Μην πυροβολείτε τη Λέγκα και τους Πεντάστερους

Η δαιμονοποίηση της ιταλικής κυβέρνησης από μια μερίδα του αριστερού Τύπου και από αριστερούς με βρίσκει αντίθετο. Θα εξηγήσω γιατί. Εκτός από τη Λέγκα υπάρχει το Κίνημα 5 Αστέρων, το οποίο αποτελείται από 48% αριστερούς, από 30% που δηλώνουν ούτε αριστεροί, ούτε δεξιοί και από 22% να προέρχεται από το Κέντρο και τη Δεξιά. Λοιπόν αυτή είναι μια πολιτική κατανομή που θα μπορούσε να ταιριάζει γάντι με την κατανομή ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ.

Όσο για τη Λέγκα δεν καταλαβαίνω γιατί το σύνολο του ευρωπαϊκού Τύπου επιτίθεται στον Ματέο Σαλβίνι και όχι στους επικεφαλής του ακροδεξιού κόμματος που συγκυβερνά στην Αυστρία και των Χριστιανοκοινωνιστών που συγκυβερνούν με την Μέρκελ και που κλείνουν διαρκώς ακροδεξιότερα. Η ιταλική κυβέρνηση πρέπει να κριθεί από τις πολιτικές της, όχι από την πολιτική προέλευση των κομμάτων της.

Για παράδειγμα όταν συγκρούεται ο Σαλβίνι με το ιερατείο των Βρυξελλών γιατί θέλει να δώσει ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα σε 6.000.000 φτωχούς, θεωρώ ότι ακολουθεί αριστερή πολιτική. Αριστερή πολιτική ακολουθεί και όταν διαφωνεί με τις ευρωπαϊκές κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας, κάνοντας την παρακάτω δήλωση: “Η ΕΕ, ενώ από την μια εξασφαλίζει χρηματοδότηση και κάνει τα γλυκά μάτια στην Τουρκία, η οποία κατέχει στρατιωτικά μιαν ευρωπαϊκή χώρα εδώ και 44 χρόνια, από την άλλη επιβάλλει κυρώσεις στην Ρωσία λόγω της προσάρτησης της Κριμαίας το 2014“. Εκτιμώ ότι η καθημερινή όσμωση με το Κίνημα των 5 Αστέρων θα τον βοηθήσει να στραφεί αριστερότερα και σε άλλα ζητήματα.

Επίσης, θεωρώ πως είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία -αν η ιταλική κυβέρνηση δεν υποχωρήσει- να δούμε την ΕΕ να αλλάζει επιτέλους ή να βουλιάζει. Και μην φοβάστε, θα προτιμήσει να αλλάξει αν δει ότι βουλιάζει. Το μόνο, λοιπόν, πρόβλημα δεν είναι το αντάρτικο της ιταλικής κυβέρνησης, αλλά μήπως οι Ιταλοί πολιτικοί προετοιμάζονται για κωλοτούμπα. Πριν σπεύσουμε να το προεξοφλήσουμε, θα συνιστούσα υπομονή. Γιατί η Ιταλία έχει τη δύναμη να εκβιάσει την Ευρώπη μέσω των ομολόγων που βρίσκονται στις γαλλογερμανικές τράπεζες.

Τα όπλα της Ιταλίας

Η άνοδος των ιταλικών επιτοκίων δανεισμού σημαίνει ταυτόχρονα άνοδο όλων των ευρωπαϊκών και των αμερικανικών ακόμη. Μια παρατεταμένη σύγκρουση Ιταλίας και ΕΕ, άλλωστε, θα βύθιζε τα χρηματιστήρια σε όλο τον πλανήτη. Κι αυτό γιατί η Ιταλία είναι η τρίτη οικονομία της ΕΕ και η 11η του κόσμου. Το οποίο σημαίνει ότι διαθέτει όπλα που δεν διέθετε η Ελλάδα το 2015. Και μην ξεχνάμε ότι το 2016 συνέβηκε το Brexit που το στήριξε μάλιστα ένας λαός πολύ συντηρητικότερος από τους Ιταλούς κόντρα σε όλες τις προβλέψεις τους διεθνούς Τύπου.

Θα ευχόμουν λοιπόν να σταματήσει η δαιμονοποίηση της ιταλικής κυβέρνησης ειδικά όταν οι ψηφοφόροι του Κινήματος 5 Αστέρων είναι στην πλειονότητά τους αριστεροί. Και όταν οι ελαφρύνσεις της ιταλικής κυβέρνησης στον προϋπολογισμό που κατέθεσε έχουν κοινωνικό και αριστερό χαρακτήρα. Θα προέτρεπα όσους θέλουν μια διαφορετική Ευρώπη να υποστηρίξουν με κάθε τρόπο την Ιταλία στη σύγκρουσή της με την ΕΕ. Και λέω Ιταλία γιατί ακράδαντα πιστεύω πως ο ιταλικός λαός την στηρίζει ήδη αυτή τη σύγκρουση.

Εάν οι ηγέτες της Λέγκας και του Κινήματος 5 Αστέρων υποκύψουν, θα έχουμε και εμείς ηττηθεί. Αν, όμως, οι Ιταλοί καταφέρουν με τη στάση τους να αλλάξουν αυτή τη ρημαδο ΕΕ δεν θα αισθανθούμε ντροπή, επειδή τους ειρωνευόμασταν ή τους βρίζαμε όταν αυτοί πολεμούσαν; Και μην μου πείτε πως οι Ιταλοί δεν βοήθησαν την Ελλάδα το 2015. Τότε στην Ιταλία υπήρχε μια κυβέρνηση υποταγμένη στις αγορές, ενώ σήμερα υπάρχει μια κυβέρνηση που δείχνει να στηρίζεται μόνο στο λαό.

Οι τρεις εκδοχές

Τρεις είναι οι εκδοχές για την κατάληξη της σύγκρουσης της Ιταλίας με τις Βρυξέλλες και τη Γερμανία. Πρώτον, αν η Ιταλία χάσει, πιθανότατα η ΕΕ θα προχωρήσει σε ασφυκτικότερο μαρκάρισμα των οικονομιών των χωρών-μελών τοποθετώντας υπουργό Οικονομικών για όλη την ΕΕ, πιθανότατα κάποια νέα εκδοχή του Σόιμπλε. Δεύτερη εκδοχή είναι να επέλθει συμβιβασμός ανάμεσα σε Ιταλία και ΕΕ οπότε ανοίγει ο δρόμος και για διαπραγματεύσεις άλλων χωρών.

Στην τρίτη εκδοχή η Ιταλία κερδίζει τη σύγκρουση, εφαρμόζοντας το σχέδιο προϋπολογισμού της και γίνεται παράδειγμα για άλλες χώρες-μέλη, που θέλουν να αμφισβητήσουν τους κανόνες του Μάαστριχτ. Τότε ή αυτοί οι κανόνες θα αμβλυνθούν με θεσμικές αποφάσεις ή θα οδηγηθούμε σε μια χαλαρή ΕΕ με κάποιες χώρες-μέλη να τους παραβιάζουν χωρίς συνέπειες.

Την ίδια στιγμή που η Ιταλία διεκδικεί έναν πιο κοινωνικό προϋπολογισμό δέστε και την εικόνα που διαμορφώνεται στις χώρες του Νότου. Η κυβέρνηση Τσίπρα στην Ελλάδα και η κυβέρνηση Κόστα στην Πορτογαλία, μετά την έξοδο των χωρών τους από τα μνημόνια, προχώρησαν σε αυξήσεις μισθών και σε κοινωνικές ελαφρύνσεις. Στην Ισπανία, οι Σοσιαλιστές, σε συνεννόηση με τους Ποδέμος, αύξησαν τους μισθούς πριν λίγες μέρες. Ο Νότος, σαν έτοιμος από καιρό, δείχνει τον δρόμο για αλλαγές στην ΕΕ του αποτυχημένου Μάαστριχτ.