Η καλοκαιρινή έφοδος του Σαλβίνι έδειξε πόσο γυμνός είναι

Αν μπορούμε να βγάλουμε κάποιο πρώτο συμπέρασμα από αυτή την αιφνιδιαστική αυγουστιάτικη έφοδο του Σαλβίνι στην εξουσία είναι ότι κατέληξε σε πλήρες φιάσκο. Μέχρις στιγμής, λαμβάνοντας υπ΄όψη ότι την Τρίτη 20 Αυγούστου ο πρωθυπουργός Τζουζέπε Κόντε ανοίγει στο Κοινοβούλιο τα χαρτιά του και ξεκαθαρίζει τη θέση του. Όποια όμως κι αν είναι η θεσμική διέξοδος, ο Σαλβίνι βρίσκεται πολύ μακριά από τον σκοπό του.

Ποιος είναι αυτός ο σκοπός το εξήγησε ο ίδιος σε ομιλία του στην Πεσκάρα στις 9 Αυγούστου: «Θέλω όλες τις εξουσίες στα χέρια μου», είπε. Το κείμενο, παρατήρησαν οι Ιταλοί δημοσιογράφοι, σε πολλά σημεία ήταν αντιγραφή της πρώτης ομιλίας που εκφώνησε ο Μπενίτο Μουσσολίνι στο Κοινοβούλιο στις  16 Νοεμβρίου 1922, αφού διορίστηκε πρωθυπουργός μετά την Πορεία προς τη Ρώμη.

Εκείνη του Μουσολίνι ήταν μια ομιλία που έμεινε στην ιστορία και που ξεκινούσε με αυτήν τη φράση: «Μπορούσα να μετατρέψω αυτή την κωφή και θλιβερή αίθουσα σε χώρο στρατοπέδευσης των ουλαμών μου. Μπορούσα να αμπαρώσω το Κοινοβούλιο και να σχηματίσω εξ ολοκλήρου φασιστική κυβέρνηση. Μπορούσα να το κάνω, αλλά δεν το έκανα, τουλάχιστον σε αυτή την πρώτη φάση».

Τελικά η συζήτηση για την πρόταση μομφής της Λέγκας εναντίον του πρωθυπουργού Τζουζέπε Κόντε αναβλήθηκε με τη σύμφωνη ψήφο όλων των κοινοβουλευτικών ομάδων, περιλαμβανομένων και των ακροδεξιών Αδελφών της Ιταλίας και του Forza Italia του Μπερλουσκόνι, με τους οποίους ο αρχηγός της Λέγκας φιλοδοξεί να κυβερνήσει. Όλα τα κόμματα, εκτός από τη Λέγκα, φάνηκαν να κατανόησαν ότι δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν από πρόωρες εκλογές.

Γνωρίζουν επίσης ότι παραμένει πάντα πιθανός ο σχηματισμός μιας νέας κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, χάρη στους βουλευτές του Κινήματος 5 Αστέρων και του Δημοκρατικού Κόμματος. Αλλά και ο υπουργός Εσωτερικών, τη στιγμή που εξαπέλυε την επίθεση του, στο βάθος του μυαλού του είχε κάποια ανησυχία, και φρόντισε να διατηρήσει ανοιχτή την έξοδο κινδύνου. Γι΄ αυτό και η μοναχική του πρόταση μομφής δεν συνοδεύτηκε από παράλληλη παραίτηση του ιδίου και των υπουργών του.

Για να βγει από την στενωπό ο Σαλβίνι σκέφτηκε να δελεάσει το Κίνημα 5 Αστέρων προτείνοντας μια ανταλλαγή: προκειμένου το κόμμα του Γκρίλο να υποστηρίξει την ανατροπή του Κόντε, η Λέγκα θα επιταχύνει τη διαδικασία συνταγματικής αναθεώρησης ώστε να μειωθεί ο αριθμός των βουλευτών, από 630 που είναι σήμερα, σε μόνον 200. Φιάσκο και σε αυτό το μέτωπο: όσο πολιτικά αναλφάβητοι να είναι οι 5 Αστέρες, γνωρίζουν καλά ότι μια τέτοιου είδους μεταρρύθμιση απαιτεί χρόνο.

Τα προβλήματα του Σαλβίνι δεν είναι όμως μόνον θεσμικού τύπου. Στο ένα έτος της παραμονής του στην εξουσία, ο ηγέτης της Λέγκας δεν έκανε τίποτε άλλο παρά να τρέχει από το ένα άκρο στο άλλο της Ιταλίας και να βομβαρδίζει τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με μηνύματα που αφορούσαν ένα και μόνο θέμα: το μεταναστευτικό και οι ολέθριες επιπτώσεις του στην «ασφάλεια των Ιταλών».

Το θέμα είναι πιασάρικο, εύκολο και κατανοητό, έχει επιτυχία και φέρνει ψήφους. Εξ άλλου, είναι αλήθεια ότι η Ευρώπη έχει εγκαταλείψει την Ιταλία, την Ελλάδα και άλλες συνοριακές χώρες να αντιμετωπίσουν μόνες το μεταναστευτικό. Κρίμα όμως που ο Σαλβίνι είναι ο τελευταίος που μπορεί να το πει αυτό, καθώς δεν πάτησε ούτε μια φορά στις συναντήσεις των Ευρωπαίων ομολόγων του για το μεταναστευτικό  προκειμένου να αναπτύξει τις θέσεις της χώρας του. Αντιθέτως, συναντάται πολύ συχνά με τον κυριότερο αντίπαλο της κοινοτικής μεταναστευτικής πολιτικής, τον Βίκτωρ Όρμπαν.

Και όχι μόνον. Έως πότε ο Ιταλός ψηφοφόρος θα ταΐζεται με μεταναστευτικό και τα “προβλήματα ασφαλείας” που, στη χώρα της μαφίας, προκαλούν κυρίως, αν όχι αποκλειστικώς, οι μετανάστες; Άλλα προβλήματα δεν έχει η Ιταλία; Στο πρώτο εξάμηνο του έτους, το ΑΕΠ της  Ιταλίας ισοδυναμούσε με μηδέν. Η ανεργία μειώθηκε κατά λίγες μονάδες αλλά παραμένει γύρω στο 10%, ενώ συνεχίζεται με γοργούς ρυθμούς η μετανάστευση όχι μόνον πτυχιούχων νέων αλλά και βιομηχανιών, μεσαίου μεγέθους πλέον, καθώς οι μεγαλύτερες έχουν ήδη μεταφερθεί στο εξωτερικό.

Ο Σαλβίνι είχε εντάξει στο κυβερνητικό πρόγραμμα και τη θέσπιση ενός ενιαίου φορολογικού συντελεστή του 15% για όλα τα εισοδήματα. Το μέτρο θα κοστίσει να δημόσια ταμεία περίπου 26 δισεκατομμύρια ευρώ και είναι μάλλον απίθανο η Κομισιόν να το εγκρίνει. Πόσο μάλλον που οι Βρυξέλλες θέλουν το προσεχές έτος να μειωθεί το έλλειμμα στο 1,8% και ζητούν να περικοπούν ριζικά οι δαπάνες για το «κοινωνικό εισόδημα» που θέλησαν οι 5 Αστέρες.

Αλλιώς, όχι μόνον θα ενεργοποιηθεί και πάλι η διαδικασία επί παραβάσει  που ανέκοψε ο Κόντε, αλλά θα μπει σε λειτουργία και ο γνωστός και σε μας «κόφτης», με αύξηση του ΦΠΑ κατά τρεις μονάδες. Και να υπενθυμίσουμε ότι η Ιταλία δεν έχει ακόμη υποδείξει ποιος θα είναι ο ιταλός Επίτροπος στη νέα Κομισιόν. Καθώς επίσης και το γεγονός ότι, κατά το ιταλικό Σύνταγμα, ο προϋπολογισμός πρέπει να κατατεθεί στο Κοινοβούλιο εντός Σεπτεμβρίου και να εγκριθεί  εντός Δεκεμβρίου.

Ιδού λοιπόν η εικόνα της Ιταλίας πίσω από την εκλογική εμμονή του Σαλβίνι για το μεταναστευτικό. Ένα πολιτικό κενό όπου ακόμη και οι στοιχειώδεις ενέργειες και προβληματισμοί ενός μέλους της κυβέρνησης απουσιάζουν ή μετατρέπονται σε σέλφι στο τουίτερ. Ο Μουσολίνι μπορούσε να επιβληθεί με τη βία στο Κοινοβούλιο και να αναλάβει αμέσως όλες τις εξουσίες. Αλλά δεν το θέλησε. Ο Σαλβίνι θα το ήθελε πολύ και κάνει τα πάντα προκειμένου να πείσει τους Ιταλούς να του δώσουν όλες τις εξουσίες. Αλλά μάταια: είναι εμφανές ότι δεν μπορεί.