Ιστορική τεκμηρίωση δια του σινεμά! – Μία απάντηση στον Π. Ζολώτα

Βρίσκω εξοργιστική την προσπάθεια ορισμένων να εξωραΐσουν την πολιτική Νετανιάχου στο όνομα κάποιας δήθεν “στρατηγικής ανάγκης” που δένει –λένε– την Ελλάδα με το Ισραήλ. Εξοργίζομαι δε ακόμα περισσότερο όταν για να αποδείξουν το αληθές των λόγων τους προσφεύγουν σε ιστορικά παραδείγματα αναφερόμενα σε εποχές που δεν γνωρίζουν και δεν τους ενδιαφέρει να γνωρίσουν.

Πρόσφατο θύμα των ιστορικών τους παραισθήσεων οι περιπέτειες του “Μπεν Γιουσούφ” τις οποίες αναλαμβάνει να μας εξιστορήσει ο κ. Παναγιώτης Ζολώτας. Για να αποδείξει ότι οι μουσουλμάνοι Άραβες από τον “Μπεν Γιουσούφ” ως την Χαμάς είναι πάντα βίαιοι, βάρβαροι και άτιμοι, μελέτησε ενδελεχώς την ιστορία της Reconquista, δηλαδή τους πολέμους ανάμεσα στους χριστιανούς βασιλείς της Καστίλλης και τους Άραβες της Ισπανίας. Πως την μελέτησε; Μα είδε την παλιά καλή ταινία “Ελ Σιντ”. Η ταινία αυτή διακρίθηκε για τους ηθοποιούς της (Τσάρλτον Ίστον, Σοφία Λώρεν) αλλά όχι για την ιστορική της ακρίβεια.

Ακόμα και στα βασικά: Η Βαλένθια τελικά έπεσε στα χέρια των Αράβων καθώς δεν φαίνεται να τους τρόμαξε ο νεκρός-ζωντανός Ελ Σιντ. Ο τελευταίος μάλλον δεν ήταν εξάλλου εκεί: είχε πεθάνει το 1099 και η Βαλένθια έπεσε στα 1100 (εκείνο δε τον καιρό δεν είχαν και ψυγεία!) Α! επίσης “Μπεν Γιουσούφ” δεν υπήρξε. Υποτιμητικά η ταινία ονομάζει έτσι τον Yusuf Ibn Tashfin – μεγάλο ηγεμόνα του Μαρόκου (1061-1106), ιδρυτή της λαμπρής πόλης του Μαρακές (που έδωσε και το όνομα στο Μαρόκο). Επιπλέον ο πόλεμος είχε φεουδαλικό χαρακτήρα και οι αντίπαλοι δεν χωρίζονταν αυστηρά σε χριστιανούς και μουσουλμάνους. Μεγάλο μέρος των αραβικών στρατευμάτων αποτελούνταν από χριστιανούς – πολλοί άρχοντες ανάμεσά τους.

Προφανώς η ταινία, γυρισμένη στα 1961, όπου μαινόταν ο πόλεμος στην Αλγερία και όλος ο Αραβικός Κόσμος είχε ξεσηκωθεί ενάντια στην αποικιοκρατική Δύση, εμφανώς δεν συμπαθεί τους μουσουλμάνους. Για τα ύστερα της αποικιοκρατίας μιλάμε… Αυτό δεν εμποδίζει τον δια του κινηματογράφου ιστορικό να παρομοιάζει τον Ελ Σιντ με τον Αθανάσιο Διάκο και –αλλάζοντας τις εποχές– να παρομοιάζει τον σημερινό αγώνα του Ισραήλ με τις ηρωϊκές εποχές των Ελ Σιντ και Αθανασίου Διάκου που πολέμησαν για την “πίστη”. Προφανώς χριστιανισμός και εβραϊσμός είναι οι θρησκείες του καλού και το Ισλάμ θρησκεία του διαόλου.

Χαμάς και Ισραήλ

Μεταφερόμενος δε στο σήμερα εξηγεί –με βάση την ιστορία!– γιατί η Χαμάς είναι ένοχος γενοκτονίας. Το λέει –μας λέει ο αρθρογράφος– και το καταστατικό της: σε απλά λόγια η Χαμάς λέει ότι το Κράτος του Ισραήλ είναι παράνομο (δημιουργήθηκε ερήμην και σε βάρος του λαού της Παλαιστίνης) και πρέπει να καταστραφεί. Για την ακρίβεια το Καταστατικό λέει να καταστραφεί το Κράτος όχι ο εβραϊκός λαός. Ένα κράτος που έχει αναγάγει τη δολοφονία, το θανατικό και την καταστροφή σε επίσημη πολιτική. Πολλοί και στη Δύση είναι της άποψης ότι κάθε εγκληματικό κράτος πρέπει να καταστρέφεται. Έχουν άδικο;

Η Χαμάς λοιπόν κατά τον δια του κινηματογράφου ιστορικό έχει προθέσεις γενοκτονίας. Προφανώς δια του κινηματογράφου μαθηματικά δεν μαθαίνονται. Οι νεκροί Παλαιστίνιοι στους τρεις αυτούς μήνες είναι 23.000 και 10.000-20.000 οι αγνοούμενοι στα ερείπια. Από το 2008 ως τον Σεπτέμβριο του 2023 6.500 Παλαιστίνιοι δολοφονήθηκαν από το Ισραήλ. Όσοι δε έζησαν έζησαν φυλακισμένοι, ως παιδιά ενός κατώτερου Θεού, παραδομένοι στην βία του αλαζόνα άρπαγα της πατρίδας και της γης τους.

Δεν ξέρω σε ποιον να αποδώσω το έγκλημα της γενοκτονίας: το δείχνουν καλύτερα από εμένα οι αριθμοί και οι εικόνες της καταστροφής. Το έγκλημα του ρατσισμού και της μισαλλοδοξίας το διεκδικούν πάντως επάξια οι δια του κινηματογράφου υπερασπιστές του κράτους-εγκληματία του Ισραήλ.