Κι όμως, ΗΠΑ και Ρωσία παίζουν θέατρο…

Η περιοδεία Μπλίνκεν σε Τουρκία και Ελλάδα μοιάζει περισσότερο με μια μεγάλη θεατρική παράσταση παραπλάνησης, παρά με συνήθη περιοδεία ενός ισχυρού αξιωματούχου της μεγαλύτερης δύναμης στον Κόσμο. Κρύβει παρά φανερώνει τους σκοπούς, τα δε τυχόντα επιτεύγματα παραμένουν άδηλα. Για παράδειγμα δεν υπήρχε λόγος να ανακοινωθεί ότι το Κρεμλίνο είχε ενημερωθεί “την τελευταία στιγμή” για την επίσκεψη Μπάιντεν στην Ουκρανία. Όταν έχει από καιρό (τουλάχιστον μήνες) ανακοινωθεί ότι είναι σταθερές οι αμοιβαίες ενημερώσεις Ουάσιγκτον-Μόσχας.

Οι δημόσιες ανακοινώσεις για τις συναντήσεις Μπάιντεν-Ζελένσκι δεν πρόσθεσαν κάτι το απροσδόκητο. Οι Ρώσοι ξέρουν. Η δήθεν μυστικότητα όξυνε απλώς την περιέργεια και τις υποψίες ότι κάτι υπάρχει στον πάτο της σούπας. Το ελάχιστο είναι, ας πούμε, η αλληλοσυνεννόηση Μόσχας-Ουάσιγκτον για τους προσεχείς αμερικανικούς σχεδιασμούς για την εξέλιξη του πολέμου, πιθανόν και για την τύχη του Ζελένσκι.

Επίσης, η ενημέρωση από την ρωσική πλευρά για τις δημόσιες αντιδράσεις του Κρεμλίνου, ώστε να μην υπάρχουν απροσδόκητα και αιφνιδιασμοί. Όλα αυτά δεν σημαίνουν στημένη δουλειά και τσάμπα σκοτωμούς στο πεδίο. Σημαίνουν απλώς γνωστοποίηση των ορίων του είδους “θα κάνουμε αυτό, αλλά όχι το άλλο και φροντίστε να μην ξεπεράσετε και εσείς τα όρια, για να μην φτάσουμε στα πυρηνικά”.

Η μυστηριώδης περιοδεία Μπλίνκεν…

Στην ερώτηση ποιος θα νικήσει η απάντηση για εμάς, τους εκτός παιγνίου, είναι “θα το δούμε”. Οι άλλες απαντήσεις (από τα ΜΜΕ και διάφορους “ειδικούς” και μη) είναι σκέτη προπαγάνδα από όλες τις πλευρές, ή τέλος πάντων είναι λίαν δυσχερές να ξεχωρίσει κανείς αν κάποιος κρίνει ψύχραιμα και αμερόληπτα. Ο Πούτιν επανέλαβε μόλις χθες ότι τα πυρηνικά είναι πάντα στο τραπέζι, δήλωση που επιδέχεται διπλή ερμηνεία.

Η μια είναι η προφανής απειλή. Η άλλη είναι να διευκολύνει τις ΗΠΑ σε ελιγμούς στο εσωτερικό και στο εξωτερικό (Ζελένσκι), ώστε ενώπιον πραγματικής πυρηνικής απειλής να οδηγηθούμε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Όπως έγινε με Παπανδρέου-Οζάλ στα ελληνοτουρκικά στη δεκαετία του 1980. Είναι η “συνταγή Κίσινγκερ”. Δύσκολη είναι και η απάντηση γιατί αυτή τη φορά επιλέχθηκε αυτός ο μυστηριώδης τρόπος ανακοίνωσης της περιοδείας Μπλίνκεν. Εκτός αν σκοπός ήταν ακριβώς να τραβήξει την προσοχή του κόσμου η επίσκεψη Μπλίνκεν, ως προάγγελος εξελίξεων.

Ειδικά για τη χώρα μας, όπου τη λείανση του εδάφους την ανέλαβε με θάρρος η Ντόρα Μπακογιάννη. Αλλά λείανση ποιου πράγματος ακριβώς; Οι Τούρκοι όταν μιλάνε για το Αιγαίο θέτουν ως σημείο αιχμής θέματα κυριαρχίας, έστω και αν δεν προτάσσουν αυτό το ζήτημα άμεσα, ρητά και με απόλυτη σαφήνεια. Η αποστρατικοποίηση των νησιών είναι μόνο ένα πρώτο βήμα, με μη αποκρυπτόμενο δεύτερο βήμα την κατοχή τους.

Αν όλο κι όλο το ζήτημα ήταν η οικονομική εκμετάλλευση του υποθαλάσσιου πλούτου του Αιγαίου, χωρίς αμφισβήτηση της κυριαρχίας, θα μπορούσε να υποθέσει κανείς δυνατότητες μιας εμπορικής συμφωνίας, όπου τον πρώτο και κυρίαρχο λόγο θα είχαν οι αμερικανικές εταιρίες εξόρυξης. Αλλά, ως γνωστόν, οι Τούρκοι άλλα θέλουν. Γι’ αυτό κάθε κίνηση “καλής θέλησης” από την πλευρά μας, ο κόσμος την βλέπει με μισό μάτι και αντιδρά.

Δευτερεύουσες επιπτώσεις

Μια δευτερεύουσα επίπτωση της επίσκεψης Μπλίνκεν είναι ότι πιθανόν σε μια νέα κυβέρνηση της ΝΔ (αν είναι αυτοδύναμη) ο Δένδιας δεν θα είναι, καθώς λένε, στο υπουργείο Εξωτερικών. Ούτε κρύο, ούτε ζέστη! Ο Δένδιας έχει ταχθεί επισήμως εναντίον των εξορύξεων στο Αιγαίο, αλλά κανονικά δεν έχει αυταπάτες, όπως δεν είχε και ο γνωστός λαγός όσο η τίγρης ήταν μακριά!

Τέλος, ακόμα και ο πιο σημαντικός από τους επιτελικούς καθεστωτικούς οργανισμούς στις ΗΠΑ, η Rand Corporation, προειδοποίησε την αμερικανική κυβέρνηση ότι πρέπει να τελειώνει τον ουκρανικό πόλεμο. Η επιθυμία του Μπρεζίνσκι και τόσων άλλων να μετατρέψουν τη Ρωσία σε αμερικανικό προτεκτοράτο και πάντως σε δευτερεύουσα περιφερειακή Δύναμη, πρέπει να πάρει και πάλι αναβολή. Ίσως, λοιπόν, η περιοδεία Μπλίνκεν έχει αθέατες πλευρές, που δικαιολογούν το μυστήριο.

Οι ΗΠΑ ίσως δεν θα εγκαταλείψουν την Ουκρανία, όπως το Αφγανιστάν. Αλλά θα αναζητήσουν δίοδο διαφυγής αρκετά πλατιά, ώστε να σώζει τα προσχήματα για τους ίδιους, να εξασφαλίζει την υπακοή των συμμάχων, ιδίως της Γερμανίας, τη συνοχή του ΝΑΤΟ και τη διατήρηση της εντύπωσης ότι και η Ουκρανία είναι απλώς ένας κακότυχος γύρος και όχι το τέλος του παιχνιδιού. Σ’ αυτό έχουν δίκιο. Με την Κίνα στο προσκήνιο, πίσω έχει η αχλάδα την ουρά…