελικά και ενισχύθηκε ένα αυταρχικό καθεστώς με “χομεϊνικά” χαρακτηριστικά, αλλά ο ισλαμιστής ηγέτης της οδηγεί βήμα-βήμα τη χώρα του προς Ανατολάς, απομακρύνοντας την από την Ατλαντική Συμμαχία, της οποίας είναι μέλος! Ο “απρόβλεπτος” ισλαμιστής Ερντογάν “τρελαίνει” εδώ και καιρό την Ουάσιγκτον, δοκιμάζει άσχημα το “νευρικό σύστημα” του ΝΑΤΟ και προκαλεί ισχυρούς πονοκεφάλους σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.

Η δυτική αμηχανία έναντι του Ερντογάν

Δύσκολο σταυρόλεξο για τη Δύση οι κινήσεις του Ερντογάν. Μια οριστική ρήξη των ΗΠΑ με τον μεγαλομανή Τούρκο πρόεδρο, συνεργάτη πλέον της Ρωσίας του Πούτιν, θα οδηγήσει σε μεγάλες αλλαγές και ανατροπές της στρατηγικής των ΗΠΑ στην Εγγύς Ανατολή και στην Ανατολική Μεσόγειο. Και η συμμετοχή της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ θα καταστεί από προβληματική ίσως και αδιανόητη στη συνέχεια.

Αυτονόητο είναι βέβαια ότι η εξέλιξη αυτής της υπόθεσης θα επηρεάσει τη στρατηγική θέση της Ελλάδας, που ήδη κάτω από την ομπρέλα των ΗΠΑ ισχυροποιεί τη συμμαχία της με Ισραήλ και Αίγυπτο στην Ανατολική Μεσόγειο (οι τριγωνικές σχέσεις της Ελλάδας και της Κυπριακής Δημοκρατίας με τα δύο αυτά κράτη) και συνεργάζεται στενά με την Ουάσινγκτον στη γραμμή Αλεξανδρούπολη-Σούδα.

Ενδιαφέρον έχει, ίσως, η απάντηση στο εξής ερώτημα: Αν τελικά τα βρει η Ουάσινγκτον με τον Ερντογάν, τι αποτέλεσμα μπορεί να έχει αυτό για την Ελλάδα και την Κυπριακή Δημοκρατία; Στο κάτω-κάτω, ας μην ξεχνάμε, ότι με τους πυραύλους S-400, αλλά και με τα μαχητικά F-35, εάν δεν είχε πάρει το ρωσικό αντιαεροπορικό σύστημα, η Τουρκία αυξάνει σημαντικά την υπεροπλία της έναντι της Ελλάδας. Ευτυχώς που έστω και με καθυστέρηση οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις δρομολόγησαν την προμήθεια των μαχητικών Rafale και των φρεγατών Belharra για να κλείσουν την ψαλίδα.