Η προσέγγιση Τραμπ-Μακρόν και οι “δυνάμεις της θάλασσας”

Σύμφωνα με τις πληροφορίες που διέρρευσαν από την αμερικανική πρωτεύουσα οι συζητήσεις Τραμπ-Μακρόν στον Λευκό Οίκο κατέληξαν σε μια στρατηγική συμφωνία που ωθεί την Γαλλία στην κορυφή της Ευρώπης, αντί της Γερμανίας. Κάτι που έγινε εμφανές το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα, όταν η Γερμανίδα καγκελάριος επισκέφθηκε την Ουάσιγκτον.

Αυτό το γεγονός δικαιώνει πλήρως τον σχεδιασμό που για πολλούς ήταν αρχικά εξτρεμισμός ή φαντασίωση, αφού δημιουργούσε τις προϋποθέσεις για να μετακινηθεί η Ελλάδα από την βαλκανική ασφυξία στην μεσογειακή ενότητα. Η προσέγγιση ΗΠΑ-Γαλλίας έρχεται να εγγυηθεί μια νέα τάξη πραγμάτων στο κρίσιμο τρίγωνο  Ευρώπη-Ασία-Αφρική. Νέα τάξη που αφορά πρώτιστα τις χώρες , οι οποίες έχουν σχηματίσει ένα πόλο «συνάντησης» πολιτισμών και θρησκειών, αλλά και γεωπολιτικής σταθερότητας, στρατιωτικής συνεργασίας και οικονομικής αλληλοσυγκρότησης. Αναφέρομαι στις «συμμαχικές» Ελλάδα, Κύπρος, Ισραήλ, Αίγυπτος και Ιορδανία.

Μια σειρά εξελίξεων δείχνουν ότι η Ιστορία αναλαμβάνει τον ρόλο της: Η Σαουδική Αραβία συγκλίνει με την Αίγυπτο πλέον από την πλευρά των Αράβων. Η Τουρκία χάνει την πρωτοκαθεδρία της στο Ισλάμ, αλλά και τη σχέση της με την Δύση. Επιστρέφει στις δυνάμεις της “στέππας” μέσα από την πολυδαίδαλη συνεργασία με τη Ρωσία και το Ιράν. Η δε Γερμανία επιστρέφει και αυτή στην Ευρασία, μέσα από τη βόρεια διαδρομή και όχι την ανατολική, όπως η Τουρκία με τους αγωγούς Nord Stream που την συνδέουν με τη Ρωσία. Η ευρωπαϊκή οικονομική ένωση αναζητά την γεωπολιτική διέξοδο μέσα από την συγκρότηση μιας European Sea Union από τις «δυνάμεις της Θάλασσας».

Ο Σαρκοζί απέτυχε και έσυρε την Γαλλία σε μια στενή ανισότιμη σχέση με την Γερμανία στα απόνερα της διεθνούς κρίσης του 2008. Από την Σύνοδο της Νίκαιας καταδίκασε την Ευρώπη στη γερμανική «μεγάλη ιδέα» του Ράιχ με τις δύο πρωτεύουσες, το Βερολίνο και το Παρίσι. Ταυτόχρονα η σχέση αυτή, ως μετεξέλιξη της Ευρώπης του ευρώ, δρομολόγησε την αποσάρθρωση της Ελλάδας μέσα από τις διαδικασίες και το περιεχόμενο των υποχρεωτικών διατάξεων των Μνημονίων σε μια αέναη χρεοκοπία.

Η νέα “Αντάντ”

την παρούσα φάση όμως όλα αλλάζουν. Η νέα πραγματικότητα έκανε την εμφάνιση της  με μάλλον θορυβώδη τρόπο με τους “α λα καρτ” βομβαρδισμούς στη Συρία από τις δυνάμεις των ΗΠΑ, Γαλλίας και Ηνωμένου Βασιλείου. Η συνέχεια, όμως, προβλέπεται πιο σημαντική. Υπάρχουν ουσιώδης προκλήσεις να αντιμετωπίσει στο νέο της ρόλο η Γαλλία. Ειδικά σε χώρες και περιοχές, όπου έχει μεγάλη σχέση στο βάθος της ιστορίας. Όπως η Συρία, το Ιράν και ο Λίβανος, προφανώς και η Λιβύη. Κρίσιμο στοιχείο του νέου περιβάλλοντος θα είναι μια από τις κύριες κινήσεις που έχουν αποφασίσει οι ΗΠΑ επί προεδρίας Τραμπ για τη μεταφορά της πρεσβείας τους στο Ισραήλ από το Τελ Αβιβ στην Ιερουσαλήμ.

Η κίνηση αυτή ακόμη και αν καταλήξει στην μη επίλυση του Παλαιστινιακού μέσα από δύο κράτη, θα πρέπει να απασχολήσει ιδιαίτερα την Ελλάδα, η οποία, σε μια εναρμόνιση όχι μόνον με τις ΗΠΑ αλλά και την Γαλλία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες, να μετακινήσουν και αυτές τις πρεσβείες τους στην Ιερουσαλήμ. Με τον τρόπο αυτό Ελλάδα και Κύπρος με έμπρακτο τρόπο θα δείξουν ότι στηρίζουν και τιμούν τις συμμαχίες τους στην περιοχή της Μεσογείου. Άρα δικαιούνται και αυτές στήριξης σε συνθήκες κρίσης, όπως ήδη άλλωστε η Γαλλία έχει κάνει σε ευρωπαϊκό επίπεδο απέναντι στην Τουρκία με την δήλωση Μακρόν στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για την εγγύηση των ελληνικών συνόρων.

Δομικό στοιχείο στο νέο διεθνές περιβάλλον θα είναι και η διαδοχή στον θρόνο του Ηνωμένου Βασιλείου, όπου πλέον έχει προδιαγραφεί η ανάληψη ευθύνης της Κοινοπολιτείας από την Πρίγκιπα Κάρολο, ενδεχομένως και εσπευσμένα στην περίπτωση που η Βασίλισσα Ελισάβετ παραιτηθεί των καθηκόντων της το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα. Η παρουσία του Καρόλου στον θρόνο της Αγγλίας θα σηματοδοτήσει με μεγαλύτερη ένταση συμβολισμών την είσοδο στη νέα εποχή για την μετά Brexit Ευρώπη.

Αυτό θα πραγματωθεί με την ανασύνταξη και την δραστηριοποίηση της «Αντάντ», με γεωπολιτικό παρανομαστή και στόχο πλέον μια πιο εξωστρεφή Ευρώπη (με κύριους πόλους την Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο) που θα έχει ρόλο στη διεθνή επαναχάραξη των σφαιρών επιρροής και την παγκόσμια ισορροπία, μακριά από τα γερμανικά “κλειστοφοβικά” σύνδρομα. Σε πλήρη εναρμόνιση με τον αμερικανικό «νέο κόσμο», περιφρουρώντας την διατεταγμένη σχέση ισορροπίας με την Ρωσία, που σε καμία περίπτωση δεν είναι δυνατόν να χαρισθεί  από τη Δύση ως “δράκος–σωματοφύλακας” στην κινεζική “μονοκρατορία”.