Η κυπριακή Χρυσή Αυγή διεκδικεί με αξιώσεις να εκλέξει ευρωβουλευτή

Βιώσαμε μια προεκλογική περίοδο από τα ίδια. Με την ίδια ατζέντα, που είναι παντός καιρού, τις ίδιες ρητορικές, τον ίδιο υποβαθμισμένο πολιτικό λόγο. Αυτό δεν μπορεί εύκολα να αλλάξει. Τα νέα Μέσα που αξιοποιούνται –διά του Διαδικτύου– στις προεκλογικές περιόδους για την προώθηση πολιτικών γίνονται με λογικές παλιάς κοπής. Ακόμη και από νέους ανθρώπους.

Την ίδια ώρα, πέρα από την ποιότητα της προεκλογικής, φαίνεται πως ενισχύεται το φαινόμενο το προσωπικό να υπερτερεί του κομματικού, χωρίς να είναι υπερβολή πως προέχει και των συμφερόντων της χώρας. Υπάρχουν κι αυτά τα φαινόμενα. Αυτό, όμως, έχει σχέση και με την παθογένεια και τις στρεβλώσεις που διαιωνίζονται μέσα από τις συμπεριφορές του πολιτικού συστήματος.

Οι ευρωεκλογές είναι για την πλήρωση των έξι θέσεων που έχει η Κυπριακή Δημοκρατία στο Ευρωκοινοβούλιο. Ωστόσο, δεν έγινε καμία συζήτηση για τα ζητήματα της Ευρώπης, που είναι και δικά μας. Επιβεβαιώθηκε ακόμη μια φορά πως βράζει στο ζουμί της και η κοινωνία διά του πολιτικού συστήματος. Πολλές από τις συζητήσεις στη δημόσια σφαίρα αφήνουν παγερά αδιάφορους τους πολίτες. Αλλά και εκείνα τα θέματα που ενδιαφέρουν χάνονται στις αντιπαραθέσεις και τους τηλεοπτικούς καβγάδες.

Δεν έχει καμία σημασία για την κοινωνία ποιος θα πάρει την πρωτιά, δεν ενδιαφέρονται οι πολίτες για τις λογικές ρεβανσισμού που αναπτύσσουν κόμματα και πολιτικοί. Έχει, όμως, σημασία τι επιλογές έγιναν, τι μεθοδεύτηκε προεκλογικά και ποιο ενδεχόμενο κόστος θα έχει η χώρα μετεκλογικά. Αυτό, όμως, είναι ένα ζήτημα που προδήλως θα απασχολήσει μετεκλογικά. Έχει, επίσης, σημασία κατά πόσο η έκτη έδρα θα καταλήξει στο παράρτημα της Χρυσής Αυγής, στο ΕΛΑΜ. Γιατί θα είναι η επιβράβευση της Ακροδεξιάς, θα είναι η επιβράβευση εκείνης της ιδεολογίας που οδήγησε την Κύπρο στην καταστροφή το 1974.

Έχουν, όμως, κάποιοι ευθύνες για την άνθηση της Ακροδεξιάς στην Κύπρο. Η υποβάθμιση του κινδύνου και η επιδερμική αντιμετώπιση των μαυροφορεμένων με το αφελές πως αυτοί «δεν είναι όπως οι άλλοι» πρόσφερε έδαφος για ανάπτυξη του φαινομένου. Σε αυτό βοήθησε και η απαξίωση του πολιτικού συστήματος, τα σκάνδαλα, όπως και επιμέρους ήσσονος σημασίας ζητήματα.

Το υποκατάστημα της Χρυσής Αυγής κάθε άλλο παρά αντισυστημικό κόμμα είναι. Είναι μέρος του κατεστημένου με προσβάσεις σε διάφορα πεδία, πέραν της πολιτικής. Το γεγονός ότι η κατάληψη της έκτης έδρας μετατρέπεται σε ντέρμπι οφείλεται και στον κατακερματισμό των λεγόμενων ενδιάμεσων (των δυνάμεων πέραν του ΔΗΚΟ). Κι αυτό είναι ένα ζήτημα μετεκλογικής έρευνας και ανάλυσης. Το ζητούμενο, βέβαια, δεν είναι η τιμωρία του πολιτικού συστήματος με επιβράβευση του υποκαταστήματος της Χρυσής Αυγής. Το θέμα είναι να σταλούν μηνύματα με τις επιλογές που θα γίνουν.

Τα δυο μεγάλα κόμματα επέλεξαν τη γνωστή οδό της πόλωσης. Τη σίγουρη οδό συσπείρωσης. Στον ΔΗΣΥ δεν τους βγήκε η προεκλογική τακτική, προέκυψαν και κυβερνητικές ‘πατάτες’ και η αντίδραση μοιάζει με ‘νοικοκυρά σε απόγνωση’. Το ΑΚΕΛ επενδύει στα χάλια του κυβερνητικού στρατοπέδου και στον αριθμό των Τουρκοκυπρίων που θα προσέλθουν στις κάλπες.  Η συνταγή του διπολισμού μέχρι τώρα απέδιδε εκλογικά, αλλά στην πολιτική δεν προσφέρει. Οι φωνές, οι αλληλοκατηγορίες, τα υπονοούμενα είναι για τους φανατικούς, που δεν βλέπουν τις σημαδεμένες τράπουλες.

Είναι κουραστική η επανάληψη. Σε μια χώρα που οι θεσμοί χρησιμοποιούνται όπως το γιο-γιο, η μετριότητα κάνει καριέρα στην πολιτική, υπόγειες συναλλαγές συντηρούν κομματικά μαγαζιά, υπάρχει ανάγκη για αλλαγή παραδείγματος. Ο κυνισμός «αυτούς έχουμε, με αυτούς παίζουμε» είναι το άλλοθι για διατήρηση των λιμναζόντων νερών. Τα σπουδαία αναμένονται μετεκλογικά, όταν θα υπάρχει η δυνατότητα να ειπωθούν πολλά.