Η ρωσοϋστερία ως πολιτικοοικονομικό εργαλείο

του Δημήτρη Χρήστου  – 

Επικίνδυνες διαστάσεις έχει λάβει η όξυνση στις σχέσεις των ΗΠΑ με τη Ρωσία.  Οι νέες οικονομικές κυρώσεις που επέβαλε στον Τραμπ (σχεδόν ομόφωνα) το Κογκρέσο να τις εφαρμόσει, δεν έμειναν αναπάντητες από τη Μόσχα. Ο Πούτιν ανακοίνωσε -ως πρώτη αντίδραση- την απέλαση 755 Αμερικανών διπλωματών.  «Οι ΗΠΑ έκαναν μία κίνηση, προκειμένου να επιδεινώσουν τις σχέσεις με τη Ρωσία, χωρίς μάλιστα να έχουν προκληθεί» τόνισε, μεταξύ άλλων, ο Ρώσος πρόεδρος και πρόσθεσε ότι «η  κίνηση αυτή περιλαμβάνει και παράνομους περιορισμούς που πλήττουν και τρίτες χώρες συμμάχους της Ρωσίας».

Από πολλούς αναλυτές η απόφαση του Κογκρέσου αναγνωρίστηκε ως μια ισχυρή δοκιμασία για τον Τραμπ. Του ζητούν να αποδείξει πως δεν έχει καμία σχέση με το Κρεμλίνο. Η κατάσταση περιπλέκεται, καθώς από τις κυρώσεις σε βάρος ρωσικών ενεργειακών κολοσσών πλήττονται και τα συμφέροντα χωρών της ΕΕ.

Βρυξέλλες και Βερολίνο δήλωσαν πως αν επιβληθούν τελικά οι εν λόγω κυρώσεις, θα υπάρξει απάντηση, κάτι που έπραξε πρώτη η Μόσχα. Μάλιστα, Ευρωπαίοι κατηγορούν τις ΗΠΑ πως οι κυρώσεις έχουν ως στόχο την προώθηση των αμερικανικών ενεργειακών συμφερόντων. Δηλαδή την εξαγωγή στην ΕΕ υγροποιημένου φυσικού αερίου. Όμως, κάτι τέτοιο είναι δύσκολο να γίνει σε ομαλές συνθήκες, όσο οι αμερικανικές εξαγωγές δεν μπορούν να ανταγωνιστούν, και λόγω κόστους μεταφοράς, το ρωσικό φυσικό αέριο που μεταφέρεται με αγωγούς.

Η ανάγκη για μπαμπούλα

Υπάρχει ένα κρίσιμης σημασίας ερώτημα. Γιατί οι ΗΠΑ μετά την πτώση του κομμουνισμού εξακολουθούν να σημαδεύουν τη Ρωσία ως το μεγαλύτερο αντίπαλό τους; Όσοι έχουν διαβάσει τα βιβλία του Κίσινγκερ “Τάξη πραγμάτων” και το αντίστοιχο του Μπρεζίνσκι “Η μεγάλη σκακιέρα”, έχουν την απάντηση. Το “βαθύ κράτος” των ΗΠΑ και τα συνδεδεμένα με αυτό μεγάλα οικονομικά-στρατιωτικά συμφέροντα χρειάζονται έναν μπαμπούλα. Έτσι, χειραγωγούν ευκολότερα τους αφελείς σε τέτοια ζητήματα Αμερικανούς πολίτες.

Και αυτός ο μπαμπούλας είναι η Μόσχα. Έχουν περικυκλώσει τη Ρωσία με στρατιωτικές βάσεις, από τις Βαλτικές χώρες, την Πολωνία, τη Ρουμανία και την Τουρκία. Υποθέτω ότι θα επιχειρήσουν να εγκαταστήσουν βάσεις και στην Ουκρανία. Και τώρα οργίστηκαν οι κόνγκρεσμεν με την προσάρτηση της Κριμαίας στη Ρωσία. Στην οποία Κριμαία το 90% των κατοίκων της είναι Ρώσοι και η προσάρτηση έγινε κατόπιν δημοψηφίσματος. Η απόσχιση του Κοσόβου από τη Σερβία, δεν πιάνεται διότι το “πιάνεται” το αποφασίζει η Ουάσιγκτον.

Τη στιγμή που εφαρμόζουν μια στρατηγική στρατιωτικής, πολιτικής και οικονομικής ασφυξίας της Ρωσίας, απαιτούν από όλο τον κόσμο να αποδέχεται το δικαίωμα(!) των ΗΠΑ να επεμβαίνουν όπου Γης, όταν θεωρούν ότι απειλούνται τα  συμφέροντά τους.  Και τι είναι τα αμερικανικά συμφέροντα; Είναι ο νέος καταστατικός χάρτης του κόσμου!

Προειδοποιητικές αντιδράσεις

Όμως, όταν ξεπερνάς τα όρια και θίγεις τα συμφέροντα μεγάλων οικονομιών, όπως είναι σήμερα η Ευρώπη, η Κίνα και η Ρωσία, είναι απολύτως φυσικό να υπάρξουν αντιδράσεις. Αντιδράσεις που μπορεί όχι μόνο να ακυρώσουν τους στρατηγικούς σου σχεδιασμούς, αλλά και να πλήξουν σοβαρά τα δικά σου συμφέροντα.

Διότι -όπως λένε οι Κίσινγκερ και ο Μπρεζίνσκι- η αμερικανική αρχιτεκτονική ελέγχου του κόσμου, πριν τη σύγκρουση με την Κίνα, προβλέπει την απομόνωση της Ρωσίας από την Ευρώπη και τον έλεγχο της ευρωπαϊκής πολιτικής. Όμως, η αποχώρηση της Βρετανίας και η περιθωριοποίηση εντός της ΕΕ των ανατολικοευρωπαϊκών χωρών, που είναι αφοσιωμένες στον αμερικανικό παράγοντα, απελευθερώνουν ιδέες και βούληση για ολοκλήρωση της ΕΕ ακόμα και σε στρατιωτικό επίπεδο.

Άλλωστε, τους σχεδιασμούς αυτούς έχουν λάβει υπόψη τόσο η Μόσχα όσο και το Πεκίνο. Οι Κινέζοι γνωρίζουν ότι αμέσως μετά την απομόνωση της Ρωσίας έρχεται η δική τους σειρά να προσαρμοστούν στις αμερικανικές απαιτήσεις. Και φυσικά δεν θα κάτσουν με σταυρωμένα χέρια. Είναι ενδεικτικό ότι για πρώτη φορά κινεζικά πολεμικά σκάφη έλαβαν μέρος μαζί με ρωσικά σε ασκήσεις στη Βαλτική Θάλασσα!

Τα πεδία των συγκρούσεων

Ο Τραμπ είναι ένα κορόιδο που συρρικνώνει την επιρροή των ΗΠΑ στην Ασία και βοηθά την Κίνα να γίνει σπουδαία ξανά (παράφραση του Make America Great Again)”), έγραψαν οι New York Times. Αναφέρονταν στην απώλεια συμμάχων στην Ασία, ύστερα από την απόφαση του Τραμπ να «σκίσει την συμφωνία TPP την πρώτη κιόλας εβδομάδα στο Οβάλ Γραφείο».

Φοβάμαι ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Το πεδίο σύγκρουσης σήμερα είναι στην Ευρώπη και δεν ήταν καθόλου τυχαία η διακομματική συμφωνία στο Κογκρέσο να θέσουν τον πρόεδρο Τραμπ σε ομηρία. Μετά το πρώτο χαστούκι για το  Obamacare, επιβάλλουν  μέτρα, που ο ίδιος Τραμπ δεν επιθυμούσε και μάλιστα τα χαρακτήρισε αντισυνταγματικά.

Και λέω ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, διότι ακόμα και αν η Ευρώπη περιορίσει τις εισαγωγές ενέργειας από τη Ρωσία, η αχανής χώρα του Πούτιν έχει εναλλακτικές λύσεις. Έχοντας σύνορα με την Ασία και τεράστιες πηγές ενέργειας, μπορεί κάλλιστα να διοχετεύσει το φυσικό της αέριο προς Ανατολάς για να καλύψει μεγάλα κενά στις αναδυόμενες ασιατικές αγορές, όπου κατοικεί το 60% του παγκόσμιου πληθυσμού.

Προς τις χώρες, όπου οι καταναλωτικές ανάγκες πολλαπλασιάζονται, όσο αυξάνει το ΑΕΠ τους. Το θέμα είναι ότι οι ευρωπαϊκές επιχειρήσεις, εκτός από την ενεργειακή συνεργασία, έχουν μεγάλα συμφέροντα στη ρωσική αγορά, που λόγω μεγέθους, δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητη.

Συμπέρασμα

Στην προσπάθεια να τεθεί ο πρόεδρος Τραμπ υπό έλεγχο και να υποχρεωθεί να ακολουθεί τις υποδείξεις του αμερικανικού “βαθέως κράτους” και των διάσπαρτων εξουσιών, οι ΗΠΑ κινδυνεύουν να περιέλθουν σε σχετική απομόνωση. Οι αντιδράσεις για τις νέες οικονομικές κυρώσεις είναι καμπανάκια συναγερμού.

Για ένα κράτος που έχει μάθει να επιβάλει με κάθε μέσο τη θέση του, αυτό θα είναι νέα κατάσταση που ενδέχεται να το εξωθήσει σε απρόβλεπτες αντιδράσεις.

Η παγκόσμια ηγεμονία δεν εξαρτάται μόνον ή κυρίως από στρατιωτικά μέσα και αυτό το έχει κατανοήσει πλήρως το Πεκίνο που απλώνει τα πλοκάμια παντού, μέσω των οικονομικών συναλλαγών.