Μετά την Ουκρανία το NATO βάζει πόδι και στην Ιαπωνία!

Μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, το NATO έχει ξεφύγει σαφώς από τον αρχικό του σκοπό. Έχει γίνει ανοικτά πλέον το εργαλείο και η θεραπαινίδα της αμερικανικής ισχύος, ενώ η αναπτυσσόμενη επέκτασή του απειλεί να ανατρέψει την πλανητική σταθερότητα. Από το 1989-90, η Συμμαχία άρχισε να ψάχνει λόγο ύπαρξης. Ο “Ανατολικός Συνασπισμός”, για την αντιμετώπιση του οποίου είχε συσταθεί διαλύθηκε, χωρίς να πέσει ντουφεκιά.

Και κάπως έτσι το NATO άρχισε να παρεκτρέπεται. Συμμετείχε, χωρίς την άδεια του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, σε μια εκστρατεία βομβαρδισμού 78 ημερών της Σερβίας με πρόσχημα την προστασία των Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου. Μέλη της Συμμαχίας ξόδεψαν πολύτιμους πόρους και ζωές στο Αφγανιστάν επί εικοσαετία, υποστηρίζοντας ένα βαθιά αντιδημοφιλές, διεφθαρμένο καθεστώς στην Καμπούλ, ενώ απέτυχαν να υποτάξουν τους Ταλιμπάν. Όπως και με προηγούμενες μεγαλόσχημες κινήσεις, το εγχείρημα αποδείχθηκε καταστροφικά αποτυχημένο. Αν κάποιος δεν το είχε καταλάβει μέχρι τότε, η φυγή των Αμερικανών δείχνει το πόσο η Ουάσιγκτον βλέπει τα άλλα μέλη του NATO σαν συνεπικουρούσες δυνάμεις στις δικές της λεγεώνες.

Το 2011, το NATO φάνηκε ξανά ανεπαρκές με την επίθεσή του στην Λιβύη. Ενώ προοριζόταν να αποτελέσει υπόδειγμα του Δόγματος για την “Ευθύνη Προστασίας”, η παρέμβαση προκάλεσε την πτώση του Καντάφι, προκαλώντας την de facto διχοτόμηση της Λιβύης και θέτοντας σε κίνδυνο τους πολίτες που υποτίθεται προστάτευε. Αυτό αποσταθεροποίησε όλη την Αφρική. Δεν άργησε να μπουν στο διευρυνόμενο κενό τζιχαντιστικές ομάδες. Οι ωφελημένοι είναι το συνονθύλευμα των αντιμαχόμενων ομάδων ισλαμιστών ανταρτών που διαπράττουν εγκλήματα πολέμου.

Ο πόλεμος της Ουκρανίας ήταν άλλο ένα τέτοιο μάθημα. Η Μόσχα ποτέ δεν χώνεψε το συνεχές φλερτ του NATO με το Κίεβο, που είχε δεδηλωμένο στόχο η Συμμαχία να επεκταθεί και εκεί. Αν και πολλά μπορούν να καταλογιστούν στην Ρωσία όσον αφορά τις επιθέσεις της από το 2014 εναντίον μιας ανεξάρτητης χώρας, καμία αδέσμευτη εκτίμηση των αιτιών του πολέμου δεν μπορεί να μειώσει τον ρόλο του NATO στην πρόκληση της κρίσης. Το ότι ο Πούτιν αντέδρασε σπασμωδικά στην ανατροπή του φιλορωσικού καθεστώτος δεν μειώνει τον ρόλο των αμερικανικών παρεμβάσεων, στην προσπάθεια να περικλείσουν την Ρωσία σε όλο στενότερα γεωπολιτικά όρια.

Χάνει η Ευρώπη

Η Συμμαχία αντιμετωπίζει ασυμφωνίες μεταξύ μελών της. Η Γερμανία προειδοποίησε ότι θα μπλοκάρει κινήσεις για ένταξη της Ουκρανίας. Ακόμη και οι ΗΠΑ μεταθέτουν την ένταξη στο μέλλον και σίγουρα μετά τον πόλεμο. Στο CNN, ο Μπάιντεν δήλωσε ότι «δεν πιστεύει ότι είναι έτοιμη για ένταξη στο ΝΑΤΟ». Και δεν μπορεί να είναι αλλιώς. Ό,τι άλλο θα σήμαινε πυρηνικό πόλεμο.

Οι υποχωρήσεις της Συμμαχίας στον σουλτάνο είναι μία ακόμα χειραγώγηση της Συμμαχίας από τις ΗΠΑ. Ο εξευτελισμός της Σουηδίας από τον Ερντογάν δεν έχει τέλος. Υπό εκβιασμό η Στοκχόλμη διάβρωσε την ελευθερία του λόγου, το κράτος δικαίου και ευρύτερα το δημοκρατικό πολίτευμα. Το άκρον άωτον της υποκρισίας είναι να αντιμετωπίζονται οι Κούρδοι στη Σουηδία σαν τρομοκράτες, ενώ μέλη του ISIS όχι μόνο να περιφέρονται ελεύθεροι στην Τουρκία, αλλά και να εντάσσονται στις υπηρεσίες πληροφοριών του Ερντογάν.

Για να εξυπηρετηθούν τα κακώς εννοούμενα συμφέροντα των ΗΠΑ υιοθετήθηκε ένα νέο quid pro quo. Όχι μόνο η Τουρκία αναμένει τώρα την άρση των περισσότερων κυρώσεων που σχετίζονται με την αγορά οπλικών συστημάτων, αλλά περιμένει τώρα από την ΕΕ να προάγει γρήγορα και την από καιρό παγωμένη διαδικασία ένταξής της! Και εν μέσω αυτού του εξευτελιστικού παζαριού, από το οποίο η Ευρώπη όχι μόνον δεν κέρδισε τίποτα, αλλά έχασε αξιοπρέπεια και αξία, υπάρχουν σημάδια για χειρότερες περιπέτειες στην προσπάθεια των ΗΠΑ να προάγουν την δική τους ατζέντα μέσω του ΝNATO.

Το NATO στον Ειρηνικό

Με τέτοιο ιστορικό, οποιεσδήποτε προτάσεις για εμπλοκή της Συμμαχίας σε άλλες περιοχές του πλανήτη πρέπει να αντιμετωπίζονται με τεράστια επιφυλακτικότητα. Η τελευταία συζήτηση για περαιτέρω δέσμευση στην Ασία προκαλεί αίσθηση τρόμου. Σύμφωνα με δήλωση της 7ης Ιουλίου, «Ο Ινδο-Ειρηνικός είναι σημαντικός για τη Συμμαχία, δεδομένου ότι οι εξελίξεις σε αυτήν την περιοχή μπορούν να επηρεάσουν άμεσα την ευρωατλαντική ασφάλεια. Επιπλέον, το NATO και οι εταίροι του στην περιοχή μοιράζονται έναν κοινό στόχο να συνεργαστούν για να ενισχύσουν τη διεθνή τάξη που βασίζεται σε κανόνες». Σε αυτές τις απόψεις ελλοχεύει η σύγκρουση ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία.

Προτείνεται δέσμευση μέσω σχημάτων όπως το άνοιγμα Γραφείου Συνδέσμου στην Ιαπωνία, που προορίζεται για πρώτο φυλάκιο στην Ασία. Η συμμετοχή της Ιαπωνίας στη σύνοδο κορυφής του NATO στο Βίλνιους, ήλθε μετά τη συμμετοχή της στη σύνοδο κορυφής της Μαδρίτης το 2022. Αυτή η ιδιότυπη “επέκταση” του NATO με την παρουσία Αυστραλίας, Ιαπωνίας, Νέας Ζηλανδίας και Νότιας Κορέας, έπρεπε να προκαλέσει σοβαρές αντιδράσεις. Αλλά το Ινστιτούτο Στρατηγικής Πολιτικής της Αυστραλίας, τα μάτια της Ουάσιγκτον στην Καμπέρα, γιόρτασε τη «στροφή στην υιοθέτηση μιας πραγματικά παγκόσμιας προσέγγισης στον στρατηγικό ανταγωνισμό».

Ο Γ.Γ. του NATO Στόλτενμπεργκ είναι επίσης πολύ υπέρ, προειδοποιώντας τα κράτη-μέλη για τις φιλοδοξίες του Πεκίνου. «Δεν πρέπει να κάνουμε το ίδιο λάθος με την Κίνα και άλλα αυταρχικά καθεστώτα… Αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ευρώπη μπορεί να συμβεί αύριο στην Ασία». Ο άκρως φιλότουρκος Στόλτεμπεργκ, του οποίου η θητεία παρατάθηκε μέχρι και τις επόμενες αμερικανικές εκλογές, είναι απλό όργανο της Ουάσιγκτον.

Η αντίθεση του Μακρόν

Ένας από τους πλέον αντίθετους σε αυτό το λανθασμένο σκεπτικό είναι ο Γάλλος πρόεδρος. Διαφωνώντας με τη σύσταση του Γραφείου Συνδέσμου στην Ιαπωνίας, ο Μακρόν διαφώνησε με μια τέτοια “επέκταση” της Συμμαχίας που από την ιδρυτική συνθήκη της έχει αυστηρό γεωγραφικό όριο. Σύμφωνα με Γάλλο αξιωματούχο, «σε ό,τι αφορά το Γραφείο (Συνδέσμου) , οι ίδιες οι ιαπωνικές αρχές μας είπαν ότι δεν το αγαπούν ιδιαίτερα». Συνέχισε θυμίζοντας ότι ΝΑΤΟ σημαίνει “Οργανισμός Βορειοατλαντικού Συμφώνου”.

Το 2021, ο Μακρόν κατέστησε σαφές ότι η ολοένα και πιο εμμονική στάση του ΝΑΤΟ απέναντι στην Κίνα ως δυνάμει εχθρό συνεπάγεται σύγχυση στόχων. «Το ΝΑΤΟ είναι ένας στρατιωτικός οργανισμός, το θέμα της σχέσης μας με την Κίνα δεν είναι μόνο στρατιωτικό ζήτημα. Το ΝΑΤΟ είναι ένας οργανισμός που αφορά τον Βόρειο Ατλαντικό, η Κίνα έχει ελάχιστη σχέση με τον Βόρειο Ατλαντικό».

Τέτοιες απόψεις είχαν ικανοποιήσει και τον πρώην πρωθυπουργό της Αυστραλίας, Πολ Κίτινγκ, ο οποίος είχε επιτεθεί στον Στόλτενμπεργκ, χαρακτηρίζοντάς τον «υπέρτατο ηλίθιο της διεθνούς σκηνής». Σκεπτόμενος ότι «η Κίνα θα έπρεπε να εποπτεύεται από τη Δύση και να περιορίζεται στρατηγικά», ο Στόλτενμπεργκ είχε παραβλέψει το προφανές: η Κίνα «αντιπροσωπεύει το 20% της ανθρωπότητας και τώρα κατέχει τη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο… Δεν έχει ιστορικό επιθέσεων σε άλλες χώρες, σε αντίθεση με τις ΗΠΑ, των οποίων το πρόσταγμα ο Στόλτενμπεργκ ως πρόθυμος προοωθεί» κεραυνοβόλησε ο Κίτινγκ.

Ποιο NATO;

Τα παραπάνω δεν είναι μία απόρριψη του ΝΑΤΟ. Είναι αποτίμηση του πως έχει αλλάξει η υφή της Συμμαχίας, η οποία από αντίβαρο και προστάτης από τη σοβιετική απειλή στην Ευρώπη, έχει καταστεί ακόλουθος του αμερικανικού αετού σε κάθε περιπέτειά του. Τώρα, που ο πόλεμος βρίσκεται στην Ευρώπη, με τις ΗΠΑ να έχουν βάλει το λιθαράκι τους, οι Αμερικανοί θέλουν (είναι μάλλον διχασμένοι) κάπως να τελειώνει όλο αυτό, ενώ με ικανοποίηση βλέπουν τα κράτη-μέλη να αυξάνουν τις αμυντικές δαπάνες τους στο 2% του ΑΕΠ.

Οι ΗΠΑ είχαν πάντα τα συμφέροντά τους και προσπαθούσαν να χειραγωγήσουν τους συμμάχους τους στο ΝΑΤΟ για να τα υπηρετήσουν. Υπάρχουν παραλληλισμοί. Ας θυμηθούμε πως η “Συμμαχία της Δήλου” έγινε Αθηναϊκή Αυτοκρατορία. Μετά, την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, κάποιοι ήθελαν το ΝΑΤΟ να συνεχίσει να υπάρχει. Δεν είναι παράλογο που οι ΗΠΑ, οι οποίες είχαν ξοδέψει τα περισσότερα χρήματα και σήκωναν τα μεγαλύτερα βάρη, να βλέπουν τους πλέον ωφελημένους, τους δυτικοευρωπαίους, να συμβάλλουν τα ελάχιστα, να μην έχουν στην ουσία στρατό.

Ας μην ξεχνάμε ότι και ένα σωρό γραφειοκρατικά πλέγματα, εντός των κρατών-μελών τρέφονται από την ύπαρξη της Συμμαχίας. Υπηρεσίες σε όλες τις χώρες και σε σχεδόν όλα τα σχετικά υπουργεία πιστεύουν και υπηρετούν το ΝΑΤΟ. Η ιστορία μιλάει από μόνη της. Μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, η Συμμαχία έχει υπονομεύσει τη δική της αποστολή να προάγει τη σταθερότητα. Έγινε το δόρυ και το φτυάρι της Ουάσιγκτον. Όπου πάει το ΝΑΤΟ, ο πόλεμος γίνεται πιο πιθανός. Το ζήτημα, λοιπόν, δεν είναι να ως Ελλάδα να εγκαταλείψουμε την Συμμαχία, αλλά να δούμε πραγματικά τι αυτή είναι χωρίς αυταπάτες και με τις δικές μας απαιτήσεις. Ας αρχίσουμε με τον φιλότουρκο Στόλτενμπεργκ και ας συνεχίσουμε με το Κυπριακό…