Μαρτυρίες παιδιών από τον εφιάλτη στη Γάζας

O δηλωμένος στόχος της “ήττας της Χαμάς” στη Γάζα είναι σε μεγάλο βαθμό μια απάτη που χρησιμοποιείται από το Ισραήλ για να κρύψει τον πραγματικό του στόχο, που είναι η εκδίωξη του αραβικού πληθυσμού. Πρωταρχικός στόχος των ισραηλινών επιχειρήσεων είναι να απομακρύνει τους Παλαιστίνιους από την ιστορική τους πατρίδα, καταστώντας με τις επιχειρήσεις του την περιοχή ακατοίκητη, ώστε οι Παλαιστίνιοι να αναγκαστούν να φύγουν στην Αίγυπτο.

Αυτή η θεωρία έχει ενισχυθεί από τις πολυάριθμες δηλώσεις Ισραηλινών πολιτικών και στρατιωτικών. Ένα έγγραφο της ισραηλινής κυβέρνησης που υποδηλώνει τη μαζική μετεγκατάσταση των 2,3 εκατομμυρίων κατοίκων της Γάζας στη χερσόνησο του Σινά της Αιγύπτου, τροφοδοτεί αυτή τη βούληση.

Αυτό δεν σημαίνει ότι η υλοποίηση του σχεδίου θα προχωρήσει ομαλά. Η Αίγυπτος οχύρωσε τα βόρεια σύνορά της με μεγάλη στρατιωτική δύναμη και τεθωρακισμένα οχήματα, που εμποδίζουν κάθε πιθανή προσπάθεια του Ισραήλ να οδηγήσει τους Παλαιστίνιους στην έρημο του Σινά. Με αποκλεισμένο το μοναδικό σημείο εξόδου, η στρατηγική απέλασης κατέρρευσε, με αποτέλεσμα ο ισραηλινός στρατός στο πλαίσιο των επιχειρήσεων του, να αναγκάζει τους Παλαιστίνιους να πηγαίνουν από τη μια “ασφαλή ζώνη”, στην άλλη και μετά να επιστρέφουν ξανά…

Η Γάζα, κόλαση επί Γης

Διανύουμε το 2ο έτος του πολέμου στη Γάζα, με τον πληθυσμό των σχεδόν δύο εκατομμυρίων εκτοπισμένων ανθρώπων να ζει σε άθλιες πόλεις σκηνών, αντιμετωπίζοντας επαναλαμβανόμενα κρούσματα διάρροιας, δυσεντερίας, τυφοειδούς πυρετού, μόλυνσης από E. Coli, τύφου και φυματίωσης. Ποιος θα θεωρηθεί υπεύθυνος για τον θάνατο και την αρρώστια που σαρώνουν τους βρώμικους καταυλισμούς. Θα πίστευε κάποιος, ότι όσοι επικαλούνται τις δυτικές αξίες θα εξεγείροντο και θα επέβαλλαν μποϊκοτάζ, οι κυρώσεις, πέραν της άσκησης κριτικής. Αντ’ αυτού, η διεθνής κοινότητα παρακολουθεί παθητικά.

Ο κόσμος έχει ήδη αποδεχθεί τη συνεχιζόμενη τραγωδία, έχει σταματήσει να μιλά για τους βομβαρδισμούς σχολείων, τη δολοφονία εργαζομένων στον τομέα της βοήθειας ή την αποτροπή της παράδοσης βοήθειας. Επιπλέον οι εξελίξεις στη Συρία, έχουν εκτοπίσει το δράμα του Παλαιστινιακού λαού από την επικαιρότητα.

Η σκληρότητα του πολέμου δημιουργεί μία πραγματικότητα που αναδεικνύει τον κυνισμό και την ηθική παρακμή της διεθνούς κοινωνίας. Οι εικόνες και οι αφηγήσεις από τη Γάζα συγκλονίζουν. Με τις ισραηλινές επιχειρήσεις να συνεχίζονται, τα ακρωτηριασμένα παιδιά που ζουν σε όλη τη Λωρίδα της Γάζας μαθαίνουν στρατηγικές για να επιβιώσουν χωρίς τα άκρα τους. Εξάχρονο Παλαιστίνιο αγόρι με ακρωτηριασμένα πόδια σέρνεται με πατίνια γύρω από τον καταυλισμό σκηνών. Τα αγόρια στη Δύση, παίζουν αμέριμνα με αυτά τα πατίνια τα καλοκαίρια γεμάτα χαρά και γέλιο. Σήμερα, ένα μικρό αγόρι που ονομάζεται Μοχάμετ Σαίντ το χρησιμοποιεί για να κυκλοφορεί στη σκόνη, καθώς τα πόδια του εκτινάχθηκαν από δυτικά στρατιωτικά εκρηκτικά, που ρίχτηκαν από Ισραηλινούς που πιθανότατα έπαιζαν με πατίνια όταν ήταν μικρά.

Μια πρόσφατη μελέτη διαπίστωσε ότι σχεδόν όλα τα παιδιά στη Γάζα πιστεύουν ότι ο θάνατός τους είναι επικείμενος και τα μισά από τα ερωτηθέντα δήλωσαν, ότι ήθελαν να πεθάνουν. Αλλά η ζωή τους συνεχίζεται. Ακόμη και με ελλείποντα άκρα, συχνά ακρωτηριασμένα χωρίς μορφίνη ή αναισθησία, η ζωή τους συνεχίζεται. Σέρνοντας μέσα από λασπώδεις σκηνές, συνεχίζουν να ζουν. Βρίσκουν έναν τρόπο να επιβιώσουν κάθε μέρα.

Με την εικόνα του Μοχάμεντ Σαίντ, που σέρνεται μέσα στο χώμα χρησιμοποιώντας ένα πατίνι, βλέπουμε τον δικό μας πολιτισμό που έχει περιέλθει σε απόλυτη ηθική χρεοκοπία. Αυτό έχουμε γίνει. Αυτό επιτρέψαμε στους ηγέτες μας να κάνουν μαζί με μας. Ο Μοχάμεντ προφανώς δεν έχασε μόνο τα πόδια του. Πιθανόν να έχασε τους γονείς του, αδελφούς και αδελφές. Προφανώς, το σπίτι του και την παιδική του ηλικία…

Εφιαλτικές μαρτυρίες

«Δεν θέλω τεχνητά πόδια, θέλω να μου ξαναβάλουν τα πόδια μου, μπορούν να το κάνουν», διαμαρτύρεται η Λαγιάν πάνω στο κρεβάτι της, στην παιδιατρική πτέρυγα. Κάθε φορά που ανοίγει τα μάτια, όταν ατονεί η επίδραση των ηρεμιστικών, βλέπει τα κολοβωμένα κάτω άκρα της καλυμμένα από επιδέσμους. «Πώς θα επιστρέψω στο σχολείο όταν οι φίλες μου θα περπατάνε κι εγώ όχι», απελπίζεται η Λαγιάν, γεμάτη πληγές στο πρόσωπο και στα χέρια. «Θα είμαι εγώ πλάι σου. Όλα θα πάνε καλά, το μέλλον είναι όλο μπροστά σου», προσπαθεί να την καθησυχάσει η μητέρα της.

Η 47χρονη μητέρα λέει πως ο βομβαρδισμός σκότωσε δυο κόρες της, την Ιχλάς και τη Χιτάμ, και δυο εγγόνια της, ανάμεσά τους βρέφος μερικών ημερών. Βρίσκονταν όλοι στο σπίτι της Ιχλάς, που είχε μόλις γεννήσει. Χρειάστηκε να τις αναγνωρίσει στο νεκροτομείο. «Τα σώματά τους είχαν γίνει κομματάκια. Αναγνώρισα τη Χιτάμ από τις μπούκλες της και την Ιχλάς από τα δαχτυλάκια των ποδιών της», αφηγείται.

Οι αφηγήσεις από τη Γάζα συγκλονίζουν αλλά φαίνεται πως δεν αγγίζουν αυτούς που λαμβάνουν αποφάσεις. Στη μονάδα εγκαυμάτων, η Λάμα αλ Αγά, 14 ετών, και η αδελφή της, η Σάρα, 15 ετών, που νοσηλεύονται έπειτα από βομβαρδισμό, βρίσκονται σε διπλανά κρεβάτια. Η μητέρα τους, που δυσκολεύεται να συγκρατήσει τα δάκρυά της, είναι καθισμένη ανάμεσά τους. Ο βομβαρδισμός σκότωσε τη δίδυμη αδελφή της Σάρας, τη Σάμα, και τον μικρό αδελφό τους, τον Γιαχία, εξηγεί η μητέρα. Σημάδια από ράμματα και ουλές από εγκαύματα διακρίνονται στο εν μέρει ξυρισμένο κρανίο και στο μέτωπο της Λάμας.

«Όταν με μετέφεραν εδώ, ζήτησα από τις νοσοκόμες να με βοηθήσουν να καθίσω και τότε συνειδητοποίησα πως μου είχαν ακρωτηριάσει το πόδι», λέει. «Πόνεσα πολύ αλλά ευχαριστώ τον Θεό που είμαι ακόμα ζωντανή. Θέλω να βάλω τεχνητό μέλος και να συνεχίσω τις σπουδές μου για να κάνω πραγματικότητα το όνειρό μου, να γίνω γιατρός. Θα είμαι δυνατή, για μένα και για την οικογένειά μου», προσθέτει η Λάμα αλ Αγά, με θάρρος και αποφασιστικότητα που σε αφήνουν άναυδο.

Την τραγικότητα του πολέμου αναδεικνύει και ο 14χρονος Άχμαντ Αμπού Σάμα. «Πού είναι το πόδι μου;», αναρωτιλεται. Φορώντας πράσινο ποδοσφαιρικό μπλουζάκι και ασορτί παντελονάκι ο Άχμαντ, πλαισιωμένος από ξαδέρφια του, βαδίζει με πατερίτσες στην αυλή του σπιτιού του, που έχει μετατραπεί πλέον σε συντρίμμια, στην ανατολική Χαν Γιούνις, όπου συνήθιζε να παίζει με την μπάλα του. Ακρωτηριάστηκε στο δεξί πόδι έπειτα από βομβαρδισμό που κατέστρεψε το οικογενειακό του σπίτι, σκοτώνοντας έξι ξαδέρφια του και τη θεία του.

«Όταν ξύπνησα (σ.σ. μετά την εγχείρηση) ρώτησα τον αδερφό μου πού είναι το πόδι μου; Μου είπε ψέματα, μου είπε πως ήταν καλά και δεν το ένιωθα εξαιτίας της αναισθησίας, προτού μου πει την αλήθεια ο εξάδελφός μου την επομένη», θυμάται.«Έκλαψα πολύ. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα είναι πως δεν θα μπορώ πια να περπατάω ή να παίζω ποδόσφαιρο όπως κάθε μέρα. Είχα γραφτεί σε ακαδημία μια εβδομάδα πριν από τον πόλεμο», προσθέτει ο έφηβος.

Υποστηρίζει την Μπαρτσελόνα, ενώ οι εξάδελφοί του είναι αφοσιωμένοι οπαδοί της Ρεάλ Μαδρίτης.«Αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω και να ξαναδώσω στον Άχμαντ το πόδι του, θα την παράταγα τη Ρεάλ, θα γινόμουν Μπαρτσελόνα όπως αυτός», λέει ένας τους, ο Φαρίντ.

Από θύματα, θύτες

Η αγριότητα του πολέμου στη Γάζα είναι μοναδική. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι ο πόλεμος που προκαλεί όλα αυτά τα θύματα συνεχίζεται μέσω του μαζικού εξοπλισμού κυρίως από τις ΗΠΑ. Η συνενοχή της Δύσης θα σημαδέψει την ιστορία για πάντα. Εκτός από λίγες χώρες που ξεσηκώθηκαν, όπως η Ισπανία, το Βέλγιο και η Ιρλανδία, οι άλλες έκλεισαν τα μάτια τους και συνεχίζουν να υποστηρίζουν το Τελ Αβίβ στρατιωτικά και πολιτικά. Οι μεγάλες δυνάμεις οικοδόμησαν έναν πολιτισμό όπου η ανθρώπινη ζωή δεν έχει απολύτως καμία αξία. Ζούμε σε έναν κόσμο ομορφιάς που κόβει την ανάσα και απίστευτης αγριότητας, σε μια κοινωνία που διοικείται κυρίως από ψυχοπαθολογικές προσωπικότητες. Είναι συντριπτική η αποτυχία του διεθνούς συστήματος να συμπλεύσει με τις διακηρύξεις περί αξιών και ηθικής.

Το Ολοκαύτωμα, δηλαδή οι φρικαλεότητες και οι διώξεις που υπέστησαν οι Εβραίοι, προκάλεσαν οίκτο, συμπάθεια και συμπόνια στον κόσμο. Αυτό συνέβαλλε τα μέγιστα, στη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ. Τα γεγονότα στη Γάζα αλλοιώνουν την εικόνα του Ισραήλ, ίσως και μεταξύ των ίδιων των Εβραίων. Το ηθικό κεφάλαιο των Εβραίων αναλώνεται με την όλο και πιο σκληρή πολιτική του Ισραήλ απέναντι στους Παλαιστινίους.

Την εικόνα των Εβραίων ως θυμάτων, διαδέχεται ένα Ισραήλ που επιδεικνύει τη δύναμη του με μία σκληρότητα, σχεδόν σαν να έχουμε επιστρέψει στην Παλαιά Διαθήκη! Η εβραϊκή ταυτότητα έχει αλλάξει. Δεν είναι πλέον σύμβολο του πόνου και της ανθρώπινης τραγωδίας, αλλά ταυτίζεται πλέον με το ρόλο του θύτη, που επιδιώκει την επεκτατική του πολιτική, χρησιμοποιώντας κάθε μέσον, λησμονώντας την ιστορική του μνήμη….