Η παρακμή του κατεστημένου τροφοδοτεί την Ακροδεξιά στην Κύπρο

Οι ευρωεκλογές του ερχόμενου Μαΐου, αν και διαχρονικά είναι υποβαθμισμένη εκλογική διαδικασία, αποτελεί πρόκριμα για το μέλλον κομμάτων και ηγεσιών. Από τη μια, η μεγάλη τάση για αποχή και από την άλλη, η γενική απαξίωση της κοινωνίας έναντι του κομματικού συστήματος, διαμορφώνουν δεδομένα που ενδεχομένως να προκαλέσουν αναταράξεις αλλά και μια αντίδραση προς τη λανθασμένη κατεύθυνση.

Σήμερα, διαμορφώνεται μια τάση, η οποία ωστόσο, ενδέχεται να μην επιβεβαιωθεί μέχρι τις εκλογές. Πολίτες για να αποδοκιμάσουν το κυβερνών κόμμα ή τα παραδοσιακά κόμματα της αντιπολίτευσης, επιλέγουν ένα λεγόμενο αντισυστημικό κίνημα, όπως είναι η ακροδεξιά. Είναι σαφές πως πανευρωπαϊκά διαπιστώνεται αύξηση της ακροδεξιάς. Τούτο, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, συμβαίνει και στην Κύπρο.

Το ΕΛΑΜ, που κάθε άλλο παρά αντισυστημικό κόμμα είναι, επιχειρεί να εκφράσει ένα κομμάτι της κυπριακής κοινωνίας που απορρίπτει τα παραδοσιακά κόμματα και θεωρεί πως η ριζοσπαστικοποίησή του περνά από την ακροδεξιά. Είναι μια επιδερμική προσέγγιση, αλλά ταυτόχρονα και επικίνδυνη. Τα ακροδεξιά κόμματα έχουν, δυστυχώς, εισέλθει στη σφαίρα του mainstream, του κοινωνικώς αποδεκτού. Αξιοποιούν την αποτυχία του πολιτικού συστήματος να δώσει λύσεις και να προσφέρει διεξόδους. Αυτό οφείλεται στην οικονομική κρίση και στη συμπεριφορά των ελίτ (μνημόνια, πολιτικές λιτότητας κλπ).

Το πολιτικό σύστημα στην Κύπρο υποβάθμισε τον κίνδυνο της ενίσχυσης της ακροδεξιάς. Εντός της Βουλής υπήρχαν περιπτώσεις συνεργασίας και από κοινού στήριξης πολιτικών και πολλές φορές ακούστηκε το επιδερμικό και εν πολλοίς τραγελαφικό πως «σε εμάς οι Ελαμίτες δεν είναι όπως τους Χρυσαυγίτες». Λάθος, το οποίο πληρώνεται σήμερα με τη διαφαινόμενη αύξηση των ποσοστών τους.

Παράρτημα της Χρυσής Αυγής είναι και όποιος δεν το αντιλαμβάνεται ας ανατρέξει στο διαδίκτυο και θα πάρει απαντήσεις για τις διαχρονικές του σχέσεις. Ακόμη και τότε που σημειώθηκε ένα φραστικό επεισόδιο στην Ολομέλεια της Βουλής, τούτο έληξε με αγκαλιές αλληλοκατανόησης. Να μην χαλάνε και το κλίμα της «χαρούμενης» Βουλής! Σήμερα, όμως, όταν όλοι διαπίστωσαν πως η ακροδεξιά ενισχύεται, ξεκίνησαν να αντιδρούν, γιατί μετρούν τις διαρροές. Ξεκίνησαν να μπαίνουν στην αντεπίθεση.

Πράγματα και θαύματα για ακροδεξιά

Σιγά–σιγά άρχισαν να βγαίνουν στην επιφάνεια πράγματα και θαύματα για την ακροδεξιά. Για παράδειγμα, το θέμα με τη φυγοστρατία, το οποίο σαφώς και τους στοίχισε γιατί το ακροατήριο που απευθύνονται δεν ανέχεται αυτές τις πρακτικές. Ούτε και βέβαια ευρύτερα η κοινωνία δέχεται τους «τσάμπα μάγκες», που λειτουργούν σε βάρος του συνόλου.

Είναι προφανές πως η κρίση στα παραδοσιακά κόμματα, τα σκάνδαλα, η απαξίωση του πολιτικού προσωπικού, ακόμη και μικρότερης σημασίας γεγονότα, που ξεσηκώνουν μάζες (παράδειγμα Ουζόχο), σπρώχνουν τμήματα του πληθυσμού στην ακροδεξιά. Προσφέρει λύσεις η ακροδεξιά; Όχι, απλώς προσφέρεται για τιμωρία του πολιτικού συστήματος.

Υπενθυμίζεται συναφώς πως όσες φορές η ακροδεξιά επιχείρησε στην Κύπρο να διαδραματίσει ρόλο στα πολιτικά δρώμενα, υπήρξαν καταστροφικές συνέπειες, όπως το 1974 με χούντα και ΕΟΚΑ Β’. Κι ας μην υποστηρίξει κανείς πως δεν έχουν σχέση οι τότε με τους νυν. Να ρίξουν μια ματιά σε λάβαρα και συνθήματα και θα διαπιστωθεί η ταύτιση. Των τότε, που οδήγησαν με τις πράξεις τους, διά του πραξικοπήματος, στην εισβολή της Τουρκίας, με τους σημερινούς άκαπνους θιασώτες και υμνητές τους. Εάν δεν ισχύει, να βγουν να το πουν.

Είναι σαφές πως η αποδοκιμασία του πολιτικού συστήματος, η ριζοσπαστικοποίηση των μαζών δεν περνά μέσα από επιλογές όπως είναι η ακροδεξιά. Κι αυτό γιατί είναι η χειρότερη εκδοχή εδραίωσης των πλέον καταπιεστικών και αντιδημοκρατικών μοντέλων. Η ακροδεξιά είναι το όχημα για ξέπλυμα αντιδραστικών, αντιλαϊκών πολιτικών και «διέξοδος» για διατήρηση παρακμιακών πολιτικών και πολιτικού προσωπικού.