Μαριούπολη: Οι τελευταίες ημέρες πριν την πτώση

Η Μαριούπολη έπεσε. Ο δήμαρχός της  δήλωσε ότι η πόλη του βρίσκεται «στα χέρια των κατακτητών». Παρά τη σθεναρή αντίσταση, οι Ρώσοι επικράτησαν, με τις ουκρανικές αρχές να ζητάνε την ολοκληρωτική εκκένωση του εναπομείναντος πληθυσμού. Αμέσως μετά, κυκλοφόρησε και ένα βίντεο που απεικονίζει Τσετσένους μαχητές να υψώνουν τη σημαία της Τσετσενίας στο κέντρο της πόλης που εδώ και ένα μήνα αποκαλείται «πόλη των νεκρών» και «μαρτυρική πόλη».

Πώς μπορεί κανείς να περιγράψει τον θάνατο; Οι νεκροί στη Μαριούπολη μπορεί να φτάνουν ακόμη και τους 10.000, σύμφωνα με μια σύμβουλο της ουκρανικής προεδρίας, αρμόδια για τους ανθρωπιστικούς διαδρόμους. Εκατοντάδες είναι και τα νεκρά παιδιά. «Οι μισοί από αυτούς έχουν ενταφιαστεί, αλλά εδώ και δέκα ημέρες δεν γίνονται πλέον ταφές, λόγω των συνεχών βομβαρδισμών», ανέφερε η Τετιάνα Λομάκινα.

Μονάχα 300 χάθηκαν από τους βομβαρδισμούς στο θέατρο. Καμία λέξη δεν είναι ικανή να σκίσει τις γραμμές των οριζόντων. Μπροστά στο “τέλος”, όλοι γίνονται αναλφάβητοι. Μόνο κάποιοι ελάχιστοι λόγιοι αναφέρονται σε αυτό, σε μια προσπάθεια να το κατανοήσουν και να το ξορκίσουν. Η πληγωμένη Μαριούπολη μυρίζει θάνατο και αυτή η απόκοσμη κακοσμία διαχέεται σε όλο τον πλανήτη.

Η μετάβαση είναι τραγική: από τη Μαριούπολη, λαμπρό κέντρο του Ελληνισμού της Αζοφικής, σε ρημαγμένο τόπο εντός ολίγων ημερών. Ο Έλληνας πρόξενος, μάλιστα, ήταν ο τελευταίος δυτικός διπλωμάτης που έφυγε από την πόλη, προσπαθώντας «να φέρει όσους περισσότερους μπορούσε πίσω». Να είναι εκεί, διατηρώντας ανοικτό έναν δίαυλο επικοινωνίας. Μία στοιχειώδη αίσθηση ασφάλειας, στις στιγμές που το αδιανόητο είχε μετατραπεί σε δυνατό. «Είμαστε εδώ, μαζί σας», ήταν αυτό που διαμήνυε στους ομογενείς, τη στιγμή που κάθε αίσθηση ασφάλειας και κανονικότητας εξανεμιζόταν μέρα με την ημέρα.

Η Μαριούπολη στο στόχαστρο της Μόσχας

Η Μαριούπολη με τη βουή της, τις μυρωδιές, την λάμψη και τις ιδιαιτερότητές της σφραγίστηκε από την επιμονή των κατοίκων της να προσκολληθούν στην ζωή, ακόμα και όταν η απειλή του θανάτου ήταν πρo των πυλών, ρίχνοντας βαριά την σκιά της. Σ’ αυτή την πόλη και στα γύρω χωριά ζούσαν πάνω από 100.000 Έλληνες. Ρουμαίοι που μιλούν την “ρουμέϊκη γλώσσα”, κατά τους Ουκρανούς.

Λόγω της στρατηγικής θέσης της, η Μαριούπολη μπήκε εξαρχής στο στόχαστρο της Μόσχας. Αυτό φάνηκε από τις πρώτες ημέρες της πολυμέτωπης επίθεσης που εκδηλώθηκε ταυτόχρονα από Βορρά, Νότο και Ανατολή περιοχές που ελέγχουν οι φιλορώσοι αυτονομιστές. Στις πρώτες ημέρες, η ζωή συνεχιζόταν, καθώς οι μάχες περιορίζονταν στα περίχωρα και όχι στην πόλη. Οι ήχοι ήταν που φέρνουν όλο και πιο κοντά τον πόλεμο. Κοντά, αλλά ακόμα μακριά, ώστε να συνεχίζεται η καθημερινότητα ακόμα και υπό καθεστώς διαρκούς απειλής.

Το προξενείο βρέθηκε δίπλα σε όλους τους ομογενείς, η πλειονότητα των οποίων εμφανιζόταν αιφνιδιασμένη και σοκαρισμένη. Παρά τις προειδοποιήσεις, είχαν μέχρι και την τελευταία στιγμή την ελπίδα ότι η εισβολή θα αποτραπεί. Δεν άργησαν να κλείσουν τα φαρμακεία, τα σούπερμαρκετ, τα χρήματα στα ΑΤΜ. Από τους ρωσικούς βομβαρδισμούς μαζί με Ουκρανούς έχασαν τη ζωή τους και Έλληνες ομογενείς. Τα πλήγματα που έρχονταν ως ψήγματα εικόνων σε εμάς, οι κάτοικοι τα βίωναν με τις ημέρες να κυλούν βασανιστικά δίχως ρεύμα, νερό, τρόπους επικοινωνίας και τρόφιμα. Ο πόλεμος έχει παντού το ίδιο φρικτό πρόσωπο.