Η μεγάλη ευκαιρία χειραφέτησης της Ευρώπης

Κατά την διάρκεια της πορτοκαλί επανάστασης στην Ουκρανία, όταν οι Γερμανοί είχαν προκαλέσει μπάχαλο, η τότε εκπρόσωπος του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών Βικτόρια Νούλαντ που πήγε στη χώρα για να μαζέψει κάπως τα πράγματα, όταν ρωτήθηκε για τους Ευρωπαίους και την Ευρώπη είπε περιφρονητικά το περιβόητο «who gives a fuck».

Έκτοτε έχουν περάσει πολλά χρόνια και οι Ευρωπαίοι, πέρα από τις εύλογες ανησυχίες ορισμένων χωρών και τα συμφέροντα κάποιων άλλων, συνειδητοποιούν ότι η κηδεμονία των ΗΠΑ στα γεωπολιτικά και τα γεωοικονομικά της γηραιάς Ηπείρου όχι μόνο δεν ταυτίζονται αλλά έχουν εισέλθει εδώ και καιρό σε μια ραγδαία απόκλιση υψηλού κόστους και μεγάλου ρίσκου.

Το πρώτο σοκ ήταν με τη μυστική συμφωνία Μπους πατρός και Γκορμπατσόφ στην οποία η Ευρώπη αγνοήθηκε δραματικά. Πέρα από την εχθρότητα των ΗΠΑ στο ευρώ, η Ουάσιγκτον παρέσυρε το ΝΑΤΟ και την Ευρώπη σε διάφορους ατελέσφορους τυχοδιωκτισμούς στη Μέση Ανατολή (Ιράκ, Συρία κλπ) για να φτάσουμε στην τραγική ήττα στο Αφγανιστάν, στην συμφωνία AUKUS, στην κρίση του Nord Stream II και τώρα στο Ουκρανικό.

Αυτά τα έχουν συνειδητοποιήσει πολύ καλά στην Ευρώπη, όπως άλλωστε γνωρίζουν ότι γεωστρατηγικά η ευρωπεδιάδα που ξεκινά από τη Ρωσία διασχίζει όλη τη βόρεια Ευρώπη μέχρι τον Ατλαντικό είναι νεγκλιζέ. Γνωρίζουν επίσης καλά ότι μια καλή συμβίωση με τη Ρωσία που είναι σαρξ εκ σαρκός της Δύσης, όπως πρόσφατα είχαμε επισημάνει, θα είχε τεράστια οφέλη και για τις δύο περιοχές.

Επίσης, γνωρίζουν με ανομολόγητο αλλά σαφή τρόπο πως η Ουάσιγκτον μοχλεύει την κρίση στην Ουκρανία για να «αναστήσει» το ημιθανές ΝΑΤΟ και κυρίως να διαιωνίσει την στρατιωτική και πολιτική επικυριαρχία της στην ΕΕ, όπως επίσης έχουμε επισημάνει. Δεν χρειάζεται εδώ να επαναλάβουμε την συστηματική προέκταση του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Ευρώπη, ούτε την υποκρισία των δυτικών υποσχέσεων προς τη Ρωσία.

Η παρτίδα Μπάιντεν-Πούτιν

Oύτε τις εύλογες γεωστρατηγικές ανησυχίες της Μόσχας για τον ασφυκτικό κλοιό που έχει υποστεί, τα έχουν καταγράψει άλλοι συνεργάτες του slpress.gr με σαφήνεια και ντοκουμέντα. Όμως, πρέπει να επαναλάβουμε ότι οι ΗΠΑ απεύχονταν πάντα μια πολυδιάστατη σύμπλευση της ΕΕ με τη Ρωσία, της Γερμανίας με τη Ρωσία ειδικότερα, που θα οδηγούσε στην ανάδυση ενός παγκόσμιου παίκτη που θα μπορούσε να αυτοτροφοδοτεί την ανάπτυξή του ες αεί και να προβάλει την ισχύ του.

Ειδικά μετά την ψύχρανση των σχέσεων ΗΠΑ-ΕΕ της περιόδου Τραμπ, ο Μπάιντεν έκανε στροφή 180^ο και μόχλευσε με συνεχείς προκλήσεις το Ουκρανικό και το ζήτημα του Nord Stream II με πολλαπλούς στόχους. Ο Πούτιν εγκαίρως προσπάθησε να εξηγήσει ότι δεν σκοπεύει να εισβάλει στην Ουκρανία εφόσον αυτή παραμένει μια ουδέτερη ζώνη, εκτός ΝΑΤΟ και με την παραχώρηση αυτονομίας στις δύο ανατολικές της περιοχές.

Ο Μπάιντεν άρχισε μια συστηματική ρητορική περί εισβολής για να μπλοκάρει τους Ρώσους έξω από την Ουκρανία, ρητορική που με το κρεσέντο που έλαβε οδήγησε στην αυτοπαγίδευση του Μπάιντεν και της Ευρώπης σε ένα αδιέξοδο. Παρενθετικά, ο Πούτιν έβλεπε ότι ο μόνος που καταλάβαινε τα δύο σχέδια για μια νέα αρχιτεκτονική ασφάλειας στην Ευρώπη που είχε επιδώσει στους δυτικούς ήταν ο Μακρόν, όπως φάνηκε με τις πρωτοβουλίες του.

Αλλά οι Αμερικανοί βλέποντας ότι ο Ρώσος διαθέτει ατσάλινο στομάχι και δεν κουνιέται, έβαλαν τον Ζελένσκι να προβοκάρει και να επιτεθεί στο Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ. Μη έχοντας ουσιαστικό συνομιλητή απέναντί του ο Πούτιν μπήκε με στρατό στις δύο επαρχίες και τις αναγνώρισε ως ανεξάρτητες μπας και η διπλωματία πάψει να είναι μονόλογος κουφών.

Το ντόμινο και η ευρωπαϊκή ευκαιρία

Οι Γερμανοί που φοβούνται μην τυχόν η Γαλλία πάρει ρεβάνς στο εσωτερικό ευρωπαίγνιο ισχύος, έσπευσαν να γίνουν αρεστοί στους Αμερικάνους ανακοινώνοντας το «πάγωμα» της αδειοδότησης του Νord Stream ΙΙ με αποτέλεσμα ο αναπληρωτής πρόεδρος του Συμβουλίου Ασφαλείας της χώρας, Ντμίτρι Μεντβέντεφ να καλέσει τους Ευρωπαίους να προετοιμαστούν για μια δύσκολη τιμολογιακή πραγματικότητα αναφορικά με το φυσικό αέριο, δηλ. να πληρώνουν σύντομα 2.000 ευρώ για 1.000 κυβικά μέτρα φυσικού αερίου!

Είναι σαφές πως το ντόμινο ξεκίνησε. Η Ουγγαρία ετοιμάζεται να θέσει veto στο γερμανικό «πάγωμα» και έχουν αναλυθεί οι θέσεις πολλών χωρών της ΕΕ και του ΝΑΤΟ που αντιτίθενται στην ένταξη της Ουκρανίας στη συμμαχία και έχουν εκφράσει ενδοιασμούς για τις οικονομικές κυρώσεις στη Ρωσία. Όλα αυτά σημαίνουν ότι το μπαλάκι βρίσκεται στη Δύση που πλέον είναι υποχρεωμένη να βγει πίσω από το δάκτυλό της.

Εδώ η Ευρώπη έχει μια ευκαιρία να χειραφετηθεί έναντι των ΗΠΑ. Η ευκαιρία είναι στο τρέχον εξάμηνο της γαλλικής προεδρίας, με τις προτάσεις Μακρόν και με την συζήτηση για το Μέλλον της Ευρώπης. Η ευκαιρία είναι μοναδική. Αν οι Ευρωπαίοι δεν ανταποκριθούν στην πρόκληση, θα δούμε σύντομα να αναπτύσσονται σχηματισμοί τύπου Βίζεγκραντ που θα παραλύσουν την ΕΕ που ούτως ή άλλως δεν μπορεί να συνεχίσει ως έχει εάν επιθυμεί να είναι παγκόσμιος παίκτης.