Η πολιτική του Μπάιντεν ή του Πούτιν αναβιώνει τον Ψυχρό Πόλεμο;

Η πολιτική του Μπάιντεν σηματοδοτεί κάποια νέα στοιχεία τα οποία τον διαφοροποιούν από άλλους Δημοκρατικούς προέδρους και θα πρέπει να αναζητήσουμε τους λόγους. Ειδικά η Ελλάδα θα πρέπει να εξετάσει αυτά τα σημεία εάν και κατά πόσο παρουσιάζουν νέες ευκαιρίες σε ότι αφορά την ενίσχυση των μέσων προστασίας της χώρας μας από τις απειλές της Τουρκίας. Η δυσφορία των ΗΠΑ και η επιβολή κυρώσεων προς την Τουρκία συνδέθηκε κυρίως με την αγορά των ρωσικών πυραύλων S-400.

Σε ό,τι αφορά στην προκλητική της πολιτική που απειλεί την ειρήνη στην περιοχή, έμειναν μόνον σε λόγια. Με την ανάληψη των προεδρικών καθηκόντων του ο Μπάιντεν φαίνεται να δείχνει την αυξημένη ευαισθησία του σε ότι αφορά την κατάσταση που επικρατεί στο εσωτερικό της Τουρκίας που σχετίζεται με το σοβαρό έλλειμμα δημοκρατίας και δεν δίστασε να εξωτερικεύσει αυτή την ευαισθησία με ανακοινώσεις του υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ σε διάφορα αντιδημοκρατικά συμβάντα.

Ο Μπάιντεν, σύμφωνα με δηλώσεις του, θα είναι πρόεδρος μιας τετραετίας. Αυτό τον διαφοροποιεί από τους άλλους προέδρους σε ότι αφορά το βαθμό εξάρτησής του από τα μεγάλα οικονομικά κέντρα της Αμερικής που χρηματοδοτούν τις εκλογικές δαπάνες των υποψηφίων (τα δύο κόμματα στις τελευταίες εκλογές ξόδεψαν πάνω από 7 δις δολάρια).

Αυτό δίνει σε κάθε περίπτωση περισσότερη ελευθερία στον Μπάιντεν να σεβαστεί τις προεκλογικές του δεσμεύσεις προς τους Αμερικανούς πολίτες που τον ψήφισαν και να ενισχύσει τους δημοκρατικούς θεσμούς που έχουν σχέση με τα ανθρώπινα δικαιώματα, και όχι μόνον, σε ότι αφορά στις ΗΠΑ αλλά και σε άλλες χώρες, όπως είναι η Τουρκία που είναι και μέλος του ΝΑΤΟ, το οποίο υποτίθεται ότι προστατεύει τις αστικές δημοκρατίες της Δύσης.

Μην ξεχνάμε πως ένα μεγάλο μέρος της προεκλογικής αναμέτρησης Μπάντεν –Τραμπαφορούσε στην διολίσθηση των δημοκρατικών θεσμών στις ΗΠΑ. Ας ελπίσουμε, εφόσον αυτό συμβεί, ότι η Γερουσία και η Βουλή των Αντιπροσώπων θα τον ακολουθήσει σε μια τέτοια προοπτική.

Αναφορά σε Ερντογάν

Με βάση τα παραπάνω η προσωπική επίθεση του Μπάιντεν στον Πούτιν, που έχει “σοκάρει” τον διπλωματικό και δημοσιογραφικό κόσμο του “καθωσπρεπισμού” και του οποίου τα αντανακλαστικά τον παρέπεμψαν άμεσα στην περίοδο του ψυχρού πολέμου, ίσως να ερμηνεύεται με βάση τα παραπάνω. Υπενθυμίζω την περίπτωση της συνέντευξης του στους The New York Times, όπου στην αναφορά του για τον Ερντογάν δεν μάσησε τα λόγια του και είπε αυτά που είπε γι’ αυτόν και τι σκοπεύει να κάνει γι’ το θέμα αυτό, χωρίς να υπαινίσσεται και την συμπόρευση ολόκληρου του τουρκικού λαού με τον Ερντογάν.

Μάλιστα, μίλησε και για στήριξη αντιπολιτευτικών δυνάμεων με στόχο την αλλαγή στην Τουρκία. Σύμφωνα με άρθρο στην ιστοσελίδα SLpress.gr του κ. Μίχα , «το πρόβλημα εστιάζεται στον Πούτιν, στον Ερντογάν, στον πρίγκιπα Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν και όχι στις στρατηγικές επιδιώξεις και τη λογική τους.Αυτή η λογική οδηγεί σε αδιέξοδα και λάθη».

Μήπως όμως με το να εστιάζεται ο Μπάιντεν στα πρόσωπα, μάλλον, επιδιώκει να δώσει έμφαση στις επιδιώξεις τους και τη λογική τους και συγχρόνως να εξαιρέσει από αυτά την συνυπευθυνότητα των λαών των εν λόγω χωρών, οι οποίες κατακλύζονται από τη λαϊκή κατακραυγή τόσο εναντίον του Πούτιν όσο και εναντίον του Ερντογάν για τις πολιτικές τους. Το ότι η επίθεση του Μπάιντεν έχει αυτά τα χαρακτηριστικά δεν θα πρέπει να εξεταστεί και η περίπτωση, όπου ο πρόεδρος Μπάιντεν δεν προσβάλλει τους λαούς αυτών των χωρών αλλά την πολιτικομαφιόζικη φυσιογνωμία των εν λόγω προσώπων;

Ο απολυταρχισμός του Πούτιν που σκοτώνει ή φυλακίζει τους πολιτικούς του αντιπάλους με κάθε μέσο τι είναι; Πως πρέπει, δηλαδή, να καλλωπιστεί ο απολυταρχισμός του, που μαζί με τα συνεταιράκια του καταλήστεψαν τη λαϊκή περιουσία και οδήγησαν τη Ρωσία από τη Σκύλα (το σοβιετικό καθεστώς) στη Χάρυβδη; Εμείς εδώ στην Ελλάδα δεν έχουμε αναφερθεί στον Ερντογάν ως τον ταραχοποιό της περιοχής;

Πολιτική αντιΠούτιν

Δεν θα θέλαμε να λειτουργήσει η έστω και αυτή η αστική, δημοκρατία στη Ρωσία ή την Τουρκία και αλλού; Γιατί θα πρέπει να θεωρήσουμε την προσέγγιση του Μπάιντεν ως αντιρωσική πολιτική και όχι απλά ως μια πολιτική αντίΠούτιν; Να θυμίσω ότι με την έναρξη της περιόδου Γκορμπατσόφ η άμεση προσέγγιση της Δύσης προς τη Ρωσία, είχε ως αποτέλεσμα τη θεαματική σύσφιξη των σχέσεών τους.

Γιατί, λοιπόν, να θεωρούμε τις δυο πλευρές ως εάν να είναι οιονεί εχθροί, όταν μάλιστα ο αποκαλούμενος δυτικός κόσμος έχει και κάποια κοινά πολιτιστικά χαρακτηριστικά με τη Ρωσία, τα οποία ίσως να συνδράμουν, στο μέλλον, στην επανασύσφιξη των σχέσεων τους, όταν όλοι τους θα έχουν να αντιμετωπίσουν τον κινέζικο δράκο;

Προσωπικά, παρά του ότι είμαι οπαδός της πραγματικής δημοκρατίας, προτιμώ την αστική δημοκρατία από αυτήν του κακγκεμπίτη Πούτιν ή του ποδοσφαιριστή Ερντογάν που παρεμβαίνουν μάλιστα και στις εκλογικές διαδικασίες σε άλλες χώρες όχι με βάση τα προγράμματα των κομμάτων για τους λαούς τους αλλά με βάση τις διαπροσωπικές σχέσεις τύπου Πούτιν-Τραμπ και Ερντογάν-Τραμπ χρησιμοποιώντας κάθε χυδαιότητα και ψεύδη δια των κοινωνικών δικτύων ή των χάκερς με στόχο να επηρεάσουν τους ψηφοφόρους.

Και δεν μπορώ να καταλάβω ορισμένα γραπτά δημοσιογράφων που, ενώ επικρίνουν έντονα ορισμένα καπιταλιστικά ΜΜΕ που κάνουν την ίδια δουλειά, εδώ τοποθετούνται διαφορετικά. Άλλο να εκφράζεις μια προτίμηση για το πρόγραμμα κάποιου υποψηφίου και άλλο να χρησιμοποιείς μέσα απείρου ‘’κάλλους’’ που έχουν ως βάση τα fake news και τη χυδαία και αρνητική δυσφήμηση.

Δρόμος του μέλλοντος

Σε κάθε περίπτωση είναι πολύ νωρίς να βγουν συμπεράσματα από τώρα. Θα πρέπει να περιμένουμε την άσκηση στην πράξη συγκεκριμένων αμερικανικών πολιτικών σε σχέση με αυτές τις χώρες για να καταλήξουμε σε κάτι χρήσιμο. Σίγουρα, εάν αυτή θα είναι η πολιτική του Μπάιντεν, θα δούμε μια εκ νέου αναβάθμιση του ρόλου της Τουρκίας, όπως πολύ σωστά επισημαίνει ο καθηγητής Θ. Καρυώτης σε άρθρο του στην SLpress.gr, αλλά εάν αυτό συνδυαστεί με μία κολοτούμπα ή τον εξοβελισμό του Σουλτάνου κάποια θετικά είναι δυνατόν να προκύψουν για την Ελλάδα, γιατί τα νέο-οθωμανικά σχέδια θα μπουν αναγκαστικά στο ράφι.

Ήδη έχουμε ως κεκτημένο, τόσο στα πλαίσια της ΕΕ όσο και της νέας τάξης πραγμάτων στις ΗΠΑ, ότι οι όποιες διαπραγματεύσεις της Ελλάδος με την Τουρκία πρέπει να γίνουν με βάση το σεβασμό στο Διεθνές δίκιο και τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας.  Σταμάτησαν οι συστάσεις των συμμάχων και εταίρων «βρείτε τα μεταξύ σας». Ακόμα και ο Στόλτενμπεργκ σταμάτησε αναφορές που εξίσωναν συμπεριφορές θύτη και θύματος.

Για την Ελλάδα ο δρόμος του μέλλοντός της είναι η συνέχιση της προσπάθειας εμβάθυνσης της ΕΕ με στόχο την ίδρυση των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, ώστε με αυτήν να αντέξουμε στις μεγάλες προκλήσεις του μέλλοντος. Η εμβάθυνση της ΕΕ πρέπει να είναι ο κύριος στόχος και όχι η απομάκρυνση από αυτήν. Συν κινέζικου δράκοντος και χείρα κίνει, για να παραφράσω το γνωστό ελληνικό ρητό, αυτό είναι εφικτό. Μέχρι τότε ας συνεχίσουμε τη στρατηγική των συμμαχιών και των κατάλληλων εξοπλισμών με στόχο την απόκτηση της σίγουρης αποτροπής των τουρκικών απειλών.