Η “μήτρα του κακού” συνεχίζει να γεννά βία και θάνατο

Λίγο μετά το παγκόσμιο σοκ από την τρομοκρατική επιχείρηση στους Δίδυμους Πύργους στη Νέα Υόρκη το 2001, ο τότε πρόεδρος Τζωρτζ Μπους τζούνιορ είχε δηλώσει ότι η “μήτρα του κακού” για την ισλαμική τρομοκρατία ήταν το άλυτο πρόβλημα του Παλαιστινιακού ζητήματος. Πώς η βία του πανίσχυρου ισραηλινού στρατού και η καταπίεση των περικυκλωμένων Παλαιστινίων, έγινε για το Ισλάμ και τους Άραβες αιτία μίσους και όρκος εκδίκησης.

Πέρασαν τόσα χρόνια αλλά η “μήτρα του κακού” συνέχισε και συνεχίζει να γεννά άσβεστο μίσος. Κανείς Αμερικανός πρόεδρος δεν κατάφερε να πείσει και περισσότερο να επιβάλει στην ισραηλινή ηγεσία μία βιώσιμη πολιτική λύση. Θυμήθηκα ένα περιστατικό που έχει χαραχτεί στη μνήμη μου. Πριν αρκετά χρόνια, μια Παλαιστίνια φοιτήτρια της Νομικής στο Αμάν της  Ιορδανίας, επιστέφοντας στο σπίτι της στη Γάζα, αντίκρισε μετά από βομβαρδισμούς, τον αδελφό της νεκρό στην πόρτα του σπιτιού τους, με το αίμα του και τα μυαλά του να είναι χυμένα στην είσοδο.

Αυτή η εικόνα τη στοίχειωσε τόσο πολύ, που ένοιωσε ότι δεν μπορούσε να την αντέξει και δεν ήθελε να ζήσει, όπως έγραψε στο μήνυμα που άφησε στους γονείς της. Ζώστηκε με εκρηκτικά, πήγε σε μια πολυσύχναστη καφετέρια του Τελ Αβίβ και ανατινάχθηκε, σπέρνοντας τον θάνατο. Η Ιστορία μας έχει διδάξει κατά τρόπο αναμφισβήτητο ότι η βία γεννάει βία.

Κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα, όταν η οργή των Παλαιστινίων φούντωσε μετά την δικαστική απόφαση για αναγκαστική έξωση και τις απελάσεις οικογενειών από την γειτονιά του Sheikh Jarrah, στην κατεχόμενη από τους Ισραηλινούς Ανατολική Ιερουσαλήμ. Οργανώσεις Ισραηλινών εποίκων προσπαθούν από το 1972 να εκδιώξουν τους Παλαιστίνιους από τα σπίτια τους, με συνεχείς δικαστικές διώξεις. Και η κυβέρνηση Νετανιάχου που καλλιέργησε τον σωβινισμό και τον ρατσισμό για να κυριαρχεί πολιτικά, συνεχίζει να προκαλεί, παρότι τα Ηνωμένα Έθνη έχουν επισημάνει ότι οι προγραμματισμένες απελάσεις μπορεί να ισοδυναμούν με “εγκλήματα πολέμου”.

Οι Αμερικανοί και το εβραϊκό λόμπι

Όλα αυτά συμβαίνουν και συνεχίζουν να συμβαίνουν, επειδή οι αμερικανικές ηγεσίες διαχρονικά, παραμένουν τυφλά δεσμευμένες στην άνευ όρων στήριξη της δράσης των Ισραηλινών. Τον Μάρτιο του 2006,  δύο Αμερικανοί πανεπιστημιακοί καθηγητές Διεθνούς Πολιτικής, ο Τζων Μιρσχάιμερ και ο Στήβεν Ουώλτ, δημοσίευσαν στο περιοδικό London Review of Books την εκτενή έκθεσή τους “The Israel Lobby”, που έκανε πάταγο στις ΗΠΑ, πυροδοτώντας αλυσιδωτές αντιδράσεις.

Οι δύο επιστήμονες μίλησαν για τον παροιμιώδη “ελέφαντα μεσα στο δωμάτιο”… που όλοι τον βλέπουν μα κανείς δεν μιλάει γι’ αυτόν: για την χειραγώγηση της αμερικανικής κοινής γνώμης και της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ από το Εβραϊκό Λόμπι και τα ισραηλινά συμφέροντα. Η επιρροή του εβραϊκού λόμπι στο εσωτερικό των ΗΠΑ, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο, βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στη ήπια ισχύ που έχει προβάλει, με αφορμή τις αποκαλύψεις του Ολοκαυτώματος λίγα χρόνια μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η διεθνής κινητοποίηση των Εβραίων μετά την προσπάθεια μαζικής τους εξόντωσης, προκάλεσε παγκόσμια συγκίνηση και έδωσε στην κοινότητα έναν ισχυρό μοχλό πίεσης, μέσω του οποίου μπορούσαν να διεκδικήσουν τα συμφέροντα τους. Το κεντρικό χαρακτηριστικό που το διακρίνει από τα υπόλοιπα λόμπι, είναι η ομοφωνία και η ενότητα εντός των κύκλων του. Πιθανές διαφωνίες σπάνια εξελίσσονται και ακόμα και σε αυτές τις περιπτώσεις η άποψη του ισραηλινού κράτους δρα σαν Λεβιάθαν ανάμεσα στους διαφωνούντες. Το αποτέλεσμα της ενότητας αυτής είναι το λόμπι εν γένει να λειτουργεί σαν ένα καλά κουρδισμένο ρολόι, με την ομοιομορφία και την μέγιστη αποδοτικότητα να είναι βασικά χαρακτηριστικά του.

Δεν είναι μάλιστα λίγες οι φορές που οι ισραηλινές κυβερνήσεις δρουν παρασύροντας τον Λευκό Οίκο, ειδικά απέναντι σε χώρες ειδικού βάρους και ικανές να αντιδράσουν όπως το Ιράν. Κάποια στιγμή όμως, ο κόμπος θα φτάσει στο χτένι. Και ο κόμπος σε αυτή τη βαρβαρότητα που παρακολουθεί η παγκόσμια κοινότητα έχει πλησιάσει επικίνδυνα κοντά, η βία θα ξεφύγει από τα σύνορα Ισραήλ-Παλαιστίνης.

Η “μήτρα του κακού”

Δυστυχώς ο φανατισμός σε συνδυασμό με τον θρησκευτικό σκοταδισμό των ακραίων εθνικιστών στο Ισραήλ, οδηγούν σε πράξεις ασύμμετρης βίας κατά και άοπλων Παλαιστινίων. Η βία αυτή δεν έχει καμιά προοπτική να φέρει λύση. Δημιουργεί διεθνώς, μάλιστα, μία αποκρουστική εικόνα για τους σύγχρονους Ισραηλινούς και σβήνει τις συμπάθειες που είχαν δημιουργηθεί από το Ολοκαύτωμα.

Ο ρόλος του Ισλάμ στην μεταφορά της κρίσης στα ισραηλινά εδάφη είναι πασιφανής. Και αν οι Παλαιστίνιοι θεωρούνται εύκολος αντίπαλος, δεν συμβαίνει το ίδιο με όλους τους γείτονες της περιοχής. Ας θυμηθούμε την αποτυχημένη εισβολή των ισραηλινών αρμάτων μάχης στο Λίβανο, το φθινόπωρο του 2006, με το εντυπωσιακό κάζο του αήττητου ισραηλινού στρατού από την εξοπλισμένη αντάρτικη Χεζμπολάχ. Και την  ευκαιρία σπεύδει σήμερα να αρπάξει ο Ερντογάν που διεκδικεί το ρόλο του προστάτη των Παλαιστινίων και των μουσουλμάνων γενικώς.

Πώς τελικά θα ζήσουν εν ειρήνη οι Ισραηλινοί σε έναν αέναο πόλεμο με χιλιάδες αθώους να χάνουν τη ζωή τους; Θυμάμαι την περίφημη ισραηλινής παραγωγής ταινία “Το λεμονοδάσος” όπου ένας αξιωματούχος της Μοσάντ είχε κατοικία δίπλα στο λεμονόδασος μιας Παλαιστίνιας αγρότισσας. Οι διενέξεις που πήραν μάλιστα και διεθνείς διαστάσεις, ανάγκασαν στο τέλος, για λόγους ασφαλείας την υπηρεσία του, να χτίσει ένα πανύψηλο τοίχο γύρο από την κατοικία του. Και όταν βγήκε στη βεράντα για να πιεί τον καφέ του, αντί της θέας και των αρωμάτων των λεμονόδενδρων, έβλεπε θλιμμένος και εγκαταλελειμμένος από τη σύζυγό του,  ένα ψυχρό γκρίζο τοίχο.

Ήταν το μήνυμα για το αδιέξοδο των επιλογών του κράτους του Ισραήλ. Επιλογών που συνεχίζονται παρότι αυτή η χώρα με υψηλό επίπεδο επιστημονικής γνώσης και δημιουργός καινοτομιών σε όλα τα επίπεδα, θα μπορούσε να γίνει πανίσχυρη οικονομική δύναμη, η οποία, εκτός από τη στρατιωτική ισχύ θα ασκούσε και μεγάλη πολιτική επιρροή στην ευρύτερη περιοχή.

Όσο όμως  συνεχίζουν να κινούνται στην ίδια γραμμή που γεννά το άσβεστο μίσος, ποτέ δεν πρόκειται να νικήσει κανείς. Και επειδή η χειραγωγημένη από ηγέτες τύπου Νετανιάχου κοινωνία του Ισραήλ δύσκολα θα βρει λύσεις, η παγκόσμια κοινότητα και κυρίως η νέα αμερικανική ηγεσία, πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες που τους αναλογούν για να δοθεί επιτέλους ένα τέλος σ’ αυτή τη ντροπή.