Η τρίτη και φαρμακερή σύγκρουση ΗΠΑ-Ευρώπης

Οι δυο πρώτες συγκρούσεις δίνουν την αίσθηση ότι πρόκειται κυρίως για ένα ιδιότυπο εμφύλιο μεταξύ Αγγλοσαξόνων. Η Αγγλία οδηγήθηκε στον αργό θάνατο της αυτοκρατορίας. Γενικότερα, μεταπολεμικά, οι Ευρωπαίοι έχασαν σταδιακά τις αποικίες τους, πηγή και θεμέλιο της οικονομικής και στρατιωτικής τους ισχύος.

Χάθηκαν η Ινδία, η Αλγερία, η Αίγυπτος, το Κονγκό, το Βιετνάμ όπου και η πρώτη ήττα των ΗΠΑ που ακολουθούν, ως άπειροι και αλαζόνες παίκτες, τον δρόμο των Ευρωπαίων. Η μελέτη του Θουκυδίδη πάει στο βρόντο. Ο κατήφορος της Ευρώπης είναι αργός αλλά φαίνεται ιστορικά αναπόφευκτος.

Η πρώτη και η δεύτερη σύγκρουση

Η πρώτη σύγκρουση ήταν όταν οι ΗΠΑ καθυστερούν μελετημένα να μπουν στον Πόλεμο κατά του Χίτλερ και κινούνται μόνο όταν οι Άγγλοι φτάνουν στο “αμήν” οπότε οι Αμερικάνοι εμφανίζονται στο ρόλο του Σωτήρα. Η δεύτερη είναι όταν Άγγλοι-Γάλλοι επιχειρούν το 1956 να ρίξουν τον Νάσερ αλλά τρέπονται σε φυγή από τις ΗΠΑ (δευτερευόντως και από την ΕΣΣΔ) και ο στόλος τους αποχωρεί από το Σουέζ.

Η διαφορά που μας ενδιαφέρει είναι ότι τότε οι ΗΠΑ ήταν ανερχόμενη Δύναμη, ρωμαλέα. Τώρα έχουν δεχθεί χτυπήματα και έχουν χάσει τον σταθερό βηματισμό τους. Ο Τραμπ θέλει να τον ξαναβρούν και στα γρήγορα. Πρέπει να φανεί ότι μόλις “ο μπαμπάς-ΗΠΑ” απλώς εμφανιστεί όλα μπαίνουν αυτομάτως σε τάξη. Και ο αντίπαλος (πρέπει να εμφανιστεί ότι) δεν τολμάει να τα βάλει με τις ΗΠΑ αλλά προτιμάει, συνετά, να αναζητήσει συμβιβασμό. Αλλιώς το κύρος των ΗΠΑ ως Υπερδύναμης θα τρωθεί ανεπανόρθωτα.

Και ο Πούτιν…

Ο Πούτιν γιατί να έχει αντίρρηση; Στα ρωσικά μπλογκ εμφανίζονται αναλυτικά η συγκατάθεση και οι όροι αποδοχής για μια Συμφωνία αλλά και οι ζωηρές επιφυλάξεις όχι τόσο για την ειλικρίνεια του συγκροτήματος Εξουσίας του Τραμπ, αλλά κυρίως για την ικανότητά του να επιβληθεί στους αντιρρησίες.

Το κρίσιμο είναι η ταχύτητα επιβολής της Ομάδας Τραμπ στους αντιπάλους εσωτερικούς και εξωτερικούς, ιδίως στους Ευρωπαίους. Αν χαθεί από την Οθόνη η εικόνα της κραταιάς Αμερικής, του αδιαμφισβήτητου αφεντικού που επιβάλλεται χωρίς αντιρρήσεις, τότε όλα χάνονται. Γι’ αυτό φαίνεται βιαστικός, υπόσχεται άμεσες, γρήγορες λύσεις. Είναι ζωτικά επείγον να δείξει ότι η Αμερική μπορεί να γίνει γρήγορα Μεγάλη Ξανά (Great Again). Όχι τόσο επειδή οι αντίπαλοι είναι επικίνδυνοι αλλά επειδή οι ΗΠΑ είναι εύθραυστες.

Ο Ζελένσκι νόμιζε ότι μπορούσε να βρει αποκούμπι στους Ευρωπαίους που, όμως, από συνέταιροι, έστω ονομαστικά, μετατρέπονται σε υποτακτικούς ακόλουθους. Ο Τραμπ πρέπει να τους τσακίσει, αυτόν και τους Ευρωπαίους ώστε να επιστρέψουν στην τάξη έρποντας και γρήγορα γιατί κάθε υποψία αδυναμίας μπορεί να τινάξει την εικόνα της αμερικανικής Ισχύος στον αέρα. Και τότε ο Τραμπ σαν «ιδανικός κι ανάξιος εραστής» θα έχει «ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ»… όπως θα έλεγε και ο Νίκος Καββαδίας.