Μεσογειακή ολισθηρότητα και γερμανική μυωπία

Ευκταίο είναι η Γερμανία να αρθεί στο ύψος όχι μόνο των περιστάσεων αλλά και του ρόλου που επιθυμεί να διαδραματίζει στην ευρωπαϊκή και διεθνή πολιτική σκηνή και να αντιληφθεί ότι είναι καιρός να απομακρυνθεί από την αρχέγονη και παρωπιδισμένη προσέγγιση των εξελίξεων στον κόσμο. Έχει στην ιστορία της έναν Αντενάουερ και πολλές άλλες λαμπρές προσωπικότητες. Αδικεί τον εαυτό της με την μικροψυχία που έδειξε απέναντι στην Ελλάδα στο Λιβυκό.

Για να μην ανατρέξουμε στα χρόνια της οικονομικής κρίσης όπου περίσσεψε η χλεύη σε βάρος των Ελλήνων. Κανείς δεν έχει ισχυριστεί ότι οι ελληνικές ευθύνες για την κατάσταση στην οποία είχε βρεθεί η Ελλάδα ήσαν ανύπαρκτες. Κανείς, όμως, δεν περίμενε να λοιδορείται ένας ολόκληρος λαός που αντιμετωπίστηκε προσβλητικά από αξιωματούχους και ΜΜΕ της Γερμανίας.

Ξαναβλέπουμε σήμερα την εικόνα μιας μυωπικής ή ακριβέστερα υπεροπτικής Γερμανίας, η οποία, αφού κράτησε σε αναμονή την Ελλάδα, η οποία κάθε λόγο είχε να ήταν παρούσα στη συνάντηση του Βερολίνου και να ακουγόταν σε αυτήν, κατέληξε στο να δηλώσει ότι, σε μια άλλη φάση, ίσως κάνει νεύμα στην Αθήνα για συμμετοχή. Μια τέτοια εξέλιξη δεν θα είναι, βέβαια, αυτή που θεωρούμε ορθή. Πρέπει, όμως, να είμαστε πλήρως έτοιμοι να αναπτύξουμε μια σοβαρά διαμορφωμένη θέση και συγκροτημένες προτάσεις και όχι απλώς να ενταχθούμε διακοσμητικά σε ένα μετέπειτα στάδιο της διάσκεψης.

Στο μεταξύ, καλό είναι να υπενθυμίσει η Αθήνα στο Βερολίνο –ευθέως αλλά και μέσω πλαγίων διαύλων– ότι όφειλε να την είχε προσκαλέσει μεταξύ των πρώτων στη διάσκεψη. Ιδιαίτερα τη στιγμή κατά την οποία το πλέγμα σχέσεων και καταστάσεων που έχει διαμορφωθεί στη Μεσόγειο εγκυμονεί κινδύνους και δεινά. Πρώτον, λόγω του άκρως επικίνδυνου μεταναστευτικού προβλήματος και δεύτερον λόγω του μνημονιου συναντίληψης μεταξύ Τουρκίας και Λιβύης.

Υπολογίσιμος εταίρος

Αυτό το μνημόνιο καθιστά την Ελλάδα μέτοχο τουλάχιστον των ανησυχιών για το τι μέλλει γενέσθαι σε αυτή την ασταθή και τόσο ολισθηρή περιοχή της Μεσογείου, δεδομένου ότι από τις εξελίξεις εκεί θα επηρεασθούν ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα. Η Ελλάδα, λοιπόν, είναι μέτοχος των ανησυχιών σε βαθμό πολύ μεγαλύτερο από εκείνον άλλων πολύ πιο μακρινών χωρών που έχουν προσκληθεί στη συνάντηση του Βερολίνου.

Αυτό ισχύει έστω κι αν η γερμανική κυβέρνηση πιστεύει ότι η ελληνική παρουσία θα ήταν λιγότερο αποφασιστικής σημασίας από εκείνη του προσκεκλημένου στη διάσκεψη Κογκό, έστω και αν τα θέματα θαλασσίων ζωνών δεν επρόκειτο να συζητηθούν στις 19 Ιανουαρίου, έστω και αν τα κάθε μορφής γερμανικά οικονομικά και άλλα συμφέροντα στην Τουρκία είναι σημαντικά.

Το Βερολίνο θα είχε κέρδος αν προσπαθούσε να δει πιο σφαιρικά τα πράγματα και να αναλογισθεί αν το τιμά η –ηθελημένη ή μη– αδυναμία του να παίξει πραγματικά σημαντικό ρόλο στην Ευρώπη. Δεν έχει παρά να κοιτάξει στη γειτονιά του για να διαπιστώσει πόσο πολύ πιο ευρωπαϊκά και χωρίς αγκυλώσεις κινείται σήμερα μια άλλη ευρωπαϊκή χώρα που δεν προκαλεί δυσαρέσκειες ή θυμηδίες με τις κινήσεις της στη διεθνή σκακιέρα, διαμορφώνοντας την εικόνα ενός σοβαρού και υπολογίσιμου εταίρου.