Μνήμες Βαϊμάρης καταδιώκουν τη Γερμανία

Η εκλογική αποτυχία του μεγάλου συνασπισμού Χριστιανοδημοκρατών και Σοσιαλδημοκρατών στο κρατίδιο της ΄Εσσης -η δεύτερη μετά την πρόσφατη στην Βαυαρία- κλονίζει την ομοσπονδιακή γερμανική κυβέρνηση στο Βερολίνο και προκαλεί ερωτηματικά για την πολιτική σταθερότητα στην μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης. Η άνοδος του κόμματος των Πρασίνων και των εναλλακτικών δεξιών δεν απειλεί ακόμη τη θέση της καγκελαρίου Άγκελας Μέρκελ. Ωστόσο, μία ήττα ακόμη στις περιφερειακές εκλογές θα σημάνει αποχώρηση του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος από την κυβέρνηση συνασπισμού και μάλλον θα οδηγήσει ή σε κυβέρνηση μειοψηφίας (υπό τον αλήστου μνήμης Βόλφγκανγκ Σόιμπλε) ή σε νέες εκλογές. Οπότε «όλα παίζονται» πολιτικώς.

Βεβαίως, η εξ ίδιου πταίσματος (της εισόδου 1,5 εκατομμυρίου λαθρομεταναστών στην Γερμανία τα δύο τελευταία χρόνια) αποδοκιμασθείσα καγκελάριος δεν χρειάζεται συμπάθεια. Έπρεπε προ πολλού να έχει απέλθει της εξουσίας με τόσο αμαρτωλό πολιτικό παρελθόν. Αρκεί να διαβάσει κανείς το βιβλίον των Κερτίν Γκαμελίν και Ραϊμούντ Λέβ «Ποιοι κινούν τα νήματα στην Ευρώπη»(*) για καταλάβει ότι η Madame Non κυβερνάει την «ηνωμένη» κατ’ όνομα μόνον Ευρώπη, από το Βερολίνο με τα αλλεπάλληλα ΟΧΙ της: την απόρριψη των κοινών ταμείων, την ευρωπαϊκή σύνταξη, τον ενιαίο κατώτατο μισθό, την τραπεζική ένωση, την ειρήνευση της Συρίας και τη συνεννόηση με τον πρόεδρο των ΗΠΑ Ντόναλντ Τράμπ.

Με τα παράλληλα ΝΑΙ, η «Μούτι» έδωσε εντολή για τη χρεωκοπία της Κύπρου το 2013 και της Ελλάδος (2015), περιέπλεξε την έξοδο της Βρετανίας από την Ένωση και ανέπτυξε τα γερμανικά «λόμπυ» (ομάδες πιέσεως) της ρυπαινούσης αυτοκινητοβιομηχανίας και της καρκινογόνου καπνοβιομηχανίας στις Βρυξέλλες.

Τα λάθη της κυρίας Μέρκελ δεν άφησαν ανεπηρέαστη τη Γερμανία. Η κρίση των γερμανικών τραπεζών οξύνθη κατά την 15ετή βασιλεία της, οι εισοδηματικές ανισότητες ενετάθησαν και τα μηδενικά επιτόκια που επέβαλε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα υπό τις οδηγίες της, προκαλούν απόγνωση στις λαϊκές αποταμιεύσεις και τα συνταξιοδοτικά ταμεία. Πάνω απ’ όλα η καταστρεπτική της μεταναστευτική της πολιτική άλλαξε την όψη των γερμανικών πόλεων σε ημιμουσουλμανικές.

Όλα αυτά τα λάθη μιας μετρίας ευφυΐας καγκελαρίου αναβιώνουν μνήμες της προπολεμικής Γερμανίας με την άνοδο της ξενοφοβικής Δεξιάς και του παλαιού συνθήματος «Vote Voelkish Sozial» (Ψήφισε Λαϊκά-Σοσιαλιστικά), αλλά δεν σημαίνουν επάνοδο στο ασταθές καθεστώς της Βαϊμάρης:

Πρώτον, διότι φρόντισε ο «βασικός νόμος» που επέβαλαν οι Αμερικανοί το 1945 να μην επαναληφθεί το φαινόμενο της ακυβερνησίας που κατέληξε στη δολοφονία του καγκελαρίου Ράθεναου το 1923.

Δεύτερον, ο πληθωρισμός -ο μεγάλος φόβος των Γερμανών- είναι χαμηλός (αλλά όχι ανεπαίσθητος με το όριο 2% που διπλασιάζει το επίπεδο των τιμών σε λιγότερο μιας γενεάς).

Τρίτον, το ευρώ ωφέλησε τη γερμανική οικονομία περισσότερο από το Ρέντενμαρκ του Γιάλμαρ Σάχτ, το 1922. Τέλος, ο γερμανικός λαός ουδέποτε υπήρξε πλουσιότερος από ό,τι σήμερον. Οι μνήμες όμως της Βαϊμάρης τον καταδιώκουν διότι απεκάλυψε τις ψυχικές του αδυναμίες.

(*) Εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ , 2014