Η θύελλα της Θουριγγίας – Το βατερλώ της Χριστιανοδημοκρατίας

Επί μια βδομάδα το πολιτικό σύστημα της Γερμανίας βρίσκεται σε μια απρόσμενη περιδίνηση. Τα πρώτα θύματά της είναι ο δημοκρατικά εκλεγμένος πρωθυπουργός ενός γερμανικού ομοσπονδιακού κρατιδίου, της Θουριγγίας, όπως και το “δημιούργημα της Μέρκελ”, η πρόεδρος και υποψήφια καγκελάριος του ισχυρότερου γερμανικού πολιτικού κόμματος (CDU), Άνεγκρετ Κραμπ-Καρενμπάουερ. Οι δυο τους, εκών άκων οδηγήθηκαν σε παραίτηση.

Αιτία ήταν “το σπάσιμο ενός ταμπού”, όπως χαρακτηρίστηκε η απροσδόκητη εκλογή του φιλελεύθερου πολιτικού του FDP Κέμμεριχ. Η εκλογή έγινε με τις ψήφους, όχι μόνο των χριστιανοδημοκρατών αλλά και του “παρείσακτου” ακροδεξιού, λαϊκιστικού κόμματος AfD, που με αυτήν την “καιροσκοπική” επιλογή του αιφνιδίασε τους πάντες.

Μετά το πρώτο σοκ, όπως αναμενόταν, μια παραδοσιακά καλοκουρδισμένη μηχανή αγανάκτησης, οργής και προπαγάνδας των μέινστριμ αλλά και όλων των παραδοσιακών κομματικών μηχανισμών τέθηκαν σε συναγερμό. Δεν έμειναν μόνο στα αναθέματα, στους εκβιασμούς, στους εκφοβισμούς και στις απειλές, αλλά ανασύρθηκαν αμέσως οι σκιές του Χίτλερ και της Βαϊμάρης και ό,τι κακορίζικο υπάρχει στη σκοτεινή γερμανική ιστορία.

Το γεγονός ότι ένα ομοσπονδιακό κρατίδιο μετατράπηκε σε πολιτικό “προτεκτοράτο” της ομοσπονδιακής κυβέρνησης μετά από “ντικτάτ”, εν είδει Πολιτμπιρό, της καγκελαρίου από τη μακρινή Νότια Αφρική όπου βρίσκονταν και την απαίτηση άμεσης “ανάκλησης του εκλογικού αποτελέσματος” ελάχιστα απασχόλησε τον “ποιοτικό” γερμανικό τύπο. Όπως και το αυτονόητο ότι στις δημοκρατίες εκλογικά αποτελέσματα διορθώνονται μόνο με άλλες εκλογές, εφόσον προκηρυχτούν.

Οι αναταράξεις Χριστιανοδημοκρατίας

Μπροστά στον κίνδυνο ο “Μεγάλος Συνασπισμός” (CDU-CSU-SPD) να τιναχτεί στον αέρα, καθώς οι συγκυβερνώντες σοσιαλδημοκράτες διαμήνυσαν πως δεν θα αποδεχτούν ποτέ την “ασυγχώρητη” πράξη της Θουριγγίας και θα αποχωρούσαν από την κυβέρνηση, η κα Μέρκελ πέρασε στην αντεπίθεση. Η δήλωσή της ότι «το AfD θέλει να καταστρέψει τη δημοκρατία» έγινε σημαία όλου του γερμανικού “δημοκρατικού τόξου”. Η γερμανική ακροδεξιά από την πλευρά της κατέφυγε στα γερμανικά δικαστήρια ενάντια στην καγκελάριο με την κατηγορία του “εξαναγκασμού” και την παράβαση καθήκοντος.

Όμως, όλα αυτά τα επικοινωνιακά τρικ δεν κρύβουν ότι οι αναταράξεις και τα ρήγματα μέσα στο χριστιανοδημοκρατικό κόμμα είναι πλέον τέτοιας μορφής που υπάρχει ο εξής κίνδυνος για τους χριστιανοδημοκράτες: ν’ ακολουθήσουν την πτωτική πορεία των σοσιαλδημοκρατών. Συνάμα, είναι ορατό και το άστρο που “τρεμοσβήνει” της κας Μέρκελ, στην οποία χρεώνονται όχι μόνο η “ατυχής” επιλογή της διαδόχου της, Άνεγκρετ Κραμπ-Καρενμπάουερ, μιας “Mini-Merkel” όπως την αποκαλούν αλλά και οι αλλεπάλληλες εκλογικές ήττες τον τελευταίο χρόνο.

Κάποιοι επώνυμοι, μάλιστα, από το κόμμα της δεν το κρύβουν: «Η Μέρκελ πρέπει να φύγει». Είναι ξεκάθαρο πλέον ότι το CDU είναι ένα κόμμα που είχε χάσει προ πολλού τη “συντηρητική” ταυτότητά του και τον προσανατολισμό του. Σε αυτό ευθύνες έχει και η “προαγωγός” της Κραμπ-Καρενμπάουερ, η καγκελάριος Μέρκελ, καθώς ο “καταμερισμός” αρμοδιοτήτων μέσα στο κόμμα, μετά την αποχώρησή της τον Δεκέμβριο του 2018 από την προεδρία του κόμματός της, δεν λειτούργησε ποτέ ικανοποιητικά.

Καταιγίδα από τα αριστερά

Μετά τον “σεισμό” της Ερφούρτης, της πρωτεύουσας της Θουριγγίας, ακολούθησε όμως και μια μιντιακή “καταιγίδα” από τα αριστερά, που φαίνεται πως κερδίζει από αυτόν τον “σεισμό”. Οι χριστιανοδημοκράτες κατηγορούνται για “ακόμα πιο δεξιά στροφή”, όταν άπαντες γνωρίζουν ότι η κα Μέρκελ ουσιαστικά τους “σοσιαλδημοκρατικοποίησε” σε μια σειρά από σημαντικά θέματα (μεταναστευτικό, ενεργειακό, κλίμα κ.α.).

Ο ίδιος ο Όσκαρ Λαφοντέν μας θύμισε ότι «πολλά μέλη του CDU μετά το τέλος του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου απέκρυψαν το ναζιστικό τους παρελθόν και έγιναν ακόμα και πρωθυπουργοί (Κουρτ Γκέοργκ Κίζινγκερ), όπως επίσης  ότι το χριστιανοδημοκρατικό κόμμα απορρόφησε το CDU της Ανατολικής Γερμανίας, που ήταν παράρτημα του σοσιαλιστικού SED, μαζί και τη γραμματέα της κομμουνιστικής νεολαίας  FDJ, τη σημερινή καγκελάριο Μέρκελ, που ήταν υπεύθυνη για την προπαγάνδα και την αγκιτάτσια γι’ αυτό και της επιτρεπόταν να σπουδάσει στο εξωτερικό και να ταξιδεύει στη Δύση».

Ήδη, λίγες μόνο ημέρες μετά την “παταγώδη” παραίτηση Κέμμεριχ, το σίγουρο είναι η εκλογική υποχώρηση του CDU, ο καταποντισμός του FDP, η σταθεροποίηση του SPD και των Πρασίνων και η άνοδος των δύο άκρων, της αριστεράς (Die Linke) και της ακροδεξιάς (AfD). Το ενδεχόμενο, μάλιστα, ο επόμενος καγκελάριος τον ερχόμενο χρόνο (ή και νωρίτερα) να προέρχεται από το κόμμα των Πρασίνων αποτελεί πλέον μία εναλλακτική στη μέχρι τώρα μονοτονία των δύο μεταπολεμικά κυρίαρχων λαϊκών κομμάτων CDU και SPD.

Δύσκολη η συγκρότηση κυβερνήσεων

Είναι σαφές, επίσης, ότι η εμφάνιση του AfD στα πολιτικά δρώμενα της Γερμανίας μετά το 2015 και η συνεχής ισχυροποίησή του, ιδιαίτερα στην πρώην Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας, είναι κυρίως απόρροια της αποτυχημένης μερκελικής μεταναστευτικής πολιτικής και του επιπόλαιου ισχυρισμού της ότι «θα τα καταφέρουμε».

Το γεγονός αυτό κάνει τη συγκρότηση κυβερνήσεων, ιδιαίτερα στα κρατίδια όπου έχει μεγάλο ποσοστό το AfD, ακόμα πιο δύσκολη. Γι’ αυτό κι όλο το “παραδοσιακό” πολιτικό και μιντιακό σύστημα έχει πλέον ένα κοινό σύνθημα: «ο αγώνας εναντίον του AfD είναι ο στόχος όλων των στόχων».

Ο διεθνής τύπος έδειξε κι αυτός ν’ ανησυχεί ιδιαίτερα για την επερχόμενη “μετά-Μέρκελ” εποχή και ν΄αγωνιά για τη σταθερότητα της ηγετικής δύναμης της Ευρώπης. Το επόμενο εξάμηνο η Γερμανία αναλαμβάνει την ευρωπαϊκή προεδρία για να διαχειριστεί ζωτικά θέματα όπως η “μεταρρύθμιση” της μεταναστευτικής πολιτικής της ΕΕ. Τα ερωτήματα διαδέχονται το ένα το άλλο, και πολλά μένουν αναπάντητα.

Όλοι, όμως, συμφωνούν λίγο-πολύ με τη γενική διαπίστωση του λονδρέζικου Times: «Όσο περισσότερο τα παραδοσιακά κόμματα γυρεύουν καταφύγιο σε ασταθείς μεγάλους συνασπισμούς, προκειμένου ν΄αποκλείσουν τους λαϊκιστές, τόσο πιο πολύ αυτοί ισχυροποιούνται. Όποτε οι λαϊκιστές όμως γίνονται μέρος της κυβέρνησης, όπως πχ στην Αυστρία, τη Φινλανδία ή την Ιταλία, καταρρέουν αμέσως…. Ο τεμαχισμός του πολιτικού τοπίου μπορεί να δυσκολεύει τον σχηματισμό συμμαχικών κυβερνήσεων, δεν τις κάνει όμως αδύνατες».

Στη Γερμανία, αυτό αναμένεται να φανεί σχετικά γρήγορα, όταν κοπάσει η “θύελλα” της Θουριγγίας και προκηρυχτούν εκεί νέες εκλογές. Τουλάχιστον θα είναι και αυτό μια “γλυκιά εκδίκηση” της δημοκρατίας που στέκει πολύ πιο ψηλά από κόμματα τα οποία δεν δικαιούνται να γράφουν τη δημοκρατία και τη λαϊκή ετυμηγορία στα παλιότερα των υποδημάτων τους όταν κινδυνεύουν να χάσουν την πολυπόθητη εξουσία ή δεν τους αρέσουν κάποια εκλογικά αποτελέσματα.