Μέχρι που είναι αποφασισμένες να φθάσουν οι ΗΠΑ στο Ουκρανικό

Στις 10/1 αρχίζουν οι συνομιλίες μεταξύ ΗΠΑ-Ρωσίας για το ζήτημα της ασφάλειας στην Ευρώπη με κεντρικό ζήτημα το Ουκρανικό. Στις 12/1 θα αρχίσουν επίσης συνομιλίες μεταξύ Ρωσίας-ΝΑΤΟ για το ίδιο θέμα. Για χρόνια μετά την καταστροφική κατάρρευση της ΕΣΣΔ και πρόεδρο τον Γέλτσιν η Ρωσία δεν αποτελούσε κάποιον εκπεφρασμένο εχθρό της Δυτικής Συμμαχίας.

Μετά την έλευση του Πούτιν τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν με συχνές κατηγορίες για την αντιδημοκρατική διακυβέρνησή του. Επίσης με αναφορές Ομπάμα για ανθρώπινα δικαιώματα, για τις καταστολές διαδηλώσεων στη Μόσχα και κυρίως για τις αντιδράσεις της ρωσικής κυβέρνησης σε εκδηλώσεις LGBT+. Οι σχέσεις όμως Ρωσίας με ΗΠΑ-ΝΑΤΟ έφτασαν στο ναδίρ μετά την αλλαγή κυβέρνησης στο Κίεβο, κάτω από την πίεση της λεγόμενης πορτοκαλής επανάστασης η οποία ανέτρεψε τον νόμιμο πρόεδρο της χώρας με τη βοήθεια των ΗΠΑ της Γερμανίας και του ΝΑΤΟ.

Η επανάσταση είχε ως έναυσμα την απόρριψη της υπογραφής ενός προσυμφώνου των σχέσεων της Ουκρανίας με την ΕΕ από τον πρόεδρο Ποροσένκο. Αυτό στην πραγματικότητα ήταν το προπέτασμα για την βίαιη αλλαγή στο Κίεβο. Στην πραγματικότητα η συμφωνία εκείνη που εθεωρείτο μια απλή εμπορική συμφωνία που θα διασφάλιζε καλούς οικονομικούς όρους στο εμπόριο μεταξύ ΕΕ-Ουκρανίας ήταν μια συγκεκαλυμμένη συμφωνία για τις σχέσεις της Ουκρανίας με το σύστημα ασφαλείας της ΕΕ το οποίο δεν ήταν άλλο από το ΝΑΤΟ.

Και εδώ καταλήγει το παιγνίδι των ψευδών υποσχέσεων των ΗΠΑ πως το ΝΑΤΟ δεν θα έκανε μέλη του πρώην μέλη του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Έτσι πήρε σάρκα και οστά σε βαθμό πραγματικά επικίνδυνο όχι για την ασφάλεια της Ευρώπης αλλά για την ασφάλεια της Ρωσίας. Ήδη η Πολωνία η Τσεχία, η Σλοβακία, και η Ουγγαρία είχαν γίνει μέλη του ΝΑΤΟ από το 1999.

Οι Βαλτικές χώρες η Βουλγαρία και η Ρουμανία έγιναν μέλη το 2004. Η Κροατία και η Αλβανία το 2009 και ακολούθησαν το Μαυροβούνιο και τα Σκόπια το 2017 και 2020. Παρά λοιπόν τις προφορικές διαβεβαιώσεις των Μπέικερ και Μπους πατέρα προς τον Γκορμπατσόφ, το ΝΑΤΟ προχώρησε όχι στη διάλυσή του, μια και αυτό θα περίμενε κανείς μετά τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας, αλλά στην ένταξη νέων χωρών που συνορεύουν με τη Ρωσία. Ήδη το ζήτημα της εισδοχής της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, κάτι που για τη Ρωσία αποτελεί κόκκινη γραμμή, έχει γίνει το μεγάλο διακύβευμα στην παρούσα κρίση.

Οι αντίπαλες δυνάμεις

Αρχίζοντας από τη Ρωσία το 1990 το ΑΕΠ της ήταν $500 δις. Σήμερα είναι $1,7 δις. Οι στρατιωτικές δαπάνες Ρωσίας και ΗΠΑ φαίνονται στο πάρα κάτω διάγραμμα. Ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας δεν παρουσιάστηκε τέτοια μείωση εξοπλισμών μετά από μία συμφωνία η οποία διέλυσε τις μία από τις δύο αντιμαχόμενες παρατάξεις εκτός από την περίπτωση στρατιωτικής ήττας του ενός εκ των δύο.

Εάν μιλήσουμε για τα σημερινά υφιστάμενα μπλοκ θα δούμε πως το ΝΑΤΟ έχει μια οικονομία $40 τρις εν σχέση με το 1,7 της Ρωσίας και αμυντικές δαπάνες 1,2 τρις σε σχέση με $65 δις της τελευταίας. Ο αμυντικός προϋπολογισμός Γερμανίας και Γαλλίας είναι 125 δις δολάρια.
Αυτό που κάνει τη Ρωσία μια υπολογίσιμη δύναμη είναι μόνον ο πυρηνικός της εξοπλισμός ο οποίος αποτελεί, όμως, ένα εν δυνάμει όπλο το οποίο η Ρωσία, όπως και κάθε εχέφρων χώρα δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει παρά υποθετικά, και σε ακραίες περιπτώσεις, διότι η χρήση του προϋποθέτει και την περίπου αυτοκτονία του χρήστη.

Ο πυρηνικός εξοπλισμός της Ρωσίας είναι το τελευταίο οχυρό της από ένα συμβατικό πόλεμο, πριν οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ θα έχουν φτάσει στο πρόθυρα της Μόσχας. Στρατηγικά αλλά και ανθρωπιστικά οι ΗΠΑ και η ΕΕ κάνουν ένα τεράστιο λάθος που μπορεί να θεωρηθεί έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Πιέζουν αυτόν που βάφτισαν αντίπαλο και επιτιθέμενο να φτάσει στα όρια της χρήσης ατομικών όπλων για την αυτόνομη επιβίωσή του.

Ποιος είναι ο σκοπός του ΝΑΤΟ. Ως αμυντική συμμαχία δεν έχει τον αντίπαλο για τον οποίον δημιουργήθηκε. Κανένας Πούτιν και κανένας Ρώσος δεν θα τολμήσει ή θα ονειρευτεί την κατάληψη της Ευρώπης ή την επίθεση κατά των ΗΠΑ διότι απλά δεν έχει τα μέσα. Μόνον η κίνηση των ρωσικών στρατευμάτων προς την Ευρώπη θα εξόντωνε την αστεία οικονομική μηχανή της Ρωσίας.

Ο εχθρός του ΝΑΤΟ

Ποιος είναι λοιπόν ο αντίπαλος του ΝΑΤΟ; Οι Ταλιμπάν και ο ΙΣΙΣ; Μα ο πόλεμος με το Ισλάμ έχει χαθεί γιατί απλά κανείς δεν μπορεί να ανατρέψει μια δεδομένη ιστορική κοινωνική και πολιτική κατάσταση 1,7 δις ανθρώπων με συμβατικούς πολέμους. Το ανερχόμενο Ισλάμ, με δυσκολίες, παλινωδίες, αυτομαστιγώματα, οπισθοδρομική φιλοσοφία και ατέλειωτη ενδοσκόπηση είναι μια πραγματικότητα που δεν ορίζεται από το ΝΑΤΟ.

Μήπως ο αντίπαλος του ΝΑΤΟ είναι η ανερχόμενη πραγματικά Κίνα, μια Κίνα που και αυτή έχει βαπτιστεί ο εχθρός, ο αντίπαλος, η νέα τάξη πραγμάτων που θέλει να επιβληθεί στην υφιστάμενη Δυτική τάξη; Τι σκοπούς ακριβώς εξυπηρετεί το ΝΑΤΟ. Είναι ένα εργαλείο ειρηνοποίησης, και επίλυσης προβλημάτων στον κόσμο; Είναι δηλαδή ένας άλλος ΟΗΕ υπό την ηγεσία των ΗΠΑ; Γιατί αυτό περίπου προσπαθεί να διακηρύξει η συμμαχία.

Πως είναι ο θεματοφύλαξ της ειρήνης, της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στον πλανήτη. Είναι εύλογο να βρεθεί ένα υποκατάστατο του ΟΗΕ μια και ο τελευταίος δεν μπορεί πλέον να επιτύχει τίποτα το ουσιαστικό για την επίλυση καίριων προβλημάτων του πλανήτη. Οι θέσεις βέτο της Ρωσίας και της Κίνας, κατάλοιπο του Β΄Παγκοσμίου Πολέμος, δεν επιτρέπουν την λειτουργία του ως εργαλείο πολιτικής των ΗΠΑ και έτσι το όλο εγχείρημα του ΟΗΕ έχει μείνει προσχηματικό.

Η Ρωσία απέκτησε την ιδιότητα του επιτιθέμενου και του άμεσου κινδύνου της επανασύστασης της Ρωσικής, αυτή τη φορά, Αυτοκρατορίας του Μεγάλου Πέτρου, από την κίνηση να προσαρτήσει την Κριμαία. Η Δυτική κοινή γνώμη και τα μέσα ενημέρωσης τα οποία πλέον κατέχονται από μεγάλες πολυεθνικές με διάφορα συμφέροντα πέραν της πληροφόρησης των πολιτών και ως έλεγχος της εξουσίας των κυβερνήσεων έχουν διατυμπανίσει και εδράσει την επιθετικότητα της Ρωσίας πάνω σε αυτήν την κίνησή της, όπως και στην αποσχιστική τάση στο Ντόνμπας.

Είναι περιττό να επαναλάβουμε πως η Κριμαία ανήκε ανέκαθεν στη Ρωσία όπως και ότι δόθηκε στην Ουκρανία από τον Ουκρανό Γ.Γ. του ΚΚΣ Χρουτσόφ το 1956. Άλλωστε οι ΗΠΑ ανεγνώρισαν το αποσχισθέν Κόσσοβο από τη Σερβία ως ανεξάρτητο κράτος χωρίς καμία εξουσιοδότηση ή νομική κάλυψη. Ο Πούτιν δεν δέχτηκε να προσαρτήσει το Ντόνμπας μετά από δημοψήφισμα που του προσέφεραν οι Ρώσοι κάτοικοι της περιοχής. Προτίμησε να προτείνει τις συνομιλίες του Μινσκ για μια διπλωματική λύση του Ουκρανικού, κάτι το οποίο παρέμεινε μέχρι σήμερα στις ελληνικές καλένδες.

Η επιθετικότητα της Ρωσίας

Το πρώτο συμπέρασμα είναι πως η κατηγορία για επιθετικότητα της Ρωσίας είναι από γελοία έως θλιβερή. Η Ρωσία δεν μπορεί να απειλήσει τον οικονομικό και στρατιωτικό κολοσσό που λέγεται ΝΑΤΟ. Το ΝΑΤΟ όμως μπορεί να στραγγαλίσει αμυντικά τη Ρωσία φέρνοντάς την στην υπαρξιακή κατάσταση να πρέπει να χρησιμοποιήσει ατομικά όπλα για την άμυνά της.

Δεν παραβλέπουμε πως η κληρονομιά της ΕΣΣΔ σε αμυντική τεχνολογία είναι μεγάλη και πως η Ρωσία μπορεί να κατασκευάσει σύγχρονα αμυντικά και επιθετικά συστήματα. Δεν έχει όμως την ελάχιστη πιθανότητα να υπερισχύσει σε ένα συμβατικό πόλεμο απέναντι σε έναν πανίσχυρο αντίπαλο. Η Ρωσία δεν είναι ο επιτιθέμενος σε αυτήν την περίπτωση. Αυτό δεν σημαίνει πως επιβραβεύουμε μια αυταρχική χώρα η οποία διοικείται από ολιγάρχες, δίχως ένα διακριτό νομικό σύστημα και μονόπλευρες εκλογές. Ο Πούτιν δεν είναι άγιος και η ίδια η Ρωσία δεν είναι το μοντέλο μιας ενάρετης και δίκαιης διακυβέρνησης.

Αυτό που προξενεί τεράστια ερωτηματικά είναι τι φοβάται ή τι επιδιώκει η Αμερική και οι άβουλοι συνεπίκουροι του ΝΑΤΟ. Υπάρχει όντως ένας αγώνας για την παγκόσμια ηγεμονία όπου οι όροι της ύπαρξης κρατών να υπόκεινται στις επιθυμίες ή τα συμφέροντα του ΝΑΤΟ εν γένει; Είναι η Ρωσία το παράδειγμα για να συνετισθεί η Κίνα και να παύσει να επιδιώκει ισοτιμία στις διεθνείς σχέσεις;

Συνομιλίες ΗΠΑ- Ρωσίας

Τι μπορεί να επιτευχθεί στις συνομιλίες που έρχονται; Οι ΗΠΑ κατηγορηματικά αρνούνται να απεμπολήσουν το δικαίωμα της Ουκρανίας να συμμετάσχει στο ΝΑΤΟ. Η Ρωσία θέτει ως κόκκινη γραμμή την μη εισδοχή του Κιέβου στη Συμμαχία μία και δια παντός. Πώς θα μπορέσει ο Μπάιντεν να ξεπεράσει το αντιρωσικό μένος πολλών Δημοκρατικών και του βαθέως κράτους της CIA, State Department, και άλλων οργανισμών του βιομηχανικού- στρατιωτικού συμπλέγματος το οποίο ζητά τεράστια κονδύλια για νέα οπλικά συστήματα;

Φοβάμαι πως η Ρωσία θα αναγκαστεί να κάνει μια επίδειξη δυνάμεως στο Ντόνμπας ή και τοποθετώντας μόνιμα στις ακτές των ΗΠΑ υποβρύχια με ατομικά όπλα. Φοβάμαι πως οι ιέρακες των ΗΠΑ δεν λαμβάνουν καθόλου υπόψιν τους τις ανησυχίες για την εθνική ασφάλεια της Ρωσίας και μόνο μια κάποια αποφασιστική κίνηση με την άσκηση στρατιωτικής πίεσης θα τους φέρει στην πραγματικότητα.

Άλλως, αν η Ρωσία υποχωρήσει και δεχθεί νέες έωλες διαβεβαιώσεις όπως εκείνες του 1990, τότε η Ουκρανία θα μετατραπεί σε έναν μοχλό πίεσης αφόρητο για τη Ρωσία, με πιθανή προσπάθεια ανακατάληψης της Κριμαίας, που τελικά θα την οδηγήσει σε αχαρτογράφητες περιοχές στην εξωτερική της πολιτική.

Οι άμεσες κινήσεις στο Καζακστάν δείχνουν πως η θέση της έχει σκληρύνει και πως οι συνομιλίες δεν θα είναι καθόλου εύκολες για κανένα από τα δύο μέρη. Το παιγνίδι όμως αυτό πρέπει να σταματήσει γιατί δεν προσφέρεται παρά μόνον για προπαγάνδα και εκφοβισμό. Ο πλανήτης δεν έχει τα περιθώρια να παίζει με το παράλογο και την δίψα για ηγεμονία μιας Δύσης η οποία έχει, έτσι και αλλιώς χάσει την εσωτερική της συνοχή και ασφάλεια.