Κύπρος και τουρκική απειλή – Όταν ο κρόταφος τρέχει να βρει το πιστόλι!

Είναι πολιτική επιλογή και δεν προκύπτει συγκυριακά. Η εικόνα δείχνει τον κρόταφο να “τρέχει” να βρει το πιστόλι. Αυτόβουλα και ως εδραιωμένη αντίληψη. Οι πιέσεις, που φαίνεται να προσελκύονται με την ακολουθούμενη πολιτική όπως και το γνωστό αφήγημα με το “πιστόλι στο κρόταφο”, συνιστούν μια βαθιά πολιτική πεποίθηση, που εδράζεται στην προσαρμοστικότητα και το φοβικό σύνδρομο.

Ο πρόεδρος Αναστασιάδης, λοιπόν, που φαίνεται να αναπαύεται στη δόξα των (πρόσκαιρων) μετρήσεων κοινής γνώμης, έσπευσε να ξεκαθαρίσει σε συνέντευξή του στην κρατική τηλεόραση πως εάν μας επιτεθούν οι Τούρκοι, θα είναι το τέλος του Ελληνισμού στην Κύπρο. Προφανώς δεν εννοούσε πως οι Τούρκοι θα μας εξαφανίσουν εάν εμείς τους επιτεθούμε γιατί τέτοιο ενδεχόμενο δεν τίθεται. Ούτε και το υποστηρίζει κανείς. Ο πόλεμος είναι καταστροφικός.

Σαφώς και σε μια στρατιωτική σύγκρουση θα είμαστε οι χαμένοι. Δεν είναι αυτό, όμως, το ζήτημα που προκύπτει από την προεδρική τοποθέτηση. Είναι πως δεν υπάρχει απάντηση στην τουρκική επιθετικότητα. Δεν υπάρχει απάντηση εάν επιτεθεί η κατοχική Τουρκία στην Κυπριακή Δημοκρατία. Κάθε κράτος, ιδιαίτερα όταν είναι ημικατεχόμενο, οφείλει να έχει άμυνα, να έχει πολιτική αποτροπής. Όταν ένα κράτος αποφασίζει να κάνει στρατηγικά ανοίγματα στα ενεργειακά, δεν μπορεί να μην έχει προετοιμάσει στοιχειωδώς την άμυνά του. Εκτός κι εάν αναμένει πως οι τρίτοι θα στηρίξουν τις πολιτικές της χώρας. Αυτό πολιτικά πώς ερμηνεύεται;

Ο Νίκος Αναστασιάδης βρίσκεται στο μέσο της δεύτερής του πενταετίας και φαίνεται πως και στα θέματα της άμυνας ακολουθεί την πεπατημένη. Άμυνα, για την πολιτική ηγεσία, είναι το προσωπικό της Εθνικής Φρουράς, μόνιμο και κληρωτό με ό,τι αυτό σημαίνει (μεταθέσεις, προαγωγές). Άμυνα για την πολιτική ηγεσία είναι οι βαρύγδουπες δηλώσεις ή οι ασκήσεις που τυγχάνουν τηλεοπτικής και φωτογραφικής κάλυψης. Άμυνα είναι οι προεκλογικές εξαγγελίες και η αποτίμηση του έργου.

Η συμβουλή του Ισραηλινού πρέσβη

Άμυνα δεν είναι προφανώς αυτό που περιμένει η Λευκωσία, δηλαδή να μας σώσουν από την Τουρκία κάποιοι τρίτοι. Γιατί, όμως, να το κάνουν αυτό οι τρίτοι; Ο Γιόσι Αμράνι, πρέσβης του Ισραήλ στην Αθήνα (συνέντευξη Καθημερινή Αθηνών, 21.10.2019) ανέφερε πως, «σύμφωνα με την ισραηλινή εμπειρία, δεν πρέπει να αναθέτεις σε κανέναν άλλο τα εθνικά συμφέροντα ή την εθνική άμυνά σου. Και το αναφέρω αυτό ως ένα μήνυμα σε εσάς (σ.σ. Ελλαδίτες) και στους καλούς Κύπριους φίλους μας ότι πρέπει να επενδύσετε στην εθνική ασφάλειά σας, να αναπτύξετε τις δικές σας εθνικές δυνάμεις και να καθιερώσετε τις συμμαχίες σας».

Εάν, λοιπόν, η μοίρα μας, όπως την περιγράφει ο πρόεδρος, είναι προδιαγεγραμμένη, προς τι ο προϋπολογισμός για την άμυνα, ό,τι και να σημαίνει αυτό για το ΑΕΠ; Γιατί δεν την καταργεί; Γιατί δεν ανακηρύσσει την Κύπρο “ανοχύρωτη Πολιτεία”; Μια θέση η οποία στηρίχθηκε και αρθρογραφικά και πολιτικά τη δεκαετία του 1980, από κύκλους που θεωρούν περίπου πως όταν “δεν μπορεί κανείς να αποφύγει τον βιασμό, τον απολαμβάνει”!

Ο Νίκος Αναστασιάδης είναι εκφραστής μιας ιδεολογίας στο Κυπριακό που αυτοδιαφημίζεται σαν ρεαλιστική. Κάθε άλλο παρά ρεαλιστική, όμως, είναι. Άλλωστε διαχρονικά αποδείχθηκε αναποτελεσματική. Ο πρόεδρος δεν κρίνεται μόνο από τα όσα αναφέρει σε περίοδο που δεν υπάρχουν εξελίξεις, αλλά πρωτίστως την ώρα των κρίσεων. Και κρίθηκε και στο μακρινό παρελθόν, στο σχετικά πρόσφατο αλλά και ως διαχειριστής του Κυπριακού τα τελευταία επτά περίπου χρόνια.

Ο φόβος είναι ο χειρότερος εχθρός σε μια διαπραγμάτευση. Είναι ο χειρότερος εχθρός όταν ο φόβος κυριαρχεί ακόμη και πριν μια διαδικασία διαπραγμάτευσης. Μια κοινωνία που τρομοκρατείται από την ηγεσία της δεν λειτουργεί ελεύθερα. Εδραιώνονται λογικές που παραπέμπουν στην προσαρμογή στις αξιώσεις που προβάλλονται από την αντίπερα όχθη. Παραπέμπουν στις προσεγγίσεις προσαρμογής στο αναπόφευκτο! Η ιστορία της Κύπρου έχει πολλά να διδάξει. Και τα διδάγματα δεν περιορίζονται στις βαρύγδουπες ομιλίες σε μνημόσυνα και σε πανηγυρικές εκδηλώσεις.