Κακό προηγούμενο για την Κύπρο ο ακρωτηριασμός της Ουκρανίας

Υπάρχει μια γενική- ενίοτε ισοπεδωτική- προσέγγιση των ζητημάτων από τον Αμερικανό Πρόεδρο, αν και πολλές φορές κάνει ένα βήμα μπροστά και δυο πίσω. Η γενική θεώρηση κινείται στη λογική του ότι “δεν λύνεται, κόβεται”. Και αυτή η νέα προσέγγιση αφορά και την οικονομία, το εμπόριο αλλά και τα διεθνή ζητήματα. Το σχέδιο Τραμπ για την Ουκρανία, το οποίο τέθηκε υπό μορφή “είτε το αποδέχεστε είτε τέλος, δεν ξανασχολούμαστε”, συνιστά αναγνώριση των αποτελεσμάτων της εισβολής και κατοχής εδαφών της χώρας αυτής από τη Ρωσία.

Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ στο διεθνή Τύπο, το σχέδιο προβλέπει την επίσημη προσάρτηση της Κριμαίας στη Ρωσίας, την ντε φάκτο αναγνώριση της ρωσικής κατοχής σε εδάφη των περιφερειών Ντονέτσκ, Λουγκάνσκ, Χερσώνας και Ζαπορίζια, τη δέσμευση ότι η Ουκρανία δεν θα ενταχθεί ποτέ στο ΝΑΤΟ και την άρση των κυρώσεων που επιβλήθηκαν στη Ρωσία μετά το 2014. Σε αντάλλαγμα όλων των πιο πάνω, η Ρωσία δεν θα επιμείνει στη διεκδίκηση (άλλων) εδαφών, θα επιστρέψει το μικρό μέρος της επαρχίας Χάρκοβο. Φορτώνει δε την ασφάλεια της Ουκρανίας στους Ευρωπαίους.

Ακρωτηριασμός ή αυτοχειρία για την Ουκρανία

Στο σχέδιο αυτό αντιδρά το Κίεβο. Ο καλομαθημένος των δυτικών, Βολοντιμίρ Ζελένσκι, ο οποίος μπήκε σε ένα πόλεμο ενθαρρυμένος από τις ΗΠΑ, τη Βρετανία και ισχυρούς παίκτες της ΕΕ, προφανώς και δεν είναι ευχαριστημένος. Δεν θα μπορούσε να ήταν ο οποιοσδήποτε. Ο Ζελένσκι επιχειρεί χωρίς να το απορρίψει να μην το αποδεχθεί. Δύσκολο να το πετύχει. Το δίλημμα Τραμπ είναι ξεκάθαρο.

Η αποδοχή του σχεδίου συνιστά μια λύση εδαφικού ακρωτηριασμού της χώρας και η αποδοχή του θα συνιστά πολιτική αυτοχειρία. Και για τον ίδιο τον Ζελένσκι, που δεν είναι αυτό το θέμα ούτε και ενδιαφέρει, περισσότερο, όμως, για τη χώρα. Σύμφωνα με το Βασίλη Φούσκα, που σωστά θεωρεί πως η Ουάσινγκτον κινείται με βάση σχεδίου και δεν είναι απλές υπερβολές, του Προέδρου, «το επιτελείο Τραμπ φαίνεται να έχει πειστεί ότι η Ρωσία δεν πρέπει πια να δαιμονοποιείται για να δικαιολογεί μια επιθετικότητα εναντίον της και ότι πρέπει να συμπεριληφθεί στο Ευρωπαϊκό σύστημα ασφάλειας. Ο πόλεμος της Ουκρανίας έδειξε τα όρια της επέκτασης του ΝΑΤΟ…».

Το ζήτημα είναι να μην αποτελέσει η αμερικανική φόρμουλα για το Ουκρανικό προηγούμενο, είτε γίνει αποδεκτή είτε όχι, για άλλες περιπτώσεις. Είναι σαφές πως εάν γίνει αποδεκτή η φόρμουλα, όπως αυτή παρουσιάζεται, θα πρέπει να αποδεχθεί το Κίεβο πως θα αναγνωρίσει τα δεδομένα επί του εδάφους. Εάν δεν το δεχθεί, οι ΗΠΑ προειδοποιούν ότι θα εγκαταλείψουν την προσπάθεια, θα σταματήσουν την όποια βοήθεια ενώ θα αφήσουν τους Ευρωπαίους να βγάλουν τα… κάστανα από τη φωτιά.

Αλίμονο μην ανακαλύψει ο Τραμπ την Κύπρο!

Αν και τα δυο ζητήματα, το Ουκρανικό και το Κυπριακό δεν είναι τα ίδια, ούτε ιστορικά ούτε και γεωπολιτικά, αυτό προφανώς δεν θα απασχολήσει τον Τραμπ, στην περίπτωση που περιέλθει στα “ραντάρ” του το Κυπριακό. Σε μια τέτοια περίπτωση, εάν δηλαδή αποφασίσει να ασχοληθεί με τον… τρόπο του, θα είναι για εμάς εφιάλτης. Τη στιγμή, μάλιστα, που κατά καιρούς εκφράζει το θαυμασμό του για τον Ερντογάν.

Οψόμεθα, λοιπόν, να περάσουμε κάτω από τα ραντάρ του. Να μην θέλει να δώσει λύση διά του “ό,τι έγινε, έγινε” αυτή θα είναι η “λύση”. Να γίνει, δηλαδή, αποδεκτή “η τουρκική πραγματικότητα”. Όσο δε αφορά την άλλη του συμπάθεια, τον Νετανιάχου, υπενθυμίζεται το σχέδιο του για τη Γάζα. Να… μετακινηθούν οι Παλαιστίνιοι για να γίνει η Γάζα “Ριβιέρα της Μέσης Ανατολής”